In mijn handen

Ik mag er wel wat meer vertrouwen in hebben. Je weet wel, gewoon dat de dingen wel goed komen. Vorige keer eindigde ik met een gevoel van "en nu dan?". Dat gevoel is nog niet helemaal weg, maar het is al een stuk kalmer in mijn hoofd. Ik besloot dat de dingen die ik doe, met aandacht wil doen. Aanwezig zijn. En zo had ik een heerlijke dag met brood bakken, sporten en uiteindelijk keek ik een soort interview. Dat interview deed me realiseren dat deze reis voor mij op een bepaalde manier ook gaat over autonomie nemen over mijn keuzes. Soms weet ik best wat ik wil, en dan ga ik daar dan ook voor. Maar in heel veel situaties weet ik het niet. Of laat ik anderen voor mij beslissen. Dit is míjn avontuur. Niet de geïnternaliseerde verwachtingen die ik soms heb. De dingen die ik wel of niet doe, zijn allemaal goed. En ik merk dat ik het daarom extra belangrijk vind om de dingen met aandacht te doen. 
En nee, dat wil niet zeggen dat ik nooit op m'n telefoon de tijd weg scroll of geen stomme serie mag kijken. Helemaal prima als ik dat doe. Maar wel dat ik er bewust voor heb gekozen. En tot nu toe gaat dat prima :)

Goed, het nadeel van aandacht is wel dat ik me ook bewuster wordt van de gedachten in mijn hoofd. Soms zijn gedachten als een soort doek waar ik me in vast wikkel, door het gedraai en gedoe in mijn hoofd. Het is ook helemaal niet gek dat ik van het een op het andere moment werd overspoeld door eenzaamheid. Eenzaamheid zal soms best een thema zijn. Nu vooral omdat mijn huisgenootjes overdag vaak aan het werk zijn. Dus wat ga ik doen, met al die tijd? Alsof de muren grijs kleurden en het regende in mijn hoofd, dan is een spiraal naar beneden snel gevonden. Er zitten zo veel uren in een dag, moet ik die allemaal bewust uit zitten? Ik had wel een paar plannen in mijn hoofd maar daar ga ik niet 3 weken mee vullen. Wil ik dan weg? Er op uit? Ik merkte heel sterk dat ik mijn vrienden mis. Samen dingen ondernemen met iemand die het leuk vindt om met me op pad te gaan. Niet alleen een aanhangsel zijn van mijn huisgenootjes hier. (Herinner, het is maar een spiraal). De prachtige mensen die ik in Nederland om me heen heb mogen verzamelen om tijd mee door te brengen. Wat zou ik nu graag met jullie op avontuur gaan. In plaats daarvan kroop die grijze angst naar boven: Wat als dit gevoel van eenzaamheid de hele reis blijft? Of in ieder geval heel Januari?!

Ik deelde mijn angsten en vond steun. Lorimer reageerde fijn en we hebben direct wat plannen opgegooid die we komende tijd kunnen doen. Hij vindt het juist fijn om mij als stok achter de deur te hebben om dingen te ondernemen. Dus we zijn lekker naar het strand geweest! Half moon bay, net als vele andere mensen op deze warme dag. De auto geparkeerd onder een boom vol met kwetterende regenboog Lorikeets. Daarna gepropt op een smal strookje strand, leek het ons beter om de ruimte in het water te zoeken. We zwommen naar een wrak waar we met bewondering over heen hebben gewandeld. We sloten de dag af met Fish & Chips en zijn niet eens verbrand. (Puffer fish gezien! In leeggelopen toestand)
Leuke anekdote: Lori vroeg of ik het wel aan kon, zwemmen naar het wrak. Het was een stukje, maar zeker niet te ver. Later durfde ik niet zo goed aan hem te vragen of híj het wel redde. Al sputterend en spatterend zwom hij een stukje achter me. Hijgend deed hij zijn best om me bij te houden, terwijl ik zo mijn best deed om langzaam voort te bewegen. Later op een avond konden we er goed om lachen.

Ik probeer de dingen wat meer naar me toe te laten komen, in plaats van er krampachtig naar te zoeken. En zo was de rest van de week al snel gevuld. 

De volgende dag hield de zon het namelijk voor gezien en regende het pijpenstelen. Dat leek me een ideaal moment om de bioscoop hier uit te proberen met Maisie, die ook al geen plannen had. Als verzopen katjes hebben we ons genesteld in de bioscoopstoelen om naar de Hunger Games film te kijken. Voor de kerst hadden we namelijk alle delen nog eens opgefrist. Weer een andere avond heb ik uitgebreid voor de huisgenootjes gekookt, waarna we de avond afsloten met een filmpje kijken. Met het huis + Abby hebben we  geschaatst op de dag dat het -7 was in Nederland. Het was heerlijk om zo over het ijs heen te zoeven, al gaat er niks boven het zingende natuurijs. En.... het was toch een beetje vreemd om te schaatsen in de zomer. Het was wel een temperatuur shock, want die dag had ik ook al lekker op het strand van Elwood gelegen. 

Er was een feestje van een gezamenlijke vriend van al mijn huisgenootjes. Dus ik mocht ook gezellig meekomen! Lori en Ryan waren de halve avond DJ, dat deden ze heel leuk. Maisie en ik hebben een tijd gekletst. Op een gegeven moment ging zij naar huis, en liep ik tegen een meid aan die vertelde over haar Nederlandse vriend. En zo heb ik nog een tijd met wat anderen gekletst. Ik vond het een hele geslaagde avond al met al!

