Noorder eiland - Het vergeten eiland

Wanneer ik dit schrijf zitten we op de boot, van het noordelijke eiland naar het zuiden. En dit is het verhaal van onze avonturen:
*internet en bereik zijn nogal een dingetje die niet altijd meewerken. Voorlopig moet je het nog even doen met je fantasie en de beschrijvingen want de foto's komen later ;)

27/1
Het is aftellen naar vertrek. Al weken bellen Robert en ik over de plannen en ideeën die we kunnen doen op onze rondreis. Maar vooral over het aftellen. Het moment dat we elkaar weer kunnen zien komt steeds dichterbij.

3. Spullen uitzoeken. Wat gaat er mee naar NZ, en wat blijft in mijn auto?

2. Waar gaat de auto eigenlijk heen? Vliegveld? (duur!). Gelukkig kan hij bij Lorimers ouders staan. Nog een laatste avond geniet ik van het familie leven. Nonna (oma) is ook gezellig op bezoek. We drinken een drankje, eten toastjes met kaas en quince, en met Gypsy op schoot kijken we naar de Australian Open. Of nou ja, de rest kijkt. Tennis kan me niet zo veel schelen.

1. Ingepakt en wel. Wachten.

Ruwweg het plan: We beginnen in Auckland en hebben een hotelletje voor de eerste paar nachten. Met een tijdsverschil van 12 uur is dat wel zo fijn om te herstellen van een jetlag. Dan zullen we ons prachtige JUCY busje ophalen om NZ mee te ontdekken. We beginnen met een aantal dagen op het Noordereiland, gaan dan met de ferry naar het Zuidereiland. Daar rijden we zo goed als een rondje en eindigen in Christchurch. Vanaf daar nemen we weer afscheid waar ik nog niet over na wil denken. Robert naar NL en ik weer naar Melbourne.

28/1
Veel te vroeg sta ik op het vliegveld van Melbourne. Om kwart voor 4 ’s ochtends stond ik naast mijn bed en een uurtje later werd ik door Ryan uitgezwaaid op het vliegveld. Het enige was dat er blijkbaar een half uur vertraging was, wat ik pas zag toen we al halverwege waren naar het vliegveld. Het was weer een gehannes, met tickets, inchecken wat moeilijk deed en allerlei bagage banden die ook een ochtendhumeur bleken te hebben. Ik ga er maar niet te diep op in. In plaats van om half 9, stijgen we pas rond 10 uur op. Het Melbourne wat me afgelopen tijd een bekende plek is geworden krimpt, tot de wolken het verstoppen. De aanvliegroute naar Auckland is prachtig. Over de stad, onderbroken door verschillende stukken water en omringd door groene heuvels. In ben er! Nieuw Zeeland!

Gespannen en wel haal ik snel een quiche op het vliegveld, om vervolgens een gele bus te zoeken, die uiteindelijk niet eens geel bleek te zijn! Wat wel bekende spanning en vermoeidheid drupt voorzichtig uit mijn ogen. Het is niet erg. Ik ben er en ik kan altijd hulp vragen.

We hebben een fijne, onpersoonlijke hotelkamer in een van die vliegveld hotels. Ik weet niet hoe gauw ik een douche moet nemen om het vliegveld van me af te spoelen. Het regent hard en het is ver lopen naar een supermarkt, dus ik mag het mezelf wel makkelijk maken: voor het eerst bestel ik roomservice! Ik ben verbaast hoe makkelijk het gaat en ik voel me stiekem best een beetje cool.

Het voelt alsof ik eigenlijk al langer onderweg ben, omdat Robert al vertrok op het moment dat ik naar bed ging. Mijn eigen bed in Melbourne. Met mijn hoofd zit ik bij zijn reis; te hopen dat het allemaal soepel gaat. Tijdens zijn overstappen hebben we kort contact. Tegen de tijd dat Robert in NZ aankomt, heb ik er al een (korte) nacht in het hotel op zitten. Een vreemd idee hoe makkelijk we eigenlijk over deze aardbol verplaatsen…

We hadden het zo mooi bedacht: Ik zou eerder aankomen, alvast inchecken in het hotel en dan om 6 uur ’s ochtends Robert na zijn mega lange vlucht ophalen van het vliegveld, samen naar het hotel en dan vanaf daar weer verder zien. Ik zal bekennen dat het vliegveld scenario al meerdere keren door mijn hoofd was gekomen. Dat we elkaar vermoeid en opgelucht weer in de armen zouden vliegen. Misschien zelfs een mix van Tranen van Geluk en Gemis.
Mijn wekker was om 4 uur gezet, tijd genoeg om wakker te worden, de shuttlebus aan te vragen en dan te wachten bij het vliegveld. Ik had een klein tasje vast ingepakt met portemonnee, koptelefoon en boek om de tijd te doden. Klaar om Robert op te pikken.

