Dreamtime stories

Waar was ik gebleven? Ohja, de laatste dag van de WWOOF. Eindelijk hebben de laatste bananenbomen een nieuw plekje, en dan is het tijd om de spullen te pakken. Met toestemming van de (stam?)ouderen mag ik naar Cultural land bij point Plomer komen. In feite is het een kampeerveld wat door de plaatselijke Aboriginal stam beheert wordt, en ook alleen bedoeld is voor deze mensen. Ik voel me vereerd dat ik mee mag 😊. Het voelt als een heilig gebied. We zetten ons kampementje op, de kinderen spelen met de vriendjes en vriendinnetjes die er ook zijn, en ik leer stukje bij beetje meer over de gebruiken van de plaatselijke Aboriginals. Voor het eerst hoor ik over verschillende soorten initiaties en de gebruikelijke verminkingen die daar bij horen. Ik zeg verminkingen omdat het de vertaling is, maar wat betreft betekenis voelt dat niet kloppend. Deze verminkingen of amputaties zijn namelijk een vertoning van trots, respect en verbintenis. Bijvoorbeeld: het topje van de pink van een vrouw wordt weggehaald wanneer ze trouwt. (Ik hoor 2 verhalen waarom: eentje zei omdat het haar een betere visser maakt, al weet ik niet helemaal hoe dat werkt. En het andere verhaal: vingertopje weg, bij gebrek aan ringen….). [Je mag scheiden, maar daarvoor moet je een specifieke boom beklimmen en daar de nacht doorbrengen. Het is alleen niet bekend waar deze boom is…]. Sam vertelt ook over de gebruiken rondom de digeridoo, dat Aboriginal vrouwen deze nóóit mogen aanraken, laat staan bespelen. Hij vertelde over sociale dynamieken binnen de stam, het gezag van de ouderen en hoe dat voor hem was om als Aboriginal man van Northern Territories in de stam van Ali te komen. Wat me ook intrigeerde is het systeem om incest te voorkomen, omdat de populaties niet heel groot zijn. Kinships. Maar daar over later meer.

Ali vertelt me dat er op deze plek ook dingo’s zijn. Je weet wel, die agressieve hondachtige. In mijn hoofd heb ik ze gelabeld als de hyena’s van Australië. Maar Ali vertelt me dat hier alleen vriendelijke dingo’s zijn. Net als de haai in deze baai, ook een vriendelijke haai is. Hmm hmmm, ja vast. Na en ongeloofelijk muggige avond worden we de volgende ochtend vroeg wakker. In onze pyjamas checken we de surf. De zee heeft een zweem van ochtendmist over zich heen, waardoor de pastel kleuren van de ochtend nog vager worden. Een handje vol vroege vogels is al aan het surfen, en verderop een groep dolfijnen aan het jagen. Met een kopje thee in onze handen kijken we toe hoe de dolfijnenjacht stopt, en veranderd in een les voor de baby dolfijnen. Een lesje in surfen! De dolfijnen zwemmen en springen met de golven mee richting het strand, samen met de menselijke surfers. Er hangt een magie in de lucht, ik voel het!

Na een ontbijtje stappen wij ook het water in. Deze keer weer met een lange plank, wat 2 dingen betekent, vergeleken met de korte plank: 1, het gaat een stuk soepeler om stabiel te staan. 2, jeetje wat een moete om op de goeie plek terecht te komen voor golven die ik aan kan! Zeker de meeste tijd ben ik bezig mezelf + plank door het water heen te slepen.

En dan is het tijd om te gaan. Afscheid van de familie, stamoudste en de surfplank. Nog voor de lunch sta ik weer in Cresent Head bij m’n auto. Ik blijf nog even op de goeie mood surfen en ga naar een suuuper schattig marktje van plaatselijke ondernemers. Leuke linnen kleding, overalls en subtiele sieraden met natuursteen. Och, als ik het geld en de ruimte had om alles mee te nemen! Uitgekeken en wel vertrek ik naar Bellingen. Nog een korte stop bij de Old Butter Factory, wat ook een verzameling van leuke kleine winkeltjes is, en dan rijd ik door naar m’n campingspot voor de komende 2 nachten.

15/4
In de ochtend zie ik een bekende auto staan, met gele kayak en rondsnuffelende hond. Als ik wat beter kijk is die verwarde man een bekend gezicht. Allan met Warrigul! Uit Genoa! Grappig om een bekend gezicht te zien, zo ver van de plek en tijd waar we ontmoette. We spreken kort en dan vertrek ik voor mijn wandeldag. Het Dorrigo National Park ligt dichtbij. Een regenwoud achtig bos op oude vulkanische

