(On)bedwingbare bergen

*ja ja, weer een beroep op je fantasie... foto's komen later.

Waar waren we gebleven? Ohja de meerdaagse wandeling! We overnachtte in Albert town en keken naar de vele andere busjes. Ideeën opdoen voor ons eigen toekomstige busje? De volgende dag (17/2) werden we wakker met een minder leuke verassing. Om de een of andere reden deed de eSIM het niet meer waardoor we geen internet toegang meer hadden. Best onhandig als je nog wandelingen wilt uitzoeken. Dus wij Wanaka weer in. Internet zoeken, gefrustreerd raken, nieuwe sim halen (die later op meerdere momenten ook geen data toegang geeft), boodschappen voor de wandeling doen en dan trakteren we onszelf op een ijsje. De dag trekt zo langzaam voorbij en we besluiten een stukje terug te rijden naar kidds bush reserve. Het is zaterdagavond en verschillende vriendengroepen verzamelen zich langs de waterkant. Hoe gaaf is dat?! Bijna iedereen heeft een busje of omgebouwde auto waardoor je makkelijk samen kunt kamperen. Het is ook een prachtige plek, langs een groot meer. De ondergaande zon laat het reliëf in de bergen duidelijk zien. We zwemmen nog in het ijskoude water, spoelen wat kleren uit en kijken naar de laatste auto's die met een stofwolk naar de camping rijden.

We besluiten op zondag vast het dal in de te gaan voor de meerdaagse wandeling. We rijden over een eeuwig durende gravel weg. We warmen ons op met een dagwandeling door het nabijgelegen dal. Over de velden, langs schapen en koeien met kalfjes. Via een extra rondje in het bos komen we bij een gletsjer rivier en zien we vanaf een afstandje hoe lange slieren waterval naar beneden verstuiven. Dit pad in het dal heeft opvallend meer bloemen, en het ruikt er dan ook heerlijk. Zoals op een eerdere wandeling moesten we weer water oversteken. Toen deden we onze schoenen uit. Nu was het stroompje net te klein om daar die hele moeite voor te doen. Maar met m'n simpele sportschoenen is het wel heel vervelend als m'n sokken mat worden. Gelukkig was Robert de held met zijn stevige wandelschoenen en kon ik bij hem op de rug! Eenmaal het water gepasseerd zit er wel een natte vlek aan de zijkant van zijn broek. Het bleek onze kiwi te zijn... het leek ons wel geinig om een "wilde kiwi" op de foto te krijgen. Een geplette kiwi in dit geval hahah!

Het pad was goed begaanbaar, in tegenstelling tot de helse klimmen die we tot dan toe hadden gemaakt. Er waren alleen enge stukjes waarbij we over een schuine gladde steen schuifelden en ons vast hielden voor ons leven aan de varens. Onder onder die steen lag een diepe afgrond... blij dat we het overleefd hebben.

Die nacht staan we (semi illegaal?) op de raspberry creek parkeerplaats van de start van de meerdaagse wandeling naar Aspiring camping. Ik doe geen oog dicht. Het stormt. Het lijkt wel of er een orkaan huishoudt en ik maak me zorgen of er niks door de ruit vliegt. Of we nog wel de weg terug kunnen nemen (omdat we weer verschillende keren door stroompjes heen moesten). Slaperige Robert maakt zich alleen zorgen om het geluid dat hem wakker houdt. Misschien helpt dat om te relativeren...

19/2
We overleven de nacht, en de volgende dag blijft het maar regenen, ook al waait het gelukkig minder. Oorspronkelijk was het plan om pas morgen te gaan wandelen, maar eigenlijk kunnen we niet wachten tot het stopt met regenen zodat we een dag eerder kunnen. We wachten. Zien goed voorbereidde mensen in regenkleding vertrekken terwijl wij binnen gaar koken. Aan het eind van de dag is het eindelijk zo ver! De regen vermindert en we wagen het er op. Het waait nog wel ongelooflijk. Dus schuin naar voren gebogen trekken we door gele velden die wuiven in de wind. De watervallen langs de hellingen waaien naar boven en ook de grijsblauwe rivier neemt soms een spetterende sprong met de wind mee. En zo worstelen we ons het dal door terwijl in de verte steeds meer besneeuwde toppen opduiken. En zo sluiten we de dag af met broodjes en hannessen we de tent in elkaar terwijl de mensen van de berghut ons nog net kunnen zien worstelen. De nacht is koud. Steeds kouder. Rillend kruip ik tegen Robert aan en wacht ik tot de nacht voorbij is. Na een tijd horen we geritsel en gekraai. Een van de scheerlijnen springt los. Wat gebeurd er? Met ons hoofd buiten de tent gestoken zien we de Kea's voor onze tent. Het zijn grote, alpine papegaaien. Buitenaf zijn ze grijs groenig gekleurd maar wanneer ze speels over te tent scheren komen de verstopte kleuren onder de vleugels tevoorschijn. Speels plukken ze aan alles wat ze zien, rollen ze met takken over de grond en op eens is het logisch dat de scheerlijn door de speelse vogels is losgetrokken. 

