Alles of niks

Had ik eigenlijk al verteld dat het herfst is hier? Terwijl ik steeds meer lente verhalen hoor uit Nederland gaat de klok achteruit: Lightsavings is afgelopen. Eerlijk gezegd vergeet ik steeds dat het herfst is. Het is nog prachtig weer het grootste deel van de tijd, en de eucalyptus bomen (de boomsoort die ik vooral tegenkom) blijft groen. Maar de afgelopen dagen in de blauwe bergen werd ik weer aan de herfst herinnerd: een laan met niet-eucalyptus bomen (volgens mij een soort eiken) droegen de meest felle kleur rood die ik in tijden heb gezien! Rood, oranje en gele bladeren die de straten van Blackheath versierden. Al was het maar van korte duur, want in de loop van de dagen werden de heldere kleuren verstopt onder een bruine waas.

En als ik eerlijk ben zie ik het ook bij mezelf gebeuren: ik wordt een langzaam reismoe. De kleuren lijken overal een beetje weg te trekken. En dat heeft de (on)nodige onrust veroorzaakt. Belletjes naar Nederland om de meest onmogelijke tijdstippen… En toen besloten dat het beter is om de rust in mezelf te vinden. Ècht niks doen, ook al probeerde ik het al rustig aan te doen om precies deze reisvermoeidheid te voorkomen. Dus met het adres van de Airbnb op de route planner vertrek ik uit de blauwe bergen. Maar goed, ook want het begon te regenen; niet een beetje maar heel veel. Het komt met bakken uit de lucht, dat de snelweg niet langer snel is. Het weer is een soort alles of niks. Of het is een strak blauwe lucht met een brandende zon, of het regent alsof het nooit meer droog wordt.

Eenmaal in Melinga (een groepje huizen van niks) probeer ik de spanning die stiekem in mijn lijf is gekropen weer los te laten. Knuffelen met de dikke kat Pumpkin, zwemmen in de regen en … dat was het eigenlijk wel. Even niks.

Na een paar heerlijke niks-dagen in de Airbnb, vind ik mijn weg naar het volgende WWOOF adresje. Met een cryptische beschrijving volg ik een modderig zandpad in de bush. Blubberige wegen houden mij niet tegen. Een warm onthaal bij Sam en Ali die met hun 2 kids off-grid wonen. De directe buren zijn familie, de tuinen lopen in elkaar over en de kinderen lopen vrij bij iedereen naar binnen en naar buiten. Ooohhh, wat hangt er een heerlijke sfeer! Voor een weekje wordt ik opgenomen in deze gastvrije familie. Dat betekent ook de week beginnen met een ijsbad! Sam en Ali hebben een fijne community en organiseren 2x per week een ijsbad op het strand. Dus daar zitten we, met een groepje mensen die ik niet ken, in een klein badje waar de ijsblokjes in drijven. De zon is net op, en de golven van de zee reflecteren haar breekbare licht. Adem in, adem uit. Het ijsbad is een mindfulness oefening, waar ik stiekem best van geniet. Met deze frisse start is het daarna tijd voor klusjes. Deze keer niet zo simpel als plantjes water geven. Neeeeee, onkruid wieden, mulchen en met een soort pikhouweel de overbegroeing terugdringen. In de dagen die volgen meer onkruid, gaten graven in de blubber (kei onhandig want het gat liep direct weer vol), tientallen kruiwagens vol helder rood zand verplaatst en bijna 15 bananenbomen een nieuw plekje in de grond gegeven (ja, bananenbomen verplaatsen kost net zo veel moeite als dat het klinkt. Misschien zelfs wel meer 😉) De middagen worden beloond met een duik: in de troebele dam naast het huis of in de zee bij cresent head. Èn ik doe een nieuwe poging met het surfen aan de hand van Sam de surf instructeur. Oei, dit bord is heel anders. Veel wiebeliger! Staan zit er by far niet in. Dacht ik! Na het nodige heen en weer gesleur op de golven en branderige zandwonden gaat het steeds een beetje beter. En ik sta! Niet stabiel maaaaaarrr ik sta! Nog een beetje wiebelig surf ik met de golven mee in het zonlicht, met de regenboog achter me.

De kids hebben bakken met energie en nemen me mee op bushtucker tour door de tuin: alles wat eetbaar is wordt geproefd. Lilly pilly, bush tomato, passievrucht, fingerlime, curcemelon en nog een aantal dingen waar ik de naam van ben vergeten. S avonds kruipt het meisje tegen me aan terwijl we film kijken. De jongen leert me zijn favoriete balspel voordat school begint. Het voelt fijn om even in het gezin te zijn. Niet de hele dagindeling te hoeven bepalen is ook wel prettig.

Ik leer ook steeds meer over de Aboriginal cultuur. De totems, de diversiteit tussen de verschillende nations en het belang van verbinding. Verbinding met elkaar, met jezelf en bovenal met de natuur. Het luisteren, naar de whipbird in de verte, de eeuwige stemmen die drijven op de wind, de intuïtie die je daar vindt.

Met de laatste dag werken verplaats ik nog eens 8 bananenbomen. Een en al zweet, nu er niemand was om de bomen te helpen tillen over het terrein, of stil te houden in de vers gegraven gaten. Stond ik daar, met mijn been tegen de losstaande, metershoge boom te balanceren in de hoop ‘ie niet uit het fragiele evenwicht zou vallen terwijl ik onhandig zand rond de wortels probeer te storten. Eind goed al goed is het gelukt! Die middag weer een poging tot surfen. Wéér op een andere plank, een korte deze keer. En er is niemand met me in het water om het uit te leggen. Het was al een uitdaging om uberhaupt een golf goed te kunnen pakken. Maar uiteindelijk heb ik iedereen verrast! (oke, vooral mezelf) door toch 2x in een soort semi-staande houding op de golf gedragen te worden.

[ achteraf hoorde ik dat de plek waar ik zat best gevaarlijk was. Vreemde stromingen en, funfact, de broedplaats van bull sharks! Voor het gemak vergeten we even dat ik 2x op een “vis” ben gaan staan. Eerst dacht ik een stingray, terwijl ik geschrokken op de plank sprong. Maar misschien was het toch iets anders…. Alles is goed gekomen gelukkig! ]

Ondanks dat dit mijn laatste dag is, neem ik nog niet direct afscheid van dit gezinnetje. Het is vakantie voor de kids en ze gaan een weekje weg. Om nog even in het thema van de titel te blijven, had ik een leuk gesprek met Ali. Ze vertelde dat het gezin hoge energie is. Dat heb ik gemerkt! Wat een ondernemende mensen. Maar ze vertelde ook dat ze uitbranden, moe zijn en instorten, waardoor deze vakantie een welkom vooruitzicht is. Alles of niks. En nu is het even tijd voor niks. Ik ben uitgenodigd om nog een nachtje met ze mee te gaan, waar ik erg naar uit kijk! We zullen naar een Cultural land gaan: een plaats waar je alleen mag komen als je een Aboriginal achtergrond hebt. Of uitgenodigd bent 😉. Ik hoop daar nog wat meer te leren over de cultuur. En mogelijk nog een surf doen 😊
 

(er zitten nu trouwens ook foto's bij de vorige blogs)