Zuiderregen

*foto's komen later, gebruik je fantasie!

9/2
Het zuider eiland! De plek van mooie uitzichten. Maar nu nog niet. Het is laat. Half 1. Moe en gaar na de dag met de boot en het gezeik met de auto. Nog steeds niet gebeld door jucy.... goed, dat is iets voor morgen. We rijden de gitzwarte nacht in opzoek naar een slaapplek. Na een stukje rijden en geslinger over wegen komen we uit bij Whites Bay campsite. Het hek is dicht, natuurlijk… Dus auto stilgezet aan de kant en hopen dat we nog wat uurtjes pakken. Ik de ochtend word ik misselijk wakker van de onrust. Wat gaan we doen? Wachten op dat belletje dat misschien maandag pas komt? En tot die tijd onrustig in de buurt rondhangen? Of het er op wagen en naar Christchurch rijden, in de hoop dat we het daar ter plekke kunnen oplossen?
Dat laatste gaf me het meest rust. Dus met tegenzin stappen we in de auto. Robert rijdt de hele route naar het zuiden. Het landschap is al anders. Droger. Gele glooiende heuvels strekken zich voor ons uit. Begrijpelijk staat bosbrandgevaarmeter in het rood. Het doet tropisch aan, al helpt het ook dat we pal langs de zee rijden. Ook hier heeft het water een onwerkelijk tropische kleur. Dit soort uitzichten houden de moed er wel in! Robert kijkt ook om zich heen en roept DOLFIJN! precies op dat moment draai ik mijn hoofd en zie ik een dolfijn een dubbele flikflak uit het water maken! We stoppen en genieten met andere toeristen van een groep dolfijnen. Oh en daar achter nog een. En daar! Verderop een enorme groep dolfijnen. Ze springen en tuimelen door het water als een dansende meute. We genieten (te) kort voordat ik weer zenuwachtig wordt. Ik heb nog een appeltje te schillen met het groene busje. Dus wij weer verder. We kletsen, kibbelen en koelen weer af. Het is wel veel zo: in onzekerheid een eind rijden in de richting die we niet op willen na een nacht slechte slaap.

Eenmaal bij Jucy heb ik een knoop in mijn maag. Dit is het moment om weer assertief te zijn. Ik probeer de frustratie naar mijn woorden te dirigeren. Zo kalm mogelijk leg ik aan een jonge meid uit wat het probleem is. Dat ik gebeld heb. Al vaker. Zonder reactie tot actie. En ja hoor ze gaat wat regelen, terwijl wij onze belangrijke spullen ophalen. Buiten komt een gezellige monteur, die gaat het voor ons fixen. We krijgen nog even een kijkje in de garage en wachten in de zitzakken in de foyer. En daar komt de monteur weer, batterij vervangen, koelbox weer juist ingesteld en klaar om te gaan. We willen de stad uit, maar met onze laatste energie slepen we ons nog naar een outdoor winkel. De vriendelijke Onno geeft ons extra korting en dan zijn we klaar om weer te gaan. Op het laatste beetje energie rijd ik ons naar een camping in de stortende regen. We eten wat simpels, bel nog met m’n familie en dan kunnen we slapen terwijl de storm tekeer gaat.

Een nacht matige slaap later staan we rustig op. We schetsen een vaag plan voor komende dagen. we zullen via de westkust naar het zuiden rijden. Het westen is een heel andere omgeving dan de route naar Christchurch: waar de bergen vlak naast de zee omhoog schieten, waar de regen vaker valt en de rijke bossen aan mossen en varens voedt. Dus stap één, we vertrekken naar Lewis pass.
Het is een prachtige route, steeds dieper de bergen in. We slingeren door dalen van oranje gras en begroeide hellingen. Een rivier in een brede bedding volgt ons steeds verder. We rijden naar Deer valley campsite waar we in het bos, met de hangmat langs een beekje bijkomen. We staan vaak op DOC campings, die verantwoordelijkheid zijn voor natuuronderhoud. Deze camping werkt ook met een suggestief donatie systeem... Wat ons tot nu toe al een paar gratis nachtjes heeft opgeleverd. We relaxen wat in de hangmat als Robert zegt dat de kleine zwarte vliegjes steken. Ah nee, valt wel mee toch? Ze hebben niet eens zo’n prik snuit zoals muggen! Dat had ik geweten. Wanneer ik dit schrijf zitten we al dagenlang onze bebulte enkels kapot te krabben, zijn de anti-histamine pillen tevoorschijn gehaald en blijkt dat deze zandvliegjes niet weg te jagen zijn. Voordat we de strijd aangaan met half gare rijst en vervelende vliegjes die wel/niet steken, lopen we nog door het bos. Het is een dicht bos hier met een natte grond. We herkennen wel berken, maar ze hebben iennieminie blaadjes. Een klein vogeltje, Bobo, volgt ons als een kleine vriend en hapt naar vliegjes. Later die avond laat ik Bobo nog een tovertruc zien, terwijl hij dichtbij iedere beweging geïnteresseerd volg. Ondertussen zakt de zon langzaam achter de berg, terwijl de laatste stralen de kleine blaadjes op doet oplichten.

