Familie feestdagen!

Het is kerst!
De mensen hier keken me een beetje scheef aan als ik vertelde dat mijn familie langs zou komen. Ik realiseer me sterk hoe bijzonder het is dat we deze mogelijkheid hebben om voor bijna twee weken met elkaar op te trekken, op deze plek. In de nacht van 23-24 december landde het vliegtuig. En voor ik het wist zaten ze alle vier bij mij thuis op de bank. Maar echt, ik had geen idee dus ik was blij dat een huisgenootje de deur open deed. Het was even schipperen met de verschillende ritmes. Zij waren al vroeg op of hadden honger om, voor mij, vreemde tijdstippen. Ach, die jetlag toch! Maar ze lieten zich daar niet door tegenhouden. Op kerstdag was alles gesloten, maar voor ons een mooi moment om de botanische tuinen in Melbourne te bezoeken. Misschien heb je het op het nieuws gezien, maar tijdens kerst was het slecht weer op veel plaatsen. Verschillend steden zijn ondergelopen met water, omvergewaaid of hadden andere stormschade opgelopen. Gelukkig viel het hier mee, en zijn we alleen nat en koud geworden. In de tuinen werden we omringd door regenwoud flora, waardoor dat dan wel weer klopte. Behalve die vreemde sprinklers, die getrouw aangingen tijdens de stortbui. Misschien wilden ze ook een drupje toevoegen aan de regen. We slenterden verder langs andere ‘hoogte punten’, als ik google mag geloven: Shrine of Remembrance, via Fed square naar Hozier lane (artistiek straatje? Viel me een beetje tegen. Een aantal mooie graffiti werken, maar vooral veel tags), langs st. Paul cathedral en toen weer terug.

In Australië kennen ze geen tweede kerstdag. Toen ik het uitlegde aan mijn huisgenootjes vonden ze het wel een slimme oplossing om beiden helften van je familie te kunnen zien. Hier stellen ze de consumptie maatschappij blijkbaar boven familie, want tweede kerstdag heet Boxing dag: een soort black friday na kerst. Op deze dag zijn we van een indrukwekkende tentoonstelling in het Melbourne museum over de aboriginal culturen, door de CBD gewandeld naar een mistig uitzicht vanaf het Skydeck. Wow, de hele dag in een zin gepropt! De tentoonstelling vond ik erg interessant. verschillende aspecten van de cultuur werden laten zien en verteld. Momenteel lees ik een boek over hoe aboriginals met het land en leven omgingen (Dark Emu, Burce Pascoe). Er hangt veelal een soort jagers-en-verzamelaars beeld rondom de stammen, maar er is steeds meer bewijs voor hoe elegant en slim ze omgingen met landbewerking, cultivering, visvangst en bouwen. Dingen die ik had gelezen kwamen ook terug in het museum. En er was een aangrijpend deel over effecten van de kolonisatie, natuurlijk. Ik vond het schrijnend en confronterend hoe de pijn van deze mensen, vermoord of weggejaagd uit hun huizen, geen plek krijgt. Geen erkenning. Zelfs op de dag van vandaag… en die "arme" kolonisten krijgen een gedenksteen. Dat is scheef!

Met die knoop in mijn maag nog, lopen we door de straten van het centrum. Steeds meer mensen. Steeds meer winkels. Steeds meer korting. We wurmen ons door de stroom van mensen. Rennen door de stroom van regen tot we bij een wolkenkrabber aankomen. Vliegensvlug 88 (!) verdiepingen omhoog geschoten belanden we weer tussen de uitzicht toeristen. Ja ja, wij ook. Stiekem is het wel leuk om zo’n uitzicht over de stad te hebben. De plekken die ik tot nu toe heb bezocht te kunnen zien, ondanks het slechte weer. Mijn huis was toch veel te ver om te kunnen zien. Doet me wel realiseren hoe groot Melbourne weer is, en dat er maar een relatief klein centrum is. We mogen nog in een belachelijke kubus met glazen vloer, zie prachtige foto 😉.

Zo samen met familie zijn is leuk, maar ook confronterend. Zo vaak zijn we namelijk niet met zijn vijven met beperkte ruimte. Hoe ga je ook al weer met elkaar om? En hoe combineren we de verschillende wensen en ritmes? Het is maar goed dat we een extra auto huren waarmee we een stukje van de Great Ocean Road doen. In een kleine blauwe Suzuki swift zoef ik over de snelweg. Ik vind het leuk om te rijden, en in een span van bijna 2 uur heb ik maar 2x de ruitenwissers als richtingaanwijzer gebruikt 😉. We rijden naar Forrest, in de middle of nowhere, waar we de komende nachten in een houten cabin zitten. Het is een prima huisje, veel hout. Maar het leukste is denk ik toch wel het bad in de tuin. Nee niet een zwembad, een ècht badkamer bad met kraantje. Op de laatste avond heb ik me daar heerlijk ondergedompeld. Omgeven door een laagje schuim op het stomende water. Tsjirpende krekels terwijl de laatste zonnestralen verdwijnen. Tot het helemaal donker is. Bijna. Een voor een verschijnen de sterren aan de hemel. Steeds meer, tot ik een paar herkenbare sterrenbeelden zie. Wat leuk! Die herken ik ook in Nederland. De tijd leek te vertragen. Zag wat vallende sterren. Tot uiteindelijk het water zo koud is dat ik als gerimpeld omaatje weer naar binnen schuifel.

