Moeders vleugels

Let op, Lang verhaal!

Ik heb de auto gekocht! Joepieee! Ik heb er nog geen naam voor bedacht, dus dat komt nog 😉. Ik ben er best wel blij mee. Het geeft me rust, omdat ik nu concreter de plannen voor vanaf maart kan maken op basis van het vervoersmiddel. Het geeft me veel vrijheid, en maakt het ook mogelijk om te kamperen zo nu en dan, niet alleen hostels. Aan de andere kant geeft het me nu ook zorgen. Het kost veel. Is dit geluid normaal? Ik weet eigenlijk niks van auto's bedenk ik me... Ik hoop dat er geen ongelukken gebeuren. Kan ik de auto wel weer verkopen later? Ik ben ook best trots dat ik deze stap heb gezet. Mijn eerste eigen auto! Ondanks de angst en zorgen, zet ik wel door omdat het iets is waarvan ik denk dat het me blij gaat maken. En zo niet, dan kan ik hem vast wel weer verkopen. Ik moest net ergens aan denken, maar ik ben het kwijt.
Op dinsdag heb ik hem gekocht. (Toch niet op maandag, want toen most ik nog praktische zaken regelen en als een kip zonder kop door het huis heen dwalen). De verkoop ging best soepel. Tenminste op de dag zelf. De aanlopende dagen was ik één brok spanning. Ik ben ontzettend blij dat mijn ouders nog eventjes in dezelfde tijdzone zaten voor verschillende korte overleg belletjes. Nog steeds zit er een beetje angst in dat ik iets ben vergeten, of dat het systeem zegt dat ik iets verkeerds heb gedaan. Oke adem in adem uit. Heb vertrouwen. Met een extra dosis vertrouwen (bewust uitgekozen om uit te delen) ging ik naar Meadow Heights. De Libanese familie van wie ik de auto kocht waren behulpzaam. Papieren invullen, zus erbij roepen, zoonlief om info vragen, vader haalde me op bij station en moeder coördineerde de hele operatie. En toen alles was gedaan plofte we voldaan in de patio. (Ik weet niet eens of ik dat woord goed gebruik, maar oke, volgens mij noem je dat buitendeel met overkapping een patio). Chocolaatje erbij? Nog wat te drinken? Hier, ik heb ook nog een glas sinaasappelsap voor je gehaald. Wil je een Libanees za'atar broodje? (* Zet nog extra blikje koud fris voor mijn neus). Neem alsjeblieft deze muffin, je hebt de energie nodig op je rit naar huis. Liefde gaat hier duidelijk door de maag. En met een moederlijke bezorgdheid wordt ik uitgezwaaid. Welkom om ooit nog eens langs te komen. 
Gespannen stap ik m'n auto in (wow mijn eigen auto), en rij dwars door het drukke Melbourne naar huis. Over de snelweg, door de stad. Een uur later kom ik veilig thuis aan. Als dit niet in het diepe gooien is, weet ik het ook niet meer. 

