Ik Sydney zitten - en andere woordgrappen

Ten eerste een stukje natuur:
Helder witte wolken hangen laag boven de weg terwijl ik Canberra verlaat. Precies hoog genoeg om niet in de mist te rijden. Laag genoeg om het landschap in een mystieke witte sluier te hullen. Het lijkt wel een teken voor hoe de rest van de dag wordt: een tintje magisch. Zo ook de eerste wandeling. De naam zegt het eigenlijk al: Fairy Bower falls. Onderlangs overhangende rotsen, via een bemoste "trap" naar beneden. En daar valt een sierlijke stroom water van metershoog naar beneden. Van de bergwand hangen mossen en begroeide wortels naar beneden, druppend van het water. En als je goed keek zag je ook een oude trap uit de rots gehakt, maar nu zonder begin en zonder eind. En het was er stil. Ik adem de stilte in. Het stadse geruis van afgelopen dagen trekt uit mijn poriën. Een opluchting na het kamperen langs een toch-wel-drukke-weg.
De volgende wandeling naar de Fitzroy falls is minder rustig. En behalve dat de waterval heel hoog is, vond ik hem niet zo indrukwekkend als ik dacht. Dus ik laat me lokken door de bordjes naar een volgend uitzicht punt langs deze Grand Canyon. En naar een volgend uitzichtpunt. Oeh er is er een klein stukje verder nog eentje. En nog een. Met ieder uitzichtpunt blijven er minder mensen over.
Het lijkt wel of ik 'aan' sta vandaag. Extra aanwezig ben bij de dingen die ik zie, doe en denk. Fijne gedachtengangen die er langskomen. Kwesties om fijn over na te denken. En het lijkt alsof mijn ogen beter kunnen zien. Spot wat mooie dieren en plantjes en gesprekjes met mensen. De avond sluit ik af bij de volle Bodella campground. Met zonsondergang is het druk op het veld naast de camping: groepjes mensen wandelen rond op zoek naar wombats. En we hebben geluk! Een hele chille wombat laat zich rustig bekijken en fotograferen. Iedereen blij ;)
Het is moeilijk om in woorden vast te leggen, maar het was een hele fijne dag. Er zit een rust in me, waarmee ik geduldig naar de volle maan kijk die met pastel paarse luchten opstijgt vanuit het bos.
 

Ten tweede de stad:
25/3
Ik word langs de rivier wakker terwijl de tent ligt te drogen in de ochtendzon. En dan ga ik op weg naar Sydney. De wegen worden steeds beter, groter en voller. Voor ik het wist zag ik de skyline van wolkenkrabbers aan de horizon kriebelen. Auto op het vliegveld geparkeerd en dan als backpacker weer in de trein. Het is direct weer wennen dat de inboedel niet langer onder handbereik is: dan maar niet zwemmen....
Om 17 uur kom ik moe en bezweet aan in het fleurige hostel: Secret garden. Helemaal op zolder vind ik mijn bed en nog een andere oververhitte reizigster: de Canadese Caroline. We kletsen de avond vol in de hostel tuin en merken al snel veel overeenkomsten. Het duurt lang voordat we in slaap vallen: deels de hitte, deels het logeerpartij-achtige geklets. De volgende ochtend staan we op tijd op om naar de botanische tuin te lopen, en natuurlijk het klassieke Sydney uitzicht te bewonderen! Het voelde wel een beetje als een checklist ding... het leukste vond ik misschien wel de gesprekken met Caroline. Culturele verschillen, religie, vluchtgedrag en natuurlijk wat de volgende stap is in het reizen.

De rest van de dagen in Sydney vul ik vooral met rondstruinen en dutjes op grasjes. Heel fijn om even weg te zijn van alle kriebelende beestjes en rustig in het gras te kunnen liggen. In de buurt van het park bij het hostel zit een leuk cafeetje: Breadfern. Moest ik erg om lachen want de wijk heet Redfern ;). Ik loop 25 km van hostel naar Coogee beach waar ik een duik neem (toch wel, in mijn meest wannabe-badkleding ondergoed), en loop vanaf daar de kust wandeling langs kliffen en schattige surf strandjes naar Bondi beach. Op een van de strandjes blijf ik de halve middag chillen met een boekje. Bondi vond ik niet zo interessant, ook al is het t meest bekende Sydney strand. En vanaf daar weer terug naar het hostel, wat stiekem dan toch net een beetje ver is. Moe wilde ik me eigenlijk een beetje afsluiten die avond, maar ach tijdens het eten toch weer aan de klets geraakt met twee aardige meiden. Er was ook een brits koppel met wie ik nachos heb gedeeld op dinsdag nacho-avond. Met hen ga ik mogelijk nog wandelen in de Blue Mountains. Als laatste heb ik het Art museum bezocht en het eb en vloed van de business blauwe zee in de CBD aanschouwd. 