grond. De eerste wandeling is naar de Crystal shower falls. Het is nog vroeg op de ochtend, en ik wordt regelmatig begroet door fragiele spinnenwebben. Weer een prachtig bos, met uitzicht op bergen en in de verte de zee. En aan het einde van het pad een waterval waar de regenboog in reflecteert. De tweede wandeling is naar de Red Ceddar falls, alhoewel ik die uiteindelijk niet eens heb gezien. Dit pad was een stukje verder rijden, en een paar keer ben ik bang dat ik met de auto vast loop in het mulle zand. Gelukkig is dat niet gebeurt, maar de spanning om weer terug te moeten door dat zand zat wel vrolijk in mijn rugzakje. En er was niemand… in tegenstelling tot de eerste wandeling. Het pad was smal langs modderige afgronden. Dus ja, het was niet een hele relaxte wandeling. En toen ik juist een mooie spot langs een waterval had gezien om wél te ontspannen, bleek het te krioelen van de bloedzuigers. Eentje had zich al vastgezogen, en daarna heb ik er tientallen van mijn schoenen, broek en tas afgeslagen. Oke, dan maar snel weer terug. (gelukkig zonder vast komen te zitten).

16/4
Om 6 uur ben ik wakker en voel me verassend uitgeslapen. Misschien is het omdat ik dit achteraf schreef, maar toen ik opstond voelde ik de openheid van de dag voor me liggen. Er was onweer voorspeld, en ik wist nog niet helemaal of ik nóg een nachtje in Bellingen zou blijven, of vast naar Byron bay doorrijden. Het was nog droog in de ochtend, dus ik besloot rustig op te staan en de dauw van de tent te laten drogen in de ochtend zon. Dan kan ik gaan als ik wil, en anders zet ik hem op dezelfde plek weer op. Allan geeft me nog wat ongevraagd advies over een plek waar ik heen moet. In de buurt van Hungry head zegt ‘ie, en hij tekent een kaart op de grond. Naar de kust en een beetje zuidelijk. Ik laat het even voor wat het is, maar later dacht ik weer aan dit moment terug. Wist hij wat er zou komen?

Alles ingepakt ga ik Bellingen in. De meest schattige Opshops, cafeetjes en meerdere straat-bibliotheekjes. Na een tijdje strijk ik neer naast het water, op een trap naar nergens. Met mijn schilderspullen opschoot kijk ik naar de dikke donkerblauwe onweerswolk boven de bergen in de verte. Nog niet hier, maar het komt. Nu geniet ik nog van de zon. Twee Aboriginal mannen komen achter me zitten op de trap. We wisselen wat woorden, maar zij hebben duidelijk een moment met elkaar en de didgeridoo. Met het lage kalmerende geluid van de Didg en geneurie van de mannen achter me, schilder ik mijn herinnering aan de zee. De mannen staan op en vertrekken. Ik sta op en haal mijn lunch, maar kom de mannen weer tegen boven aan de trap op de parkeerplaats. De ene man geeft de ander een didgeridoo healing. Sam had daar eens over vertelt. Wanneer ze klaar zijn raak ik aan de praat met de man die ‘gedidgeridooed’ is. Zijn naam is Micklo, en hij verteld over de eetbare en bruikbare planten naast de trap, terwijl we daar zitten te lunchen. Of ik mee kom naar zijn community? Hij laat het zien op de kaart. Naar de kust en een beetje zuidelijk. Alsof het zo had moeten zijn is dat ongeveer precies de plek die Allan vanmorgen op de grond had uitgetekend. En zo achtervolg ik een man die ik een half uur ken met de auto naar Valla Beach. Toegegeven, tijdens die rit was er wel een moment van twijfel of het wel een verstandige keus was om een vreemde man te achtervolgen. Maar het bleek een prachtige onderdompeling te zijn in Aboriginal cultuur, gebruiken en rituelen, voor zover dat kan in een middagje. Eenmaal op het strand wijst Micklo me nog meer eetbare planten aan en zoeken we naar de kleine rode blaadjes van de Magic plant. En nee, dat is geen drugs. Hij verwelkomt me op “zijn” land (het is niet zijn land. De mensen zijn één met het land ) en leert me zo veel mogelijk van de taal. Met de traditionele klei verft hij stippen op mijn gezicht, met de bijbehorende uitspraken. Voor “hope, peace, love, earth, happiness”.  We komen twee van z’n vrienden tegen, en zo zitten we met zijn vieren rond een vuurtje op het strand, te luisteren naar Micklo’s verhalen over de Dreamtime. Hoe twee zussen de Australische kust hebben gevormd met een diggingstick (niet letterlijk natuurlijk). Hij vertelt me over de kinships, dat systeem om incest te voorkomen. In het kort zijn er 4 kinships voor mannen, en 4 voor vrouwen. En je mag niet trouwen met iemand uit je eigen kinship. En die kinships wisselen om per generatie. Dus als een moeder A is, dan is dochter B, en de dochter van dochter is weer A, etc. Micklo laat me ook de Mission zien waar hij is opgegroeid. Missions zijn de plekken waar Aboriginals heen gebracht werden om christelijk opgevoed te worden. De assimilatie van Aboriginals in de Engelse cultuur. The stolen generation. Nu is het geen actieve plek meer voor bekering, maar wonen de Aboriginal mensen er nog wel. Ze hebben nergens anders om heen te gaan.