Die avond vertrek ik met Maisie ook naar Castlemaine, waar haar ouders wonen. Het is even een trein ritje. Je zou zo maar de andere kant van Nederland kunnen in die tijd. Al snel verlaten we de stad en worden wolkenkrabbers ingewisseld door velden en een sporadische boerderij; de auto's op snelwegen worden bomen en de mensen zijn vervangen door grazende schapen, een hoppende kangoeroe en zwart geblakerde koeien. We komen in het gebied van de "bush". Ik stelde het me voor als een dicht bos. Een beetje sketchy misschien zelfs. Al kan dat ook komen door de term "bushdoof" (boeshjdoef), wat vaak geheime (drugs) feestjes zijn in de bush. Nu viel dat best mee. Geen feestjes gezien trouwens. Na een regenachtige ochtend gaan Maisie, haar moeder en ik voor een bushwalk bij red-white-blue, wat een oude goudmijn was.
Leuk weetje, de vader van Maisie heeft een nummertje geschreven over de Australische goudkoorts waardoor ik nu niet vergeet dat het in 1851 was.
Het bos van de goudmijn is herstellende en wordt een box-iron bark bos genoemd vanwege de boomsoort en die er groeien. Maisie en haar moeder zitten allebei in de nature conservation of native species. We kijken naar mosjes, luisteren en kijken naar vogels, en Maisies moeder moest even bewijzen dat ze niet bang was voor de gigantische, harige Huntsman spin. Zo groot als een hand zit hij verstopt onder een informatie bord. Maisie en ik springen op, en moeder had zich bewezen... We zien veel groepjes kangoeroes en ik kreeg een rondleiding over het landgoed, inclusief kreekje en "dam", oftewel vennetje. Niet te geloven hoeveel ruimte, en dan hebben ze zelfs een relatief kleine plek. Eind van de middag komt een nicht met haar 3 kleine meiden langs. Heel leuk om die onderlinge dynamiek te zien. Alle volwassenen doen ook zelf weer mee met kleien, autootjes spelen en een pizzaparty om af te sluiten. De jongste, Nova, vond het ontzettend leuk om rond geslingerd te worden. Volgens mij zijn we nu vrienden 😉. Maisie en haar familie hebben een bewuste levensstijl. Het huis is gemaakt van een soort steenachtige aardplaten, en op de zon gericht zodat er minimale verwarming nodig is. Ze maken veel van hun eigen voedsel (ontbeten met zelfgemaakte havermelk). Interessant om zo een kijkje in hun leven te krijgen. Als aandenken heb ik een hoofdje gekregen. Tim.  Hij is onderdeel van een kunstproject die Maisie's vader heeft gedaan. Een jaar lang heeft hij iedere dag een hoofdje gemaakt. Tim is van 16 mei. Moe en tevreden haast ik me naar de trein, om de lange reis naar huis weer te ondernemen. 

Donderdag heb ik de meest luie dag ooit gehad. Het was heerlijk!

Het duurde eventjes iets langer voordat deze blog online kwam. Meestal maak ik er een momentje van op mijn zaterdag ochtend. Maar deze zaterdag was ik niet thuis. Ik was bij gezin nummer 3: Lorimers ouders. Op vrijdag was ik er vast in mijn eentje een gereisd. Lori was eventjes vergeten dat een van zijn beste vrienden een feestje gaf op vrijdagavond. Ik was ook uitgenodigd (alle huisgenootjes gingen), maar ik voelde die behoefte niet zo. Ik heb deze groep vrienden nu al een een paar keer gezien, en ik ben me er erg van bewust dat ik niet bij de groep hoor. En vooral dat ik er niet bij wil horen. Dus het zou me meer spanning of druk geven om naar het feestje te gaan, (en dan door naar Lori's, en dan door naar Lakes) in plaats van een gezellige avond uit. 
Dus zo belandde ik in Traralgon. Waarvan ik eerst dacht dat het Traugen heette, want zo klinkt het als je het uitspreekt. Rare namen weer. Vanessa pikte me op van het station, want ik was duidelijk de enige verdwaalde eend in de juiste leeftijdscategorie.