Ik open mijn ogen en het is licht in de kamer. NEEEE!! Het is 7 uur ’s ochtends! HOE DAN?! 4 gemiste oproepen en 8 berichten van Robert. In paniek bel ik hem op, die al lang en breed is aangekomen op het vliegveld. De tranen waren er zeker, maar vooral van schaamte en verdriet. Ik wilde er voor hem zijn! Een uur lang zit ik op het stoepje voor het hotel. Bij iedere bus die langskwam sprong ik weer op, in de hoop… En dan, eindelijk vielen we elkaar pas in de armen. Opgelucht dat er niks ergs gebeurt was, schuldig over dat het anders liep. Ik legde uit dat een of andere stomme update een stilte modus op mijn telefoon had aangezet, waardoor zowel wekker als telefoontjes gedempt werden… Ik probeer los te laten dat het anders ging dan mijn intentie en verwachtingen. Dat dit ook oké is (met hulp van Roberts geruststellingen).

Over mijn telefoon gesproken, wie mij afgelopen maanden heeft gezien weet dat mijn scherm het zwaar te verduren heeft gehad. Barsten en scheurtjes die af en toe kleine glasstukjes laten vallen. Ja, er zit een screen protector over heen. Ja, die is gebarsten. Nee, mijn scherm is niet ongedeerd gebleven. Dinsdag was het moment daar. Een onschuldig moment. Ik ging nog even naar een wc voordat we de bus instapte, terug van ons Auckland tripje opzoek naar een zonnebril. Ik gaf mijn tas aan Robert en m’n telefoon viel op de grond. Ik maakte een grapje over het gebroken scherm, maar maakte me er geen verdere zorgen over. Pas later, in de bus, toen ik mijn scherm aan deed zag ik het effect. Een soort barcode aan pixels was er te zien: een rode lijn pixels van boven naar beneden, en rechts boven in de hoek een zwarte vlek waar geen enkele pixel licht gaf. Het scherm was overleden. Alle andere functies deden het nog, wat het erg moeilijk maakte om de wekker die de volgende dagen structureel af ging uit te zetten. Of die berichtjes die vrolijk zoemden, maar waar ik onbereikbaar naar zat te tikken. Afijn, die avond gespannen een nieuwe telefoon uitzoeken en de volgende dag weer naar Auckland op en neer om de gekozen telefoon te bemachtigen. Vervolgens de halve middag klooien met vergeten wachtwoorden, verloren gesprekken en apps die toegang willen door een bericht te sturen naar het gebroken scherm naast me.

Het is fijn om weer samen te zijn. Goeie gesprekken te hebben en weer te ouderwets te geinen. Maar het is ook wel weer wennen om veel samen te zijn, ipv op mezelf zoals afgelopen maanden. Nu kan ik niet zomaar het belletje ophangen en iets anders gaan doen 😉.

Bepakt en bezakt halen we ons busje op. Een mengelmoes van ‘ai hij is wel klein’ en ‘oooooohhh dit gaat prima passen’ wisselt elkaar af. Het is wel eventjes een gedoetje want de auto die ons is toegewezen blijkt er niet te zijn. Volgens mij hebben we een willekeurige andere auto aangewezen gekregen, of eentje met kuren, maar daar over later meer.

3/2
We worden wakker in Okareka. De tweede nacht op deze plek. Het is nog net zo grijs als gister. Een heel andere aanblik vergeleken met toen we net aankwamen. De lucht was toen helder blauw en het water kraak helder groenig, omringd door vulkanisch zwart zand. We pakken de camper weer in. Bed opvouwen, keukenspullen vastzetten, een afwasje in het meer en gedag tegen de kudde eenden. We gaan weer op pad!