We staan op, wandelen weer verder. De wind is gaan liggen en de wereld warmt steeds meer op. Wanneer we worden opgejaagd door sandflies, besluiten we weer terug te gaan naar de auto. We springen met bepakking over de stroompjes en genieten van de uitzichten in dit dal. Heerlijk zo'n avontuur! Ondanks de kou 😉

Terug naar Wanaka, overnachten bij Albert en maken ons op voor nog een meerdaagse wandeling bij Paradise! dit smaakte naar meer.

22/2
Na een nacht op Sylvan campsite staan we op met zonsopgang. Mijn ochtendhumeur krijgt geen kans om op te lossen. De battery van het busje is weer stuk... dus het raam dat wagenwijd de kille berg lucht naar binnen laat kan niet meer dicht. Het dreunt terwijl de over de weg rijden. Dan nog een stuk over gravel en rijden we stapvoets dwars door een kudde koeien heen die niet opzij willen. En ja, het raam dan nog steeds open. En zo begint een, voor mij, chagrijnige start van de wandeling naar de shelter rock hut. De lucht warmt langzaam op en ook mijn pesthumeur laat zich langzaam ontdooien. Maar dan staan we in de blub... sokken nat. Ik heb het gehad. Ondanks dat we wéér in een prachtig dal staan. We keren om door de blubber, de koeien en de gravel. In queenstown kunnen we eindelijk in een parkje chillen zonder lastige sandflies en maken we plannen voor de laatste week. De tijd vliegt....

23/2
We laten deze prachtige bergen van Aspiring gebied achter ons en vertrekken naar de zuidelijke oostkust. Voor vertrek nemen we nog een ochtendduik in het frisse meer. Terwijl ik de stukjes van-life van me af was in het meer stopt er een taxi om te vertellen dat het water 10 graden is! Hij vond ons maar vreemd. Slenteren nog over een marktje in queenstown, en gaan dan weer op stap. Het gebied wordt heuveliger (minder bergen) en meer landbouw. We einigen na een oneinig lange gravel weg bij papatowai camping. Onze romantische afsluiting op het strand, zittend in een lage horizontaal groeiende boom, wordt weer eena ruw onderbroken door sandflies.... dan maar weer naar de bus. En niet alleen sandflies zitten hier. Het toilet is gedrenkt in citronella. Maar dat mocht niet baten, de muggen hebben me weer goed te pakken gehad. 

Oke, een van de problemen waar ik tegenaan loop is dat we zo veel dingen meemaken, dat ik te weinig tijd maak om de dingen op te schrijven die we meemaken. Zoals dat moment dat we onder de volle maan over het strand liepen. De golven die zacht tegen de kust roffelden. En nog zo veel andere dingen die tussendoor gebeuren. Dan kijk ik door de foto's en zie ik prachtige bergen waarvan ik niet meer precies weet wanneer ik ze zag. Dus ja, soms is de blog misschien chaos.  En ja, misschien dat ik later nog dingen toevoeg die me te binnen schoten.  Oke, het is niet echt een probleeeemm. Meer een luxe probleem. 

En hoewel het einde van dit  Nieuw Zeeland avontuur langzaam in zicht komt,  geniet ik ontzettend van alles wat we wel en niet doen. Ik ben me er van bewust dat Nieuw Zeeland voor veel mensen een droom bestemming blijft die misschien wel nooit uit komt. Dat maakt me ook erg dankbaar.  Dat we deze mogelijkheid hebben en dat we dit avontuur kunnen delen.