Ik heb mezelf op uitje genomen naar National Gallery of Victoria (NGV). Daar was een tentoonstelling met Aboriginal kunst. Ik merk dat ik meer van de cultuur wil leren, en benieuwd ben hoe er wordt omgegaan met het verleden (en heden). De kunst was prachtig! In de stippen en strepen staan verhalen beschreven; maar ik spreek de taal niet. De locaties van gebieden worden beschreven in de kleuren, en relatie tussen mensen wordt om boomschors vastgelegd; maar ik spreek de taal niet. Ik bewonder wat ik zie, en probeer met de bordjes er naast uit te vogelen wat het eigenlijk is. Hoe mooi is het, deze beeldende taal, die een centrale functie heeft/had in communicatie. Wat wel schuurt, is hoe eenzijdig het gepresenteerd wordt. NGV is duidelijk trots op de Aboriginal kunst die er hangt, maar aan de andere kant worden deze mensen niet beschermd. Het is recente kunst, waardoor ik hoop dat het ook met consent verkregen is. De mooie kunsten wordt wel laten zien, maar de pijn en de onrechtvaardigheid wordt alleen op een klein bordje beschreven, achteraan de tentoonstelling, tussen een aantal werken die pijnlijke onvrede uitstralen. 

Een spontane trip met Ryan en Maisie naar de opshop, waar ik en lelijke tennisklep uit een bak heb gevist. Mooi stofje van de stofjeszaak erbij en ik ben de hele middag zoet om aan m'n eigen petje te knutselen. (Die is trouwens nog niet af). Die avond had ik ook geen plannen, en zag wel voor me dat ik gewoon wat lekkers zou koken, misschien met Lori samen. Maar het liep weer eens anders en zo stond ik met Maisie en haar familie midden in Chinatown van Melbourne. Ze stonden met z'n vijven te discussiëren waar we zouden eten. Heel leuk en herkenbaar soms om zo familie dynamiek te observeren. Ze waren heel verwelkomend naar mij toe en zo hebben we een gezellige avond (en dumplings) gedeeld. 

In de tussentijd ben ik ook wat dingen aan het uitzoeken voor nieuwzeeland, of ideeën aan het op doen voor mijn roadtrip te doen. Ohja, roadtrip! Ik ben op zoek naar een autootje die me de komende maanden kan helpen dit land te ontdekken. Dat geeft me toch wel meer vrijheid om uitstapjes te maken, of af en toe een camping op te zoeken, dan alleen met OV of Greyhound. Deze week was best een behoorlijke rollercoaster wat betreft auto gedoe. Ik ben al een tijdje in gesprek met Ryan of ik de auto van zijn broer kan overnemen. Maar dat liet allemaal maar op zich wachten. Ondertussen keek ik met een schuin oog naar andere auto's. Maar deze bleken uiteindelijk toch te veel te zijn, of werden net voor mijn neus weggekaapt. Dus op de dag dat ik hoorde dat de auto via Ryan hem niet ging worden, stuurde ik weer eens een berichtje. Diezelfde middag zat ik nog in de trein naar de andere kant van Melbourne voor een proefrit. En die avond zat ik met zijn moeder te bellen om de details voor de financiële overdracht af te spreken. 
Wat vond ik dat spannend. Het wachten op een antwoord over die proefrit. Het veeeeeelll te lang in de trein zitten met 30+ graden, werkt niet ècht goed tegen gespannen gedachtes. Toen ik daar was, ging het al een stuk soepeler. Een jongen iets ouder dan ik verkocht de auto. Met Libanese gastvrijheid werd ik ontvangen. Proefritje gemaakt, wat volgens mij best prima ging. Ik was allang vergeten waar ik op moest letten toen ik slim onder de motorkap keek. Zijn moeder maakte een heerlijk maaltje voor me, met een glas koud fris. Volgens mij staat zij de hele dag heerlijk te koken, want het was niet eens etenstijd. Daarna vonden we een verloren vogeltje in de tuin. Oververhit misschien? dus zaten de jongen en ik als prinsessen met het vogeltje op onze vinger, zodat de kat er niet bij zou komen. Er toen weer naar huis. Een vreemde, enerverende dag. Dit weekend de praktische zaken verder regelen, en dan rij ik (hopelijk) maandag met een eigen autootje naar huis. 

Ik vind het heel spannend, dit hele auto gedoe. Het roept veel angst op. Ik heb nog nooit een auto gekocht. Laat staan in een land waarvan ik regels niet ken, en waar ik er eigenlijk ook nog eens zo goed als alleen voor sta. En precies dàt is hetgeen wat ook een krachtig gevoel geeft. Ik doe het toch maar mooi wel! Met zwetende handjes een proefrit te doen. Met trillende vingers de verzekeringen opzoeken. Belletjes met mijn ouders (gelukkig nog net op de valreep in dezelfde tijdzone!). Maar ik doe het verdorie wel! Daar kan ik best een beetje trots op zijn. En blij! Want ik doe dit omdat ik het zelf wil. En dat is een heerlijk gevoel. 

De dagen worden steeds warmer. Met af en toe een dag waarop het enkel-diep-regent. Langzaam drogen de bloemen uit. Verschrompelde blaadjes vallen op de stoep. Maar ik voel me daarentegen steeds levendiger!