Tijd om hier te zijn

Er ligt een vreemde week voor de boeg. Een week waarin er ruimte ontstaat. Het voelt nog een beetje onwennig, dat ik alleen maandag nog stage heb, en daarna al aan mijn reis kan beginnen. Het zou eigenlijk nog maanden duren voordat ik op het punt zou zijn om mijn eigen route uit te stippelen. Het overvalt me een beetje. 

In het weekend gaan mijn gedachten al naar de plannen voor het nieuwe jaar. Tasmanië? Het plan om met Robert naar Nieuw-Zeeland te gaan wordt steeds duidelijker. Ooooh ik heb er ongelooflijk veel zin in!
Op zaterdag zó enthausiast geboulderd dat mijn huid mijn vingers verliet.  Maar gelukkig wordt ik in de avond afgeleid voor een kerst concertje van Bones & Jones en Folk Bitch Trio in Brunswick Ballroom. Lorimer gaat op het laatste moment toch niet mee, maar gelukkig heb ik een fijne avond met Maisie. Hun gezamelijke vriendengroep die ik al wel vaker zie is er ook weer. Jeff zet ons thuis af met de auto en zo is de zaterdag al weer voorbij.

De volgende ochtend zit er onrust in mijn lijf... De aanstaande planloosheid overvalt me. Dit is toch wat ik wilde? Even geen richting hebben, alle opties open. Waarom heb ik dan het gevoel dat ik het dan precies misloop? En wat loop ik dan mis? Ik merk dat er best wel wat geïnternaliseerde verwachtingen van de reis in mijn hoofd spelen. Alsof het allemaal hoogte punten moeten zijn. Iedere dag een jaloersmakend reis verhaal. Wat voor gave dingen ik wel niet zou moeten ondernemen. Welke unieke mensen ik wel niet moet ontmoeten. En iedere dag dat ik hier zit, in dit huis met dezelfde mensen, is dan een verloren dag...
Ik probeer me niet te veel mee te laten slepen door dit soort gedachten. Dit is míjn reis. Ik doe dit niet voor de verhalen of de verwachtingen die ik voel. Het zou al een prachtig ding zijn als ik de rust in mezelf kan vinden. Niet de druk continue voel om van hoogtepunt naar hoogtepunt te gaan. En met die gedachten fiets ik naar een natuurgebiedje "in de buurt". Ik zit. Denk. Schrijf. Ik ben hier. Dat is genoeg.

Maandag was de laatste dag van stage. Nog één keertje het lab-rieddeltje uitvoeren. Ik geef mijn samples aan Pedro, en hij geeft me zijn email adres. Een prima deal, want het betekent dat we op goeie voet afscheid nemen. Ik durf dat niet helemaal zeggen over de professor... die heb ik uiteindelijk niet meer gezien.

De rest van de week duik ik nog wat verder in de praktische reis plannen. Boek na het nodige gepuzzel en gedoe een busje voor de reis in NZ. Af en toe probeer ik een beetje te sporten in de tuin zonder te smelten. Met de ruimte en tijd zijn er ook allerlei gedachte processen gaande over wat ik precies wil met deze reis. Dat bepaalt namelijk nogal hoe ik het dan ga invullen. Ik ben erg blij met de belletjes die me daarover aan het denken zetten. 

Op woensdag kreeg ik Ryan zo ver om met mij naar Dandenong Ranges te gaan: Een heuvelachtig, bosrijk (beetje regenwoud achtig) natuurgebied 40 min ten oosten van Melbourne. In de ochtend rijden we er heen. Ik kijk mijn ogen uit! wat heb ik het bos gemist! De bomen zijn heeeuull hoog, en tegelijkertijd kun je de verschillende vegetatie lagen goed zien. Er hangt een lichte zweem van eucalyptus tussen de takken die met vlagen onze neus kietelt. De zijn varens zo groot dat je er onderdoor loopt. Ik waan me bijna in Jurassic park. Het weer is trouwens perfect, lekker warm maar niet heet. En ondanks dat het er een beetje uitziet als een regenwoud, is het er niet extra vochtig. We lopen over goede paden, langs een "kreekje", al moet ik eerlijk zeggen dat het meer lijkt op een klein stroompje na een regenbui. En de vogels! prachtig rode Crimson Rosella's gezien, schreeuwende groepjes kaketoes, honeyeater, magpie, Kookabura (die maakt een soort aapachtig geluid) en natuurlijk de welbekende musjes. Geïnspireerd door de vogels proberen we op onze vingers te fluiten... zonder succes. Na het wandelen rijden we door naar Emerald village backery and cafe, voor een heerlijke lunch. Ik was wel een beetje teleurgesteld. Bij Emerald village zag ik toch wel een soort sprooktjes achtig dorpje voor me, met de helder groene kristallen langs de gebouwen en glinsteringen in de bomen. Maar helaas... En daar kon ook nog wel bij dat de opshop gesloten was, dus keren we weer naar huis. De rest van de middag en avond heb ik heerlijk uitgebreid gebeld met Robert.

En het is natuurlijk bijna kerst. Het kostte me een beetje moeite, maar uiteindelijk is er genoeg enthousiasme bij de rest van het huis om samen een kerstdiner te maken. En dan is het ook ineens heel snel geregeld. Morgen? morgen! hop hop en het eten was op. Ryan was zo lief om iedereen een persoonlijk kerstcadeautje te geven, die hij duidelijk met aandacht heeft uitgezocht. 

En zo is er al weer een week voorbij! En er staat ook al een leuke tijd voor de deur. De feestdagen zal ik doorbrengen met mijn familie. Ik ben heel dankbaar voor die mogelijkheid en ik kan niet wachten om ze te laten zien waar ik afgelopen weken mijn weg heb gevonden! Deze bijzondere week, met het stoppen van de stage, zet me flink aan het denken over wat ik hier wil doen. En die plannen of ideeën zullen komende tijd alleen maar verder uitkristalliseren. Ik ben benieuwd waar dit avontuur me gaat brengen.