Woef?! En weg was de prinses

Het WWOOFen dus.
Een warm onthaal door Bron en Ray, die zich deze week als een soort zorgzame maar hulpbehoevende opa en oma hebben opgesteld. Dit betekent dat ik en de Koreaanse Jonghe klusjes doen op het erf. Denk aan plantjes water geven, kroos uit de paarden-drinkbakken scheppen, helpen met koken, paardenpoep scheppen, met de wipper-snipper rondzwaaien, nog meer gras trekken, appels plukken (en proeven), courgettes, tomaatjes, komkommers, vijgen, bosbessen, frambozen etc. plukken. Ohja, en we leerden om op de quad rond te rijden hihi. Na het werk worden we getrakteerd op een heerlijke en gezonde lunch, met groentes uit de eigen tuin, zelfgebakken brood, zelfgemaakte smeerseltjes met verse vijgen bij de bosjes. Tussen het werken door vertelt Ray veel over de planten in de tuin: de Kangaroo apple (die je beter niet kunt eten), peperplant (Die ga ik niet nog een keer eten, mijn mond brandt nog steeds), eucalyptus ruiken, Monstera Deliciosa zó groot dat menig huisplantje er bij verwelkt (en we hebben ook de vruchten er van gegeten).

We hadden een aantal hete dagen (Lees: 38 graden), dus een van deze dagen kregen we vrij. Te heet voor onkruid wieden. Dus Ik ga met Jonghe op avontuur naar Wilsons Promotery. We kregen wat tips, die we (bijna) allemaal hebben afgelopen. Eerst over de Wildlife Walk, met als tip waar we het pad af moesten voor bonus dieren. Dus wij doen dat netjes en jahoor! Emu's! op maar een paar meter afstand. Hoe agressief zijn emu's eigenlijk? (Best een beetje, denk aan de Emu War). Volgende stop: Lilly Pilly Gully walk. Geen idee wie die namen verzint, maar ik kan het wel waarderen. Deze route loopt een stuk onder de bomen door, wat we wel kunnen gebruiken in deze hitte. Daarna is het tijd voor lunch. Asjemenou, hadden we maar wat bij de supermarkt gehaald, maar nee hoor.... We staan 3x in een enorme rij die de hele winkel/snackbar door slingert.... En nee, dat lag niet per se aan ons. Het systeem daar was onhandig. Dus mokkend in de rij eten we onze frietjes, omringd door de anderen in hetzelfde schuitje. Daarna zijn we zo gaar dat we zo snel mogelijk gaan zwemen. Er hangt een heerlijke sfeer op het strand. Jong en oud, allerlei afkomsten, iedereen speelt in de golven. Jonghe leert beter te zwemmen en ik drijf weer eens met vleugeltjes op de golven. Fantastisch. Rozig van deze goeie dag glijden we over het wegdek de ondergaande zon tegemoet. Bron heeft er voor gezorgd dat ik tijd en ruimte kreeg om zelf te eten, zodat ik uitgebreid met Robert kon bellen. Wat ontzettend fijn! Het is wel weer vreemd om elkaar via een schermpje te zien, nadat we elkaar dagelijks zagen...

Los van deze heerlijke dag gaan Jonghe en ik een paar keer naar het strand met Boogie Boards. We surfen op de golven, tot de Life guard voor de zoveelste keer mijn bloedneus moet stelpen. Ondanks dat, durf ik best te zeggen dat ik redelijk goed ben geworden in dit buik-surfen ;)

Op dinsdag (12/3) gingen we na het werk op uitje naar Philip Island met Bron. Tourguide Bron had een volle planning op de agenda. Eerst de pelikanen kijken bij Newhaven. We zagen nog net hoe een visje tevergeefs voor zijn leven vocht in de pelikaan-bek-zak situatie. Volgende stop bij Pyramid rock. Schijnbaar is de zee er net zo turquoise als in Nieuw-Zeeland. Tenminste als de lucht helder is... Niet vandaag. Daar nog een rondje gewandeld. Mijn ogen stonden aan, en we hebben mega veel Wallaby's gezien. Zó veel dat we aan het einde van de dag niet meer stonden te kijken van een stel schattige oortjes dat boven de bosjes uitstak. Maar toegegeven, ze blijven wel leuk. Èn weer dooooorrrrr. Naar Nobbies, waar we Baby en ouder Pinguïns op hun nestjes zagen zitten. En bussen vol domme toeristen, die naar de Pinguïns schreeuwden in de hoop dat ze een kunstje zouden doen... triest. Er was ook een Blowhole verderop, waar de golven in een grot slaan en vervolgens een dikke zeemist naar buiten blazen. Het zag er prachtig uit en zou daar de hele dag wel naar de golven kunnen staren. Maar niet vandaag, want we hadden nog een laatste ding op de planning staan. Een beetje gaar een hongerig lopen we een eind over het strand, en dan nog een stuk over de rotsen. Tegen de tijd dat we er zijn heeft de zon een rode afscheidsbrief achtergelaten in de wolken. En zo zitten we dan op de rots, op een picknickkleedje met ons gebrachte eten. We kijken naar de zwermen Shearwaters die na een dag jagen op zee hun rotsholletjes komen opzoeken. Ze scheren overal om ons heen. Het laatste gekwetter sterft uit met de laatste rode gloed. En dan is het donker en bijna stil. De struikjes twietteren terwijl we voorzichtig onze weg terug zoeken. Moe, gaar en voldaan na zo'n drukke dag rijden we weer naar huis. 

