Eiland van tijd

De klok tikt... De tijd glipt door onze vingers terwijl we verwonderd kijken hoe het poeltjes vormt aan onze voeten

24/2
Het is zaterdag. Het wandelen hebben we achter gelaten bij de bergen. En die bergen liggen achter ons. Een reisvermoeidheid kruipt langzaam door de kieren van de bus naar binnen. De slechte nachten in het busje hebben zich opgestapeld en nu zijn we moe. Met vlagen zelfs helemaal Op. Maar we hebben nog een week met ons busje, dus wat gaan we doen? We hebben geen specifieke wensen meer. Oké, alleen de Fjordlanden lijk ons nog prachtig, maar daar willen we ook niet gehaast doorheen. Iets om voor terug te komen ooit? Maar nu zitten we dus bij het versnipperde Catlins forest park. Zo zuidelijk op de aardbol zijn we nog nooit geweest. We wandelen nog naar de Mc Lean falls. We hebben het er over hoe absurd het is hoe de natuur hier voornamelijk voor toerisme is. De wandeling naar een uitzichtpunt/waterval/POI is maximaal 20 minuten. Heen en terug. Geen rondjes. Geen routes om door het bos heen te slenteren en je te laten verassen. Het is dàt, of tocht van 6 uur naar een hut over een suggestief "wandelpad". Er zit niet zo veel tussen. Na dit wandelingetje rijden we naar het noorden, op zoek naar pinguïns bij Oamaru. Maar onderweg worden we opgehouden bij Cannibal bay tijdens een dutje met de logge zeeleeuwen. We redden Oamaru niet en stoppen bij warrington domain, waar we verassend genoeg legaal gratis mogen staan. We worstelen met de wind en ons brandertje voordat we heerlijke burgers in ons warme busje opsmikkelen. En toegegeven, de afwezigheid van sandflies is ook wel eens heel fijn!

De volgende dag rijden we wel naar Oamaru voor de blue pinguïns. De kleinste pinguïns ter wereld, met scherpe doordringende oogjes. Voor het echte spektakel, de pinguïn parade, moet je een kaartje kopen om na zonsondergang met de andere toeristen op de tribune plaats te nemen. Dus wij waren er netjes om 13 uur. Volle zon. Pinguïns zijn nog op pad om eten te vangen op zee. De nestjes zijn verlaten en de zeehonden liggen zonnend op de stenen van de in- en uitstap plaats. Maar als je goed in de holletjes keek konden we twee dikke kuikens zien! Wachtend, op het maaltje van hun ouders. Check! Toch een leuk kadootje. En zo steken we het land weer in. Langs Maori rotsschilderingen (waarvan het merendeel helaas weggehaald is (museum?) of besmeurt met de namen van mensen die zichzelf ook wilden vereeuwigen). Weg van de zee op deze zonnige dag. Op weg naar de laatste toeristen trekker: Mt. Cook! Een berg met een ego en een enorme laag sneeuw. Het beste kun je deze berg aanschouwen op een heldere dag. Waarop het blauw van de lucht nog eens extra sterk op het blauwe water reflecteert. Precies een dag als deze! Een dag om de berg in zijn volle witte glorie tegen de hemel te zien afsteken! En zo komen we aangereden. In de verte doemt de toch-wel-prachtige berg op. We slapen nabij mt. Cook. Als je goed door de bomen keek zag je de glinsterende witte top vanuit de hangmat. Maar morgen gaan we wel dichterbij kijken ;) 
Ja hoor, volgende dag is bewolkt en grijs. Een wollige laag aan wolken kietelen de bergtoppen en mt Cook heeft zich met een ochtendhumeur verstopt. Niks te zien.... Het Pukaki meer steekt een stuk grijzer af. Pas later komt de imposante witte berg voorzichtig tevoorschijn. Ik kan er wel van genieten. Het kleurt stuwmeer zó blauw dat er een lichte blauwe reflectie op de wolken te zien is. 
We keren terug naar de lake Poaka campsite. Zoeken een plekje met eigen ruimte en laten de tijd voorbij kabelen. 