Op de eerste avond hadden we een leuk gesprek met een stel. Robert was enthousiast naar me toe gerend omdat hij een kiwi in de schemering had gezien! Ik sprong op om te kijken. Dit stel had precies eenzelfde ervaring. Je kunt je voorstellen dat we wel sip stonden te kijken toen de “kiwi” een kleine wallaby bleek te zijn. Ook leuk. (al blijken ze een plaag in sommige gebieden). Nou goed, wat ik wilde zeggen is dat deze locals ons tips gaven over de gratis spots voor anders toeristische trekpleisters. In plaats van naar een dure wellness hotspring te gaan, reden wij naar Kerosine Creek wat zoals de naam doet vermoeden niet lekker rook. Rotte ei, iemand? Een paradijselijke zwemplek waar het stoom van het prettig warme water opsteeg. Zwemmen/ pootjebaden onder de boomvarens 😊. De geur valt nog wel mee vergeleken met de zwavelvijvers van Roturoa.

Na de zwemstop rijden we verder terug naar het noorden waar we glimwormgrotten hopen te vinden. Iets waar je in Waitomo veel voor betaald, maar waar bij Wentworth Valley Camping de grot door de lieve camping dame wordt aangewezen. De grotten staan bekend om lichtgevende slijmdraden. De weg naar de camping is wel intens. Steile heuvels die de Jucy moeilijk haalt, misselijkmakende bochten en regen zo hard dat we bijna wel stil moeten staan. Het laatste stukje naar de camping moeten we dan ook nog door de rivier. Ik twijfel aan de capaciteiten van ons toeristen busje, terwijl grote pick-ups moeiteloos het water doorsplijten. Twee jonge jongens komen speciaal nog eens door het water om te checken of het goed gaat. Ze zijn het laatste duwtje om het toch te proberen, en ja hoor! Geen enkel probleem eigenlijk. Het regent de rest van de dag. Vermoeid en koud na een wandeling over het nabijgelegen pad kruipen we in ons busje. Ik probeer nog met m’n ouders te bellen maar het bereik lijkt onbereikbaar. “helaas” kunnen we nog niet gaan slapen, de wormen wachten! Gewapend met hoofdlampjes schuifelen we over het modderige pad. Al gauw is er een sterrenhemel aan kleine lichtpuntjes die ons begroet van onder de struiken. Een boog van dierlijke sterretjes buigt zich over ons heen, terwijl we gehurkt aan de ingang van de grot zitten. Ik dan dit niet ander beschrijven dan magisch! En zo, koud en tevreden, strompelen we weer terug. Hoofd in onze nek om de echte sterrenhemel en melk weg ook nog eventjes te bewonderen. Wat een dag!

Klaar met het lange rijden willen we wandelen. Dus dat doen we bij Karangahake gorge. Veel mensen wel, dus trekken we ons even terug langs de waterkant. We rijden verder naar Rogers Road Reserve. Onze eerste gratis campingspot. Enigszins onzeker of het wel wat wordt rijden we er heen. En het blijkt een goeie gok! Met de Jucy pal aan het strand waar turquoise golven aanspoelen. We bewonderen de zonsondergang (maar dan de andere kant, waar de wereldschaduw naar boven trekt).

