Een ruige start

Ik twijfelde nog al welke richting ik op zou gaan met dit verhaaltje. Deze week is namelijk nogal hectisch geweest. Met ups en downs. Laat ik maar bij het begin beginnen: de vliegreis! 
Na een gebroken nacht wordt ik ’s ochtends door het uitzwaai comité naar Schiphol gebracht. Ongemakkelijk wachten, bespikkeld met knuffels en tranen. Tot over een maand, tot in mei, tot wanneer ik weer terug ben...
En dan is er het moment dat ik toch echt weg moest lopen, en dat zij daar blijven staan. Rustig blijven lopen. Met een dramatische blik achterom zie ik ze verderop staan. Zwaaien. Ik probeerde door het verkeerde poortje te lopen en wierp een onzekere blik achterom. Ze stonden daar. Ik haalde daar steun uit. Goed, oke ik kan dit. Gewoon even vragen. Doorlopen naar het juiste poortje. Weer even vragen. Ik zie ze onder me staan, in de hal. Een groepje bij elkaar. Ik stuur ze een vragende blik en ik krijg er  een terug. Oke, ja ik moet dit zelf doen.

Met vlagen gutst de onzekerheid uit m’n ogen. Waar ben ik mee bezig?!

Het eerste deel van de vliegreis naar Singapore ging best goed. Ik sprak wat Nederlanders en leunde op hun reis ervaring. Vanaf Singapore werd de reis helaas wat minder soepel. 5 uur overstap tijd na een slapeloze "nacht" was al pittig. Tel daar nog meer dan 4 uur vertraging bovenop en je hebt een uitstekend recept voor gaar gekookte stresskip. Goed, uiteindelijk kwam ik die in de nacht in Melbourne aan, waar twee lieve huisgenootjes me met de auto stonden op te wachten. Een ruime kamer met een zacht bed stond voor me klaar. Dit is dus de komende tijd mijn plekje. Dat was toch wel even slikken. De realiteit van de situatie begon op mijn schouders te drukken. Australië is wel heel ver weg....

In de afgelopen dagen ben ik dan ook heen en weer geslingerd tussen een gevoel van mijn plek vinden, en totaal misplaatst zijn. Ik heb de nabijgelegen winkel een beetje ontdekt,  een tripje naar de Clayton campus gemaakt en probeer het huis steeds meer als mijn plekje te maken. Als de huisgenootjes er zijn vind ik dat erg fijn. Ze zijn ontzettend aardig en betrokken. Donderdag hebben we met z'n alle een filmpje gekeken en zijn nog wezen poolen bij een nabijgelegen cafeetje. Dat soort dingen helpen wel bij een thuis gevoel :)

Even over de omgeving en het weer (want ja, ik ben en blijf Nederlander). Het weer is een beetje vergelijkbaar met de Nederlandse lente. Het is fijn om af en toe een vestje aan te hebben, maar in de zon wordt het al snel warm. Er zijn veel bloeiende bloemen en planten en ik zie al verschillende onbekende diertjes (Eerste avond al een Possum in de Kauwgomballenboom gezien!). Toen ik in de trein zat liep het spoor een stukje boven de huizen, wat een mooi uitzicht gaf over dit deel van de stad. Rijen aan vrijstaande huizen in allerlei kleuren met groene tuintjes. Ieder huisje is anders met rare hoekjes en kapelletjes, en toch zijn ze allemaal hetzelfde. Het viel extra op dat alle huizen alleen een begane grond hebben. Maar ook zie ik veel groen. De wegen zijn breed opgezet, en hebben vrijwel allemaal iets van bomen. uitkijkend over de huizen zie ik al snel alleen maar bomen die boven de huizen uitsteken. Die bomen! Ongelooflijk wat een heerlijke geuren daar uit komen. Misschien is het de ochtend regen geweest, die nu opdroogt in een zacht zonnetje, maar de geuren barsten uit het groen! Er zijn ook veel verschillende soorten vogels, alleen klinken ze wel heel anders. Er is er eentje die een robot lijkt na te doen, terwijl andere soorten meer aan het krijsen zijn ipv fluiten! 

Best veel verschillende indrukken al met al. De jetlag trekt langzaam weg en de dagen totdat de stage begint, worden er steeds minder. Ik kijk er erg naar uit om meer structuur in mijn dagen te hebben en ook daar nieuwe mensen te ontmoeten :)

Liefs, Jinke