Het is opvallend hoeveel backpackers alleen maar onderweg zijn. Altijd door naar het volgende hoogtepunt. Met halve aandacht aanwezig. Zolang ze maar weg zijn van..... iets. Caroline en ik koesteren allebei de wens om weer terug te gaan. Kunnen settelen. Een reis mag eindig zijn. Sterker nog, liever wel want dat maakt dat ik er extra van geniet. Ik merk dat ik soms verbaasd ben van de onverzadigbare reislust die ik om me heen zie. Ik wil niet zeggen dat iedereen op de vlucht is. Er zijn zoooo veel redenen om te reizen. En het kan ook iets zijn dat verandert met de tijd. In de loop van de jaren is het doel en invulling van mijn reis steeds veranderd. En het blijft ook veranderlijk. Bovenal is het een reflectie in verschillende vormen.

Het hostel is ook een soort vlucht voor mij. Een vlucht van het alleen zijn; een wens om sociaal te zijn. 
Omdat ik wel een aantal dagen in het hostel doorbreng en kleine gesprekjes zo gemaakt zijn, ontstaat er na een tijdje toch een klein netwerkje. In de ochtend even aan elkaar vragen wat de plannen zijn, en in de avond even horen hoe die plannen waren. Ik merk dat ik het fijn vind, zo'n kleine vorm van betrokkenheid doet me aan thuis denken. Even horen hoe het met de ander is, en even kunnen vertellen hoe het met mij is. 

Ik kijk er wel erg naar uit om weer uit de stad te gaan. Aantal dagen in Canberra gehad, en vrij snel daarna deze dagen in Sydney. Hoog tijd dus om naar de Blue mountains te gaan! Precies op tijd om dit paasweekend als een eiken-processie-mens vanuit Sydney de tocht te maken naar deze bereikbare bergen.

Ten derde terug naar de natuur.
29/3
Dus daar ging ik weer, van het bruisende Sydney de Blue Mountains in. Samen met de andere helft van Sydney. Geloof me als ik zeg dat ik op tijd weg was, maar uiteindelijk was ik alsnog pas rond de lunch op een camping. Beetje zenuwachtig of ik nog een plekje zou kunnen vinden op de camping die ik op het oog had. En gelukkig, op Mount York was nog een plekje tussen alle andere tentjes en camperbusjes in. En deze camping vol klimmers bleek de perfecte keuze! 
Het kon nog voller toen er een groepje luide Spaanssprekende mensen naast me komen staan. Nou ja, naast? Zo dichtbij dat mijn tentje onderdeel werd van hun cirkel. Ik vlucht voor een tijdje naar een rots klif die boven het dal uitsteekt, zo'n 2 minuten lopen van de tent. Dichterbij dan de wc. En het fijnste is, is dat deze klif geen gecultiveerde toeristen attractie is. Gewoon een steen waar ik in m'n eentje de tijd voorbij laat glijden. 

Terug bij de tent raak ik aan de praat met de invasieve Spanjaarden. En voor ik het wist deelde ik klassiek Australische shrimps on the barbie met ze. Of ik zin had om mee te klimmen? Maar natuurlijk! Dus de rest van de namiddag staar ik naar de reusachtige wand waar op geklommen wordt. Er hangt een relaxte sfeer, en we drinken Colombiaanse thee. De lucht kleurt oranje en de zon zwaait ons uit. Wanneer de nacht haar intrede doet, probeer ook ik de rotswand te bedwingen. Pittig, maar ontzettend leuk! En magisch, toen ik even op een bredere richel bleef zitten om te rusten. De laatste oranje gloed verdween net achter de bergen aan de andere kant van een vallei. En de eerste tekenen van de Melkweg verschenen boven me. Boomtophoog met alleen een lampje op mijn hoofd geniet ik met volle teugen. 

30/3
Victoria falls. Gelukkig viel ze in het water. De rest van de mensen die onder de waterval zwommen hadden de steile afdaling te voet gemaakt. Het ijskoude water als beloning. Voor mij is dat een beloning tenminste. Voor anderen (meestal jonge stelletjes) was het de instagrammable pose in/naast/onder de waterval. Bepakt met GoPro en drone om de mooiste plaatjes te schieten. Ik moest er wel van lachen. Stond ik daar te genieten hoe het water op mijn rug viel, terwijl langs de kant deden ze hun uiterste best om te doen alsof ik niet bestond op de foto en zij de enige waren die deze super-gave-onontdekte-parel hebben gevonden. Nog een kleine afdaling verder was nog een waterval, waar opvallend genoeg de insta-influencers niet meer kwamen. Daar zelfs nog een rondje achterlangs de waterval gelopen en genoten van de rust. Over de tocht naar boven wil ik het niet hebben.... nachtmerries. Ik wil alleen zeggen dat ik daar voor het eerst een slang heb gezien: brown snake of Red belly was niet helemaal duidelijk. Bij de tent hebben de Spanjaarden al een vuurtje aan en kletsen we over onze dag. Die avond sluit ik af met een zonsondergang met Robert aan de telefoon, zittend op die leuke rots. 