In de buurt ligt The Great Ocean Road. HET ding in Australië. Ik moet google gelijk geven, de route is prachtig. Door dichte bossen, langs de boomvarens en onder de eucalyptus bomen. En als je goed kijkt, zie de koala’s zitten, liggen, slapen. Het enige probleem met toeristen dingen, zijn de toeristen die er op af komen. Zó veel mensen, geen parkeerplaatsje te vinden. Maar gelukkig ligt ons huisje wat weg van die drukte. We wandelen in the Great Otway park. Kijken hoe turquoise golven tegen de steile kust aan beuken. Waar de golven langs de stenen strijken, heeft de tijd prachtige vormen uitgesleten. We wandelen naar de Stevensons falls. Niet te verwarren met de Steavenson falls zo’n 200 km verderop, waar een (waarschijnlijk) prachtige 10 km wandeling is. Hoe goed we ook zochten, we konden het pad maar niet vinden… als goedmakertje wandelen mam en ik nog naar West Barwon Resevoir. En ja hoor, weer getrakteerd met koala’s. 

Nu alleen nog die kangoeroes (levend, niet plat langs de weg) en dan zijn we compleet. En ja hoor! Op de laatste avond in Forrest, diep in gesprek zie ik een kangoeroe langs de tuin springen. Dus wij voorzichtig kijken. We zien er nog een. En nog een. En nog een! Uiteindelijk zitten er 7 kangoeroes voor het huis! Wat een traktatie.

We rijden door naar Portland waar we oud en nieuw zullen vieren. Gek, hoe het einde van het jaar voor mij aan de winter is verbonden. Af en toe besef ik me in verbazing dat 2023 al zo goed als voorbij is. En het is zomer! Dat lijkt niet te kloppen. Onderweg komen we langs Johanna beach, een van de beste surfstranden. Ik snap wel waarom:  Ik kan de surfers al bijna zien staan op de golven die zich sierlijk omvouwen en daarna denderend het strand op rollen. Als kinderen rennen en spetteren we met de hele familie in het water, tot ons ondergoed doorweekt. Helaas geen surfers vandaag… volgende stop bij de 12 apostelen, ook aan klassieker. En ja hoor, erg druk. Nog een korte stop bij de Grotto, waar een rij aan toeristen vergeet te kijken naar wat er is. (Ohja en het vliegende zeeschuim). We glijden de avond van Portland in. Om 22 uur lopen we vanuit het hotel voor vuurwerkshow nummer 1 (speciaal voor de kids en de mensen van heidne en verre, die een file de stad uit vormen). Dit is DE happening voor de omgeving. Om 12 uur zitten we weer klaar voor vuurwerkshow nummer 2! (Het is dan 14 uur in Nederland, ik krijg fotootjes van vrienden die nog druk oliebollen bakken etc.).

De volgende ochtend worden we wakker in een pittoresk victoriaans huisje, bediscussiëren we de komende plannen en natuurlijk een Nieuwjaar duik! Het helder blauwe water (prettig fris), is wel wat anders dan de donkere kille waters van voorgaande jaren. De laatste dagen vullen we met zoeken naar wat meer informatie over de Aboriginals in dit gebied, zonder succes. Lake Condah was niet toegankelijk, en bij Budj Bim (mt eccles) leek het belang van dat gebied en de rol van de plaatselijke stammen bewust minimaal uitgelegd. Het schrijnt, dat er zo weinig informatie te vinden is, over de mensen wiens leven van dit land af hing en vervolgens er van bestolen zijn. (Wel heel cool is het fluorescerend mos dat we hebben gezien in een grot!). We rijden door naar de Grampians, een gebergte wat we vanaf een top hebben kunnen bewonderen. Het dorp is een vreemde toeristen val met veel toerist-accommodaties, maar andere dingen om te doen (of te eten) zijn veelal gesloten. Wel hebben we kangoeroes, kookaburra en kaketoes van dichtbij kunnen zien (patat beestjes). Kun je het verschil zien tussen de Walibi en de Kangoeroe?

En dan is het al weer tijd voor afscheid. Dank jullie wel voor deze fijne tijd samen! Ik ben ontzettend dankbaar dat we een tijdje samen hebben kunnen doorbrengen aan de andere kant van de wereld. Met jullie heb ik ook weer een andere kant van Australië gezien.

2024… wat gaat de tijd snel! En er staat me nog een hoop te gebeuren. Wie weet wat 2024 gaat brengen? Ik blijf een beetje achter met een vreemd gevoel. Een gevoel van “en nu dan”…