Ohja, even tussendoor: Het water wat we tapte bij Dunedin smaakt helaas niet zo lekker. Alsof je bij iedere slok het verkleurde kraantje aflebbert. Dus dat hebben we ook nog verwisseld met iets beters. Het is altijd een beetje een gok hoe het water is. Bij Wanaka was het erg lekker, van een natuurlijke bron. Dat stroomde uit een muurtje via natuursteen het parkje in. Als uitgedroogde savanne dieren stonden daar verschrikte andere van-life mensen de watervoorraad bij te vullen. Dat heeft wel iets grappigs.

27/2
Het is zo ver. Het voelt als het begin van het einde. En het is pas dinsdag. We rijden richting Christchurch en laten ook de laatste bergen achter ons. Van grijze punten naar oranje heuvels tot we door een landschap heen rijden wat net zo goed Nederland zou kunnen zijn. Het is er plat met veel landbouw. Los van de auto's die verkeerd rijden, de gele streep in het midden en de grote hoeveelheid roadkill. We staan op de winderige Lakeside Domain camping. Maar het het binnenmeer heeft een kleur en geur die niet uitnodigt tot zwemmen. 'S nachts zie ik de lichten van Christchurch in de verte tegen de wolken kaatsen. Deze dagen voelen langzaam steeds leger. We genieten nog erg van de tijd samen, maar het afscheid begint steeds meer in onze nek te hijgen. 

De volgende dag gaan we Christchurch in. Maar vooral omdat we wat afleiding zoeken op de trieste dag. De afleiding vinden we eerst in het Canterbury museum waar we moderne vertalingen van traditionele Maori kunst bekijken. (Helaas waren er geen beschrijvingen bij de schilderijen...). De tweede adleiding vinden we in de mall, waar kids in verschillende uniformen vieren dat de schooldag voorbij is. Na wat rondhangen gaan we daar naar de bioscoop (met heerlijke ligstoelen). De triestheid wordt nog eens versterkt door de film die we kijken: One life. Ik ga er niks verder over zeggen, ga zelf maar kijken. Neem wel zakdoekjes mee! We eten daarna pittige curry om de tranen te verstoppen. En dan keren we terug naar Coes ford. Het laatste gratis grasveld om in het krappe busje een poging tot slapen te doen. Het vooruitzicht naar een matras en douche is wel heel fijn! Maar ik ga het ook wel missen, het busje dat over de tijd steeds passender is geworden. Alle zijvakjes worden benut met handige dingetjes. We hebben een ritme ontwikkeld met het bed klaarzetten, en de auto weer terug vouwen naar rij-stand. 

29/2
En dan is het Doomsday. Alle vakjes worden geleegd, de backpacks weer gevuld en alles wat niet meer past gaat de kliko in. En dan is het de grote vraag of we de borg terug krijgen? Kilometerslange gravelweg zit overal aan de bumper, rond de wielen en aan de achterkant geplakt. Gravel die we waarschijnlijk niet mochten berijden... Strepen knoflooksap van de eerste week zit nog aan het zijraam. Een klein kerkhofje aan sandflies ligt op het dashbord, naast de stickers en kaartjes die we tijdens de rit hebben verzameld. Moesten we hem nou ook schoon inleveren? Nou ja, het is zoals het is. Nog even klagen bij de Jucy mensen over de verschrikkelijke kwaliteit van het busje en dat hij wéér kapot ging. En dan, met een liefkozend gevloek laten we "onze" Juce achter. We vinden weer vaste grond onder de voeten bij het Break free hotel in het centrum van Christchurch. Met een bed, ja echt, nog smaller dan die in het busje! Ach, het maakt niet uit. We douchen en douchen om de van-life geur van ons af te wassen. Semi fris vinden we onze weg door Christchurch. De eerste stad met een voetganger vriendelijk centrum, groene strookjes en een prettige botanische tuin. Èn de Riverside market! Het is een foodcourt met de meest heerlijke geuren. En daar eten we die avond en de dagen daarna onze zorgen weg, tot het zaterdag is.

Doomsday-twee. De dag dat we afscheid van elkaar moeten nemen. We wachten en we huilen tot we echt niet langer kunnen wachten. Deze keer blijf ik achter en zwaai ik Robert uit. Omgekeerd aan dat moment op Schiphol. Ik voel me moe en leeg terwijl de avond plaats maakt voor de nacht, de nacht langzaam ochtend wordt, en ik dan ook eindelijk met het vliegtuig terug ga naar Melbourne. Of verder ga. Maar net hoe je het bekijkt.