Via Nabucca heads rijden we terug naar Valla Beach, als het begint te regenen. Foutje, stortbui! Onweer en bliksem. Alles er op en er aan. Ik zie het niet zitten om nog een plekje met mijn tentje te zoeken. Zeker nu de avond langzaamaan voor de deur staat. Micklo woont in een aanhangselkamer van een stel: Anna en Andre. Hun 4 kinderen van mijn leeftijd zijn uitgevlogen, dus is er ruimte voor mij om een nachtje te blijven. Een groot bed, een warme douche, Nacho’s en een toetje van zelfgemaakt ijs, onder het genot van vrolijke taal fratsen en avontuurlijke reisverhalen. Wat een dag! Wakker worden zonder idee, en dit wordt op mijn schoot geworpen. Dit is zo veel meer dan ik ooit had kunnen wensen.

Een rustige ochtend met Anna en Andre, wandelingetje over het strand en dan vertrek ik naar Byron bay. Daar besteed ik mijn tijd met zwemmen in het turquoise water en dutjes op het strand. Byron bay werd door iedereen aangeraden. En het is een surf paradijs. Van surfen komt het uiteindelijk niet: ik kan de golven niet goed inschatten. En ik besefte me dat ik tijdens deze reis langs de kust, eigenlijk weinig de tijd neem om ècht te relaxen op het strand. Waarbij de tijd niet langer uitmaakt. Dus dat doe ik 😊

Een beetje gênant verhaaltje wat in Byron bay gebeurde:
Ik stond op de Red Devils camping. Toen ik ’s avonds de auto wilde verplaatsen startte hij niet. Ohnee, platte accu! Ik maak me er eigenlijk niet veel zorgen over. Morgenochtend vind ik wel iemand op de camping. Er zijn genoeg mensen en er zit vast iemand tussen met startkabels. De volgende ochtend ben ik vroeg wakker. De eerste mensen zijn al vertrokken, ze werken in de buurt. En dat zijn precies de handige Harry’s. Dus vanaf een uur of half 7 spreek ik iedereen aan die zijn/haar hoofd uit de tent of  busje steekt. Twee Duitse meiden, een Canadese man, een vrouw uit de Swag, twee gehaaste Argentijnen en twee permanente kamp bewoners heb ik alleen twee tips. Die mega bus, daar woont een mechanic. En in het blauw busje (welk blauwe busje? Waar?!) woont Kylie die ook kabels heeft. Niet echt een succes dus. Aha, het Italiaanse stel dat op het punt staat te vertrekken heeft kabels! Dus hoppa auto’s gekoppeld. De Canadese man neemt het voortouw omdat hij schijnt te weten hoe het werkt. En….. m’n auto start nog steeds niet. Huh?! De Canadees zegt dat het misschien aan de connectie ligt:

•         Morrelt aan + pool. Die beweegt niet: ‘ah, its not the connection’
•         Duwt en trekt nog wat harder aan de + pool: ‘oops, well you have a bad connection. You should fix that’
•         Kerel! Je hebt net zelf de connectie los zitten duwen en trekken!

Nou goed, auto start nog steeds niet. Ik loop nog een rondje over de camping, maar zonder geluk. Kom terug bij de auto, zit die Canadees aan de + pool bout te draaien. Nou ja zeg!? Hij sloopt nog eens de hele auto. Ironisch genoeg heb ik voor de volgende dag al een service beurt ingepland. Ik hoef er alleen nog heelhuids aan te komen. Met de vastgedraaide kapot-en-toen-weer-gefixte- +pool nog eens de auto proberen. Nog steeds niks. Ik wordt er een beetje wanhopig van. Totdat… Ik zie dat een van de dashboard lampjes niet brandt. Ik kijk naar de pook en, jahoor, de auto stond niet in Park, maar in Drive! En ja, dan wilt hij niet starten 😉Hahahahaha ik moest er wel hard van lachen. De halve camping uit bed gerammeld omdat ik de auto niet goed had afgesloten… typisch!

18/4
Ondanks dat ik nu in Brissy Brisbane ben, laat ik het ontdekken van de stad even liggen. Ik kom hier nog weer terug. Belangrijkste nu is dat m’n auto een service beurt krijgt. (Bijna) alles weer op en top! Ik relax in het hostel, hang langs het zwembad  samen met de rest van het hostel. Vrijwel iedereen is frans om de een of andere reden. En er ontvouwt een soort Frans Temptation island voor me. Live tv. Blote huid op zoek naar validatie. Blijkbaar heeft er iemand succes gehad, te horen aan de nachtelijke geluiden.... 
Op zaterdag ben ik dan ook weer blij om te gaan. Op weg naar het laatste WWOOF adresje bij de Gold Coast! Maar dat is een verhaal voor de volgende keer.