5/2
We worden wakker door zonlicht dat door de raampjes kiert. Begroet door de golven. Nu al een heerlijke ochtend. Vandaag is een reisdag naar Kuripapango waar we een aantal dagen even van de kaart verdwijnen. Ik vond het heerlijk het rijden zo. Volle zon. Muziekje aan. Fijne gesprekken. Genieten met volle teugen 😊. Het landschap verandert en voordat we het natuurgebied inschieten bereiden we ons nog even voor. Volgens mij maak ik Robert helemaal gek met m’n gezeik over genoeg water meenemen. Maar we halen wel een extra 8 liter waar ik later ook nog erg blij mee ben. De weg kronkelt door de bergen met af en toe ENORME gaten/sinkholes in het wegdek. Een halve wegstrook die metersdiep de afgrond in verdwijnt. Gelukkig staan er een handjevol pionnen. Geven me ècht een veilig gevoel… de route beschrijving stopt op een rare plek, waar nog een grote camper staat. En natuurlijk, op een plek waar het bereik een stop-tekentje heeft gevormd, en ik het afgelopen uur maar 3 tegenliggers waren, vinden we daar Nederlanders. Broer-van de Nederlanders komt er ook nog bij en loodst ons in een kleine caravaan naar de juiste campingplek. Een stel geeft ons hun “fantastische” plekje, maar dat viel nog wel even te bezien. Als een ware vliegjes koningin leken hordes millimetergrote vliegjes het specifiek op mij en de auto gemunt te hebben. De ramen kleurden er oranje van! In totale wanhoop waarom ze het op me gemunt hebben smeer ik me in met alles wat sterk ruikt. Nog een snelle sprint naar de rivier om het er weer af te wassen als het niet lijkt te werken en nog een poging met rauwe knoflook. Op mijn armen, benen, gezicht… maar ze blijven wel weg. Knoflookprinces. In alle chaos vergaten we de wraps die door de schattig-brutale wallabys weg werden gegrist waar we bij stonden. Achja, avontuur 😉.

Over avontuur gesproken, de volgende dag wandelden we naar de Kuripapango Summit. Een prachtige wandeling steeds hoger en hoger. Uitzicht over de kronkelende blauwe rivier, begroeide bergen en de enige sneeuwberg in de verte. Alleen, het was wel heuuulll steil, en heet in de brandende zon. Die kleine flesjes water waren dan ook niet genoeg om de top te halen. Na afloop werden we beloond met een duik in het koude snel stromende riviertje. Weer zo helder blauw-turquoise van kleur. Met stroomversnellingen die je niet bij kon houden als je er tegenin zwom.

De laatste dag genieten we van het niks hoeven. Niet verplaatsen. Geen boodschappen. Geen water tappen. Alleen maar langzaam opstaan, lezen, spelen in de stroomversnelling tot de avond valt. Vanuit de hangmat zien we nog een boombeestje met grote oren en een pluizige staart.

8/2
Vandaag is weer een reisdag. Richting wellington deze keer omdat we de boot moeten halen. Even een schrikmoment in de auto als de rem maar blijft piepen. Een steentje blijkt het probleem. De rit is weer fijn. Goed weer en weer mooie gesprekken, het houdt maar niet op! Het is wel even zoeken waar we heen gaan, want ik wil heel graag douchen en mijn haren wassen. Uiteindelijk vinden we weer een mooie natuurlijke plaats bij Catchpool Valley Camping. Grappig hoe dit natuurgebiedje weer anders is. Meer vogels vooral. We gaan zelfs op kiwi jacht! (zonder succes helaas).

De douche blijkt niet zo fris dus de volgende ochtend zoek ik uiteindelijk alsnog het beekje op. Wanneer we naar wellington willen rijden hebben we een probleem… de ramen willen niet meer dicht. Afgelopen dagen hadden we al steeds meer kuren met de domestic battery (de koelbox deed het al niet sinds het begin, de USB oplaad situatie hielp ons niet verder en nu begaven ook de cabine lampjes het langzaam; de ramen die we handmatig dicht moesten trekken en de GPS die we niet meer konden koppelen aan de telefoon). Wel erg onhandig, dus dan maar het reparatie riedeltje in. Belletje naar Jucy. Naar garage. Garage zegt: het is de bedrading! Wij zeggen: wij hebben geen tijd voor lange reparatie want de boot gaat vanavond. Jucy zegt: we bellen je terug met een oplossing…

…

…

Geen belletje.

Gefrustreerd en overprikkeld dwalen af we naar Wellington waar ons schip zal vertrekken. Vanaf de balustrade bewonderen we eilandjes die we achterlaten, terwijl de laatste zonnestralen de hemel kietelen.

Dat wat het dan, het noordelijke eiland. Daaaghhh! De plek waar iedereen maar kort is. De locals die we in het begin spraken vertelden dat dit eiland onderschat is. Een vergeten eiland. Voor mij was het een plek waar de tijd door de vingers leek te glippen. En ik vond het prachtig!

We zien wel waar de rest van dit avontuur ons brengt. Wat er met het busje gaat gebeuren; wat voor mooie plekken we nog gaan bezoeken.