12/2
We wandelen naar Lewis top. Beter voorbereid dan de eerdere wandeling stappen we de steile berghelling op. Eerst door weelderige bossen waar het pad wordt onderbroken door smalle stroompjes die we over huppen. We begroeten de vogels die ons vergezellen tot de boomgrens. Daarna is er de wind die ons verder begeleidt. Drie ik-dacht-dat-dit-de-top-was pieken later zijn we er dan toch, de top! De wind hebben we nodig want de uitzichten zijn adembenemend. Omringd door andere bergen zien we verschillende toppen en de blauwe rivier in het dal. We lunchen in de luwte tot we onze weg weer naar beneden zoeken. We rijden naar Marble hill waar we de zandvliegjes proberen te ontvluchten met een duik in de koude rivier.

Het wordt steeds duidelijker dat we niet oneindig de tijd hebben. Dus de we zoeken een cafeetje op in Greymouth. Er hangt een verrassend leuke sfeer. Mix tussen een soort buurthuis vibe en hip café. We willen wandelen, liefst ook meerdere dagen. We hebben daar zelfs een tentje voor gehaald. Maar we zijn ook afhankelijk van het weer. Het valt op dat er maar een beperkt aantal wandelpaden is. De bevolking van Nieuw Zeeland is dan ook niet mega groot. Voor het idee, er wonen bijna net zo veel mensen in heel Nieuw Zeeland, als in Melbourne! En die mensen verzamelen zich op de aangegeven paden. En er zijn dus veel toeristen. Nog even een praktische tussenstop in Hokitika, en het krioelt er van de busjes en mensen met camera’s om de zon, zee en aanspoelhout te bewonderen. Die avond stoppen we bij Otto McDonald's camping. Zoals de fastfood keten was er een grote hoeveelheid (aan parkeerplekken in dit geval, geen frietjes) en is de WC verassend schoon. We aten op een kleedje in de rivierbedding terwijl de zon achter een berg zakt. Nog een laatste groet die de berggeit naar ons fluit en we kruipen ons busje weer in. Alleen de ochtend was wat minder, toen we ruw gewekt werden met een klopje op het raam. Of we al betaald hadden.... dat moment zat er wel een keertje aan te komen.

De rest van de dag is gelukkig beter, met weer een korte wandeling richting de Franz Josef gletsjer deze keer. We struinen van het pad af, weg van de mensen, beklimmen een waterval en lopen in de zachte regen door een regenwoudachtig bos naar een verloren meertje. De mosjes groeien met varens op de bomen en vormen een dichte groene muur. Het bos leeft! Blauwe, paarse en rode paddenstoeltjes liggen verborgen in de groene zee. Een beetje moe, nat, en persoonlijk ook overprikkeld rijden we met spoed naar Haast. Maar haastige spoed blijkt zelden goed. We stranden op een kleine camping, tussen de valentijnsdaggangers in. Even bijkomen.

