Gaan en staan

18/3
Jaaa mijn eerste surfles!
Een van mijn wensen om in Australië te doen, is het beginsel van surfen leren. Dus ik heb 3 (groep) lesjes in Narooma gepland. Nou ja dat liep al anders, want het bleek 40 minuten noordelijk van Narooma te zijn. Geen nood, want ik had toch pas les om 10:30, genoeg tijd om er heen te rijden. En ohja, de groep bestond uit mij en... dat was het. Èn het regende ook nog eens met bakken uit de hemel. Dus niet echt dat zonnige surf beeld. Maar ook dat is geen probleem want we worden toch nat 😉. Joey legde me eerst wat veiligheidsdingen uit, over de golven, handgebaren, rips en tides. En hup, daar lag ik al in het water. Stap voor stap steeds iets meer leren. Eerst op mijn buik met de golf mee. Easy! Dan op vanuit de buik-positie naar m'n knieën. Te makkelijk. Zo kan ik zelfs al een beetje sturen op de golf. En dan de volgende stap: van de buik > knieën > gaan staan. Eerst stabiliseerde Joey het bord voor me. Een paar keer vallen natuurlijk, maar ook al een enkele keer dat ik voelde hoe de golf me staand naar het strand droeg. Wow, dat voelt cool! De kracht van het water onder mijn voeten. Daarna weer een stapje verder: peddelen met de golf mee en daarna het staan. Zo lukte het me zelfs een paar keer om het surfen zelfstandig te doen. Ik ben verbaast! Voor de aller eerste keer ooit 😊. Joey noemde me een Viking, want het viel hem op dat mensen uit Scandinavië (?!) een goed gevoel voor water hebben. Bijna goed, maar ik neem het compliment aan haha
Alleen het voeten plaatsen is nog wel tricky: genoeg gevallen dus. Één keer ging dat een beetje mis en belandde ik in ondiep water pijnlijk op mijn pols. Dat betekende het einde van de les helaas... morgen hopelijk beter.

[De foto is van een standbeeld wat ik later tegen kwam, maar het laat wel mooi de situatie zien toen ik daarna ook nog eens viel: Met het surfboard boven mijn hoofd getild struikelde ik over een hoge betonnen rand. Ik op de grond. Surfboard belande boven op mijn hoofd, en die zielige pols kon me niet opvangen... Maar stiekem moest ik wel gniffelen van de onhandigheid. Toen durfde Joey ook stiekem te lachen, zoals links op het standbeeld]

Na het surfen klaart het weer langzaam op, maar de regenbui lijkt nu in mijn hoofd te zitten. Ondanks de heerlijke ochtend op het water. De rest van de middag wandel ik wat rond in Broullee, hopen dat de zeewind mijn wolken weg doet waaien. Het helpt een beetje en ik verbaas me over een schelpenboom die ik tegen kom. Wie zou dat gemaakt hebben? Mensen? Vogels? Het haalt mijn aandacht even weg uit mijn hoofd. In de middag ga ik terug naar de camping, maar de wolk gaat met me mee. Ik probeer het van me af te schrijven, en wandel nog wat meer. Maar de wolk blijft hangen. Dus die avond zoek ik wat afleiding bij een andere meid op de camping die alleen reist: Annemiek.

De volgende dag is mijn pols nog niet beter. Ik kan prima een dag wachten en het surfen woensdag nog eens proberen. Dus de dag ligt open, zowel voor mij als voor Annemiek. We besluiten samen naar de dairy shed in Bodella te gaan. We krijgen een kaasproeverijtje van verschillende typisch Australische smaken. We voeren de kalfjes en maken daarna onze weg naar Narooma. Vandaag is het een prachtig zonnige dag. We genieten van een wandeling naar verlaten strandjes en ik laat Annemiek de Australian Rock zien. Daarna zijn we zo oververhit dat we alleen maar willen zwemmen. Kraakhelder blauw water en de plaatselijke zeeleeuw begroeten ons tijdens onze duik. Daarna slenteren we nog langs de kade en zien weer een speelse zeeleeuwen en 4(!) gigantische, prachtige, sierlijke roggen. Ze zweven door het water en we lopen met ze mee. Wauw, wat een magische dieren! En dan maken we onze weg weer terug naar ons bos; sluiten de avond af met een spelletje en kruipen dan onze eigen slaapsituatie in. Het was een heerlijke dag. Ik observeer hoe snel een negatieve spiraal weer kan veranderen. Deze keer door contact te maken en samen wat te ondernemen. Gemoedstoestanden komen en gaan. Zoals de golven op de zee.

[alternatieve namen voor een rog: Majestic sea flapflap of Zee Roomba]

Ik merk ook hoe fijn het is om de