Het was goed deze dagen. Op een plek zijn waar ik niet weg hoefde. Nog even niet na hoefde te denken over de dagelijkse bezigheden. Het gaf me de ruimte om volgende plannen uit te stippelen. En nu ben ik daar klaar voor. Tijd om zelf op pad te gaan. Lekker kamperen! Daar heb ik zin in. Dat ik niet weer op tijd terug moet zijn voor het eten. Ik ben al thuis eigenlijk, bij mezelf. 

14/3
Na een laatste schoonmaak in het huis was ik klaar. Met handen vol zelf geplukte tomaatjes,  komkommer, courgettes en reisadviezen loop ik de deur uit. Ik stop nog even bij het strand voordat ik echt de weg op ga. En ik heb geluk! Nog een laatste glimps van een gigantische stingray voordat hij uit het zicht zwemt. Hij heeft gelijk, het is tijd om te gaan. Ik ga onderweg naar Mallacoota, maar dat is stiekem best ver. Al helemaal omdat ik ook nog mijn reis uitrusting moet uitbreiden.

Ik volg de Princes Highway voor de eerste paar dagen.
Een van de kleine plaatsjes waar ik doorheen reed had een bord met: "In the middle of everything". Nou.... ja het zit precies tussen de grote steden in, maar daar houdt het dan ook wel op. Moest wel een beetje grinniken. 

Het rijden confronteert me met een aantal dingen. Zoals het alleen zijn. Uren achtereen. Geen random persoon die even zijn levensverhaal kwijt moet. Alleen ik en mijn muziekje die ik zelf op heb gezet. Begrijp me niet verkeerd, het is niet alleen maar ellende, in tegenstelling zelfs. Het is vooral wennen. Ik kan niet even aan de ander vragen om me te verrassen met een muziekje, of de dichtstbijzijnde wc opgezocht kan worden.
Ik voel me ook kwetsbaar. Wat als er wat gebeurt... Autorijden is in het algemeen al een risico. Ik ben me daar van bewust en wil dus ook voorkomen dat ik lange dagen achter het stuur zit.
Wanneer ik op Log Crossing campground sta wordt ik weer met die kwetsbaarheid geconfronteerd. Het bereik is precies genoeg om af en toe een berichtje te ontvangen, en een enkele emoji te verzenden, maar niet meer dan dat. Gelukkig voel ik me niet onveilig in het bos (op vallende takken na dan, dat ging maar net goed...). Een Australisch stel nodigt me uit om te eten en de rest van de avond vul ik kletsend met een Zweedse en Nederlandse meid. Zo is alleen toch niet alleen.

'S ochtends pak ik de natgeregende tent weer in. Op naar Genoa! De rit duurde veel langer dan verwacht. Misschien ook omdat ik langzaam reed. kijkend naar de bossen die zich als een groene deken over de heuvels uitstrekken. Bergen van rood zand langs de weg. Best idioot eigenlijk dat ik hier doorheen rij.
Eenmaal aangekomen ga ik direct weer weg. Naar de Genoa piek wandelen! Het rotsblok lijkt wel uit de lucht gevallen en geeft een prachtig uitzicht over diezelfde bos-deken. En de zee is te zien! Heerlijk om zo te wandelen. Het was er rustig. Nee wacht: Er was helemaal niemand. Op een hoop hagedissen en mannetjes Lyrebird na (zonder geluid helaas). Dat was wel even spannend hoor, met mijn lage stadsautootje over de natte zandweg met diepe kuilen en prikkende takken. Gelukkig ging het allemaal goed en voelde ik me stiekem best stoer. Tenminste, dar stoere gevoel kwam vooral nadat ik veilig en wel weer terug was ;).

Ik blijf twee nachten bij Genoa staan, maar slapen doe ik er niet veel. Een groepje wilde kippen woont precies in de boom die zo'n 2 meter naast mijn tentje staat. Je kunt je voorstellen dat toen de haan om 4:30 af ging (en op snooze stond ieder kwartier!), ik niet heel lang heb uitgeslapen. Het was gelukkig niet heel erg, want ik wilde ook de tijd hebben om naar Mallacoota te gaan. Op de zonnige dag slinger ik over het weggetje naar de kust. Het bos laat nog de sporen zien van de verwoestende bosbrand storm in 2019. Het was zo heftig dat de bosbrand zijn eigen bliksem ontwikkelde, terwijl hordes aan toeristen en inwoners angstig op het strand vreesden voor hun leven. Nu was het alleen een winderige zee, waar de surfers dankbaar gebruik van maakten. 

17/3
De volgende dag stap ik weer in de auto op weg naar Narooma. Ik zwaai nog even naar Allan en Kenji die me de avond er voor uitgenodigd hadden voor het eten. Bijzondere mensen met ieder hun eigen reis. Ik heb ook voor het eerst gerookte Abalone gegeten en een bol knoflook voor onderweg meegekregen. Interessant dat soort reis ontmoetingen. 

Het was een mistige ochtend toen ik vertrok. Onderweg een aantal stops gemaakt bij Merimbula boardwalk (lekker een eind langs mangrove gewandeld en de tijd genomen om krabbetjes te kijken. Leuke beestjes!), en mystery bay (wat wel erg mysterieus bleef in de regen). In Narooma vond ik de Australia rock! Je mag zelf raden waarom hij zo heet. Na nog een tijdje bij de speelse zeeleeuwen kijken vertrek ik door naar de camping. 

Maandag beginnen de surf lessen! Heel veel zin in ondanks de gietende regen :)

Als je een schelp tegen je oor legt, kun je de zee horen ruisen, de wind waaien en de meeuwen die schreeuwen. Geluiden van thuis verstopt in zijn kern. Welk geluid draag je zelf mee?