31/3
Een wandeling die echt gedaan moet worden is de Grand Canyon (ja, dit heet ook al Grand Canyon). Hordes aan mensen dachten hetzelfde. Van Caroline kreeg ik de tip om tegen de klok in te lopen, zodat je eindigt met het uitzicht ipv begint. Eeennn er is een verstopte waterval waar je kunt zwemmen! Het was al een prachtige wandeling. Eerst steil naar beneden via een regenwoud achtige begroeide trap. Eenmaal beneden volg je de stroom. Maar ik zocht ook naar die waterval. Dus iedere afslag die niet bij de hoofdroute hoorde werd even onderzocht. Dus zo liep ik over een half vergaand pad. Klimmen en klauteren over stenen en boomstronken. Maar er mòest iets zijn! In de verte hoorde ik namelijk lach salvos en zwembad geluiden. Wanneer ik over de laatste stenen hink-stap-sprong komen er net 4 ierse jongens uit het water. Is dit het dan?! De canyon is prachtig dat wel, maar zo ver van het pad met 4 lachengierenbrullen-Ieren voelde ik me toch niet zo veilig. Dus ik loop weer over her hoofdpad. Een slinger aan tegenliggers houdt me staande dus ik klets wat met de 3 backpackers voor me, die stiekem ook opzoek zijn naar een zwemplekje. En met z'n 4en vinden we een grot waar we de waterval alleen kunnen horen, maar niet zien. Een sprong in dit zwarte gat, en we worden beloond met een een waterval die op ons neer klettert! Omkleden was wel een beetje ongemakkelijk, zo naast een rij aan mensen die allemaal even willen weten of het koud was....
Die avond maak ik me ook klaar voor een meerdaagse wandeling naar Mount solitaire (hahah ja, een beetje uitgekozen op de naam omdat ik in m'n eentje wandel). Nog een laatste keer neem ik de kampvuurgeur in me op met m'n Spaanse vrienden, en dan nemen we afscheid. Of ik ze nog eens kom opzoeken in Sydney? 

1/4
Jahoor, om kwart over 6 's ochtends vertrek ik uit klimmers paradise. Zelfs de zon slaapt nog. Met toch een beetje zware tas op m'n rug begin ik met de afdaling van de Golden Stairs. Legende heeft het dat de "trap" een 1000 treden heeft. Hmmm zou kunnen, maar dan ben ik wel benieuwd wat als trede telt? Vanaf daar loop ik naar Ruined Castle: een pittige klim voor een hoop stenen. Maar ja, als je land geen kastelen heeft dan grijp je natuurlijk iedere mogelijke vergelijking aan. (Australië heeft wel meer beeldspraak namen voor gebieden). Na wat vallen en opstaan op de afdaling staat er een bordje: mt. solitaire, alleen voor experienced wandelaars. Oké, vanaf nu ben ik dus een experienced wandelaar! Het eerste stuk gaat nog goed, maar later is het meer een soort boulderen met backpack op dan wandelen. Alle handen en voeten (en soms hoofd) worden ingezet als steunpunt. En zo klauter ik verder. Soms via een alternatieve route die niet per se makkelijker was bij nader inzien. Eindpunt: Chinamans Gully campground. Het is pas 12 uur als ik daar aankom en ik laat me moe op de grond ploffen. In de omgeving is een prachtig uitzicht en een stukje van het pad loop ik tegen rotsen met Aboriginals rotstekeningen aan. Ik geniet van de plek, de rust, de geluiden om me heen. Na een tijdje besluit ik toch om ergens anders te kamperen en morgen dezelfde weg terug te gaan. Liever heb ik vandaag toch vast even die klim en klauter situatie overbrugt. Morgenochtend regent het waarschijnlijk en dat is me nèt te veel avontuur. Dus ja hoor, handen voeten en billen ingeschakeld om half zittend, half vallend naar beneden te bewegen. Uiteindelijk kampeer ik vlak bij Ruined castle. Oh, vergeet ik bijna te vertellen over die mega slang op het pad die maar niet weg wilde. Bijna had ik een extra lange (en weer met een steile klim) omweg genomen. Gelukkig kwam er een Italiaanse man met een stok en konden we samen angstig voorbij de slang sprinten. Ik slaap slecht op de kampeerplek. Allerlei geluiden om me heen. Is dat een kangoeroe die zich door de bosjes heen beweegt?
De volgende ochtend, voordat het begon te regenen, werd ik wel beloond met een prachtige zonsopgang. De lucht kleurde roze boven de Three Sisters (een toeristische attractie vanwege 3 steen formaties). En dan wordt het toch tijd om die Golden Stairs weer omhoog te worstelen....

Al met al was het een spannende tocht, zo in m'n eentje met dat geklim en geklauter. Maar ik voelde me niet onveilig. Sterker nog, ik voelde me best wel krachtig en heb wat meer vertrouwen in mijn kunnen :)
Dus dat is mooi meegenomen!

Goed deze blog is al ontzettend lang geworden... Tot de volgende keer!