De ochtend na Valentijn staan we vroeg op. De vorige nacht was geen succes, met de parkwacht als wekker. En omdat we niet genoeg contant bij ons hadden, bleven we ook hier semi illegaal staan en vertrokken nog voordat een eventuele controle langs zou komen. Een beetje moe en verstoort stappen we in de auto. Het regent. De hele dag huilen de wolken. Ze lijken zich neer te strijken op de grond. De wereld wordt er heel klein van. En ook Haast lijkt gekrompen. Er was geen supermarkt, maar  wel een kleine winkel die als supermarkt/brievenbus/buurthuis/café fungeerde. Wij hadden geen haast meer. Ontbijtje met koffie en chocomelk en we halen wat eten voor onze wandeltocht. We rijden heen en weer tussen twee delen van haast. De ene plek met wc en WiFi,  de andere met info punt en tankstation. De wandeling die we wilden doen blijkt niet te kunnen omdat het pad is afgesloten. Andere opties met gliberigge hellingen en rivieren die we moeten oversteken vind ik ook spannend gezien de heftige regen deze dag. Balen, want we wilden ons tentje testen. We besluiten toch wat dag wandelingen te doen. En met dat plan stappen we weer in de auto. Oh nee, want we zijn de auto eigenlijk niet uit gegaan. Goed, met dat plan gingen we weer onderweg. En eigenlijk zit ik best wel te genieten van de omgeving. We rijden langs rotswanden waar het water af stroomt. Soms is het een lang gordijn. Soms is het een brandkraan die open lijkt te staan. En alles tussen een pisstraal en waterkanon in. Er zijn wolken die opstijgen van de bomen. Bergen die zich verstoppen en tussen de witte vlakken door spieken. Ondanks dat de kleur uit de wereld gezogen lijk, komt er veel meer contrast en laagjes voor terug. En met dat sluiten we de dag af Pleasently Flat campsite, die prettig plat was om de camper te parkeren. Voordeel van de regen is geen zandvliegjes.

Het weer slaat ook weer snel om de volgende dag. Na een korte stop bij Thunder creek falls rijden we verder het dal door. We wandelen richting Brewster hut, maar nog voor het pad is begonnen moeten de schoenen uit om de ijskoude rivier over te steken. Op de terugweg was dat juist wel weer fijn afkoelen. De klim is pittig. Meer een trap aan boomwortels waar het laatste water nog vanaf stroomt. En met mijn heerlijk niet-waterdichte schoenen komt er dus een extra uitdaging bij. Alsof ik niet alle treden van de trap mag gebruiken. De wandeling begon al met het overstegen van de rivier. Want op de top kwamen we het prachtige natte groene bos weer uit en worstelden we ons een weg naar boven tussen lange graspollen. We stopten, lunchten en kwamen bij op een kleine zij-piek. Een stukje voor onszelf met uitzicht op vele watervallen die zich van de machtige bergen af stortte. Het is weer genieten!

Soms is het een beetje schipperen met wat er kan en wat we willen. Soms moeten we naar een stadje om ons water weer bij te vullen. Vandaag na de wandeling zijn we vrijwillig door het prachtige dal, langs de andere wandelingen, langs een groot turquois meer en onderlangs machtige bergen gereden. Met een goeie reden: snacks! En zo eindigen we bij Wanaka op de camping van Albert. We maken ons op voor een meerdaagse wandeling in een nabij gelegen dal. Eindelijk kunnen we ons tentje uittesten en genieten van de afgelegen natuur, maar dat is iets voor de volgende blog.

Deze tijd genieten we veel. Ondanks dat we soms snel overprikkeld zijn van de slechte nachten in het krappe busje, de plannen die steeds veranderen en het feit dat we continue samen zijn, is het ontzettend fijn. We lachen veel, mixen onze wensen tot een kleurrijke oplossing en zelfs na de meest slopende en overprikkelende dag kijk ik er op terug met een glimlach.

We rijden natuurlijk veel, en onderweg komen we verassende dieren tegen. Opvallend veel roofvogels (maar wat voor prooi?). Een grote boomduif keek trots op ons neer. In alle verbazing zagen we een vreemde bruine blop over het wegdek rennen. Is dit dan een kiwi?! Het grappige beestje rende op een onhandige manier, alsof zijn pootjes te traag zijn. We zijn er wel ontzettend blij mee. Kiwi's zijn erg zeldzaam om te zien. Ze worden bedreigt door vijanden die geïntroduceerd zijn, zoals hermelijnen. Door het land heen zien we overal houten boxen met gif, in de hoop om de kiwi-vijanden te verminderen. 
We hebbe ook al veel losse dieren gezien. Een geit langs de kant van de weg. Een koe aan de verkeerde kant van het hek. Kippen zonder hok. Schapen zonder kudde. Een verloren paard, en een bord waar een telefoonnummer stond, in geval van verloren paard....
Niet alleen levende dieren langs de kant van de weg. Nieuw Zeeland heeft opvallend veel dode dieren op de weg liggen. Met name NZ possums (de schattige pluizige boombeestjes).