En zo kwam het dat ik met de ouders van Lori een uitstapje maakte naar Walhalla. Dit oude goudmijn dorpje was ooit een drukke bruisende plek. Het hele dal volgebouwd met kleine huisjes. Nu waren er nog de restanten van de goudkoorts te zien en werd het verlaten dorpje in leven gehouden door 20 permanente bewoners. Maar er is iets speciaals gaande in Walhalla! Er zijn filmopnames voor *tromgeroffel Ice road 2! alleen... dit vindt plaats in Nepal. Dus een stukje van de enige doorgaande weg is afgezet zodat de toeristen niet naar het nu groen gekleurde huisje lopen. Of tussen de Nepalese vlaggetjes rond wandelen. Of proberen de taal te ontcijferen die hier en daar te vinden is. Ook wij worden tegengehouden door een stevige verkeersregelaar. Maarrrr we zijn niet voor een gat te vangen! Met een klein wandelingetje bovenlangs de goudmijnen komen we aan de andere kant van de set naar beneden gewandeld, en kijkt de verkeersregelaar ons beduusd aan wanneer we van de andere kant weer terug lopen. Wat ik wel grappig vond is dat zelfs in zo'n klein dorpje, het belang van Cricket groot is. Er is een route naar de top van een heuvel, de enige vlakke plek in de omgeving, waar de mijnwerkers in hun vrije tijd een spelletje speelden. 
Die avond eet ik met lori's ouders, broer en partner. Het is een fijn gezin om te zijn. Waar ik ook even op mezelf kan zijn om op te laden. Het is ook totaal niet vreemd dat ik er ben zonder Lori. Al snel ben ik maatjes met de honden Gipsy en Stanley. Zaterdag ochtend kom ik Lorimer tegen bij het ontbijt, wat dan wel weer grappig voelt. Het is een beetje een wachtdag tot Ryan ons komt halen om naar Lakes Entrance te rijden. Dus logischerwijs gaan we eerst even de geiten knuffelen. Ik weet niet waarom, maar dit formaat geit is wel echt groter dan ik in Nederland heb gezien!  over dieren gesproken, er landen geregeld fel gekleurde papegaaien op de balustrade, en Kaketoes die aan het hout zitten te knagen. Vreemde wereld.
We rijden met Lori's broer en partner naar Tarra Bulga national park. Het is aan de andere kant van de vallei, wat betekent dat de vegetatie in plaats van een droog bos, weer regenwoudachtig is. Boven de boomvarens over een hangbrug. Een kreekje. Gigantische eucalyptus bomen en schreeuwende vogels. Wow wat is dat weer prachtig! Onderweg zagen we nog een blue-tongue lizzard en een echidna! Die waren nieuw voor me. We zoeken nog een tijdje naar een waterval, maar kunnen er maar eentje vinden. Ik zag het al aankomen dat we ergens honger zouden krijgen, gezien het wel een stukje rijden was + wandelen. Maar blijkbaar vonden de heren dat onzin. Toen sommigen Hangry werden was ik dan ook blij dat Lorimers moeder wat snacks en lunch voor ons had gepakt, en ik die maar onder het motto "voor de zekerheid" achterin de auto had gezet. Eenmaal thuis gaan we allemaal onze eigen gang, kijken samen RuPaul en eten een soort tapas voordat Ryan voor de deur verschijnt. Ik zeg gedag tegen Lorimers ouders. Wat een lieve verwelkomende mensen. Ik voelde me er ook erg thuis. Niet te gast. De uitnodiging om nog eens langs te komen voordat ik met de zon verdwijn stop ik in mijn binnenzak. Het lijkt me fijn om bijvoorbeeld na Nieuw Zeeland nog eventjes bij ze langs te gaan. Onder moeders vleugels. Ryan, Lori en ik gaan weer onderweg met een bootje op sleeptouw. We laten de zon achter ons. Met een heuveltje kussens op de achterbank en mijn hoofd tegen het raam geleund kijk ik hoe de oranje hemel steeds donkerder kleurt. Hoe de sterren gedag komen zeggen en de heuvels traag voorbij trekken. En dan rijden we Lakes binnen.

Als blokken vallen we in slaap in het schuurtje van Ryans familie. Ieder deel van de familie heeft een stukje van het gedeelde huisje hier in Lakes Entrance: Een dorpje wat denk ik voor de helft uit inwoners bestaat, en de andere helft uit seizoenstoeristen met hun vakantiehuisjes. Met matrassen in een rijtje op de grond doet het me denken aan een logeerfeestje. In het grote huis zit een ander deel van de familie, waardoor er 7 kabouters over het veldje heen zoeven. Opzoek naar iedere mogelijkheid om "the big kids" lastig te vallen. Deze dagen laat ik me meenemen op het ritme van de jongens. Wat soms nogal een uitdaging blijkt te zijn. Ze zijn niet alleen Australisch relaxed. Nee, deze mensen zijn ronduit traag. Ook andere Relaxte Australiërs vinden dat. Dus mijn geduld werd wel getest toen we na een traag ontbijtje zouden gaan zwemmen. 13 uur: Iedereen is eindelijk klaar met ontbijt uit een cafeetje (gelukkig had ik een flinke toast-roerei). Dus wij onderweg naar de supermarkt. We werden afgeleid door een bordje "cool stuff". Dat is vast goed! Nog een bordje: "More cool stuff!". We worden een oude loods in gelokt waar ijs werd gemaakt om de visvangst mee te koelen. Nu waren er kleine exposities van plaatselijke artiesten. Ik kom aan de klets met de kunstenaars Jean en Gary, die een rondleiding geven over hun werk. Jean heeft vis-oor-botjes verzameld, die werden gebruikt voor onderzoek. Alle verpakkingen aan de muur geplakt en de botjes confronterend op een gedekte tafel gelegd. Ze vertelde hoe ze er aan kwam, hoe ze op het idee kwam en waarom we de zee en haar vissen moeten koesteren. Ze maakte ook een life-supply situatie voor de zeewieren, en ze zal aankomende week het verloren slakje die in een van de kommen zat, weer netjes uitzetten waar hij vandaan kwam. Gary maakte sculpturen en kwam met Lori en ik aan de praat. Over zijn werk, alle plekken waar hij heeft gewoond en een interessante politieke discussie. (Gary en Lori hadden een kleine interactie in het Nederlands! Mijn doel hier is behaald, tijd om de taal verder te verspreiden 😉). Wij namen ook onze tijd, dus de andere jongens gingen vast naar een barretje. Daar vonden we ze weer, genoten van een koud drankje en live muziek voordat we eindelijk naar de supermarkt vertrokken. Ik was al helemaal klaar om eindelijk die verfrissende duik te doen. Om kwart over 5 lag ik eindelijk in het water.... We rollen de avond in met een heerlijke BBQ, spelletjes en gezelligheid in onze matras zaal. Als een blok val ik in slaap.
De volgende dag gingen we vissen. Ik heb nooit echt op zo'n bootje gezeten. Het paste net met zijn 6en, terwijl we schuin over het water zoefen. Ik geniet met volle teugen! De zon, het zoute water dat omhoog splasht, de relaxte sfeer die er hangt wanneer we stoppen om de hengel uit te gooien. Muziekje aan, boekje mee. Delen een flinke portie fish&chips voordat we zelf goed doorbakken terug keren naar de schuur. Een geslaagde dag! En geen vis gevangen 😉. We eten bij een taverne verderop bij Lake Tyers waar de shuttlebus ons heen brengt. We kletsen, leren elkaar meer taal en spelen een spel. Eenmaal terug gaan de jongens voor een avond vis en ik voor een wandelingetje. Ik kom nog wat vrienden van Marcus tegen. Hij lijkt iedereen in Lakes wel te kennen. En zo ronden we weer relaxt de avond af. We gaan verrassend vroeg naar bed. Maar de slaap komt lastig door de warmte en het gesnurk. 

En dan gaan we weer terug. Ik leg me neer bij de traagheid. Het duurt een paar uur (!) voordat de jongens koffie hebben gehaald, en dan nog rustig aan opdrinken. Ik ben wel een beetje klaar om terug naar huis te gaan. Nog even langs de visboer voor oma. Dan langs oma, die wel ontzettend lief is hoor. En dan stappen we in de auto. Noise cancelling koptelefoon op, blik op oneindig. We zetten Lori weer af en brengen Marcus en het bootje naar de ouders van Ryan. Check, nu heb ik alle ouders ontmoet. We eten nog een late lunch, krijg een rondleiding door hun huis en we kletsen nog wat tijdens de pitstop. De zorgzame ouders fixen nog even het een en ander aan Ryans auto en dan gaan we weer op stap. Het is net een afvalrace. Met z'n tweeën rijden we het laatste stuk. De rust keert terug voor goeie gesprekken, terwijl de lucht langzaam oranje kleurt. 

En dan een belletje met mijn eigen moeder om over mijn avonturen te vertellen <3

Het waren drukke dagen. Veel gebeurt, veel gezien. Potverdikkie mijn eerste eigen auto gekocht! In verschillende gezinnen een inkijkje gekregen. Verschillende moeders gehad die voor dat moment eventjes over me waakten. Het ademt een bepaalde stabiliteit om in de gezinnen verwelkomd te worden. Iets wat ik met beiden handen aan neem nu ik niet langer een vaste plek heb om te wonen. Het is fijn om te weten dat ik altijd weer welkom ben om langs te komen. Ik wil dit ook zijn voor anderen: een plek om eventjes op te kunnen laden, thuis te kunnen komen zonder dat het jou huis is. Het is zo ontzettend fijn om eventjes op andermans ritme mee te kunnen liften, maar dat er ook ruimte is om je eigen plan te trekken of je juist terug te trekken. Iemand die ook aan de lunch box denkt. Iemand die je oppikt van een station en je weer afzet met een gevulde buik. Deze week is ook een beetje een ode aan de gezinnen, en in het speciaal de moeders, die me voor eventjes onder hun vleugels hebben genomen! En niet alleen de moeders van deze week, ook alle andere ouderfiguren in mijn leven. Ik begrijp steeds beter hoe fijn het is dat er iemand met me meedenkt, mee zorgt of er "gewoon" is. De vanzelfsprekendheid die het uitstraalt doet te kort aan hoe belangrijk het is om er voor elkaar te zijn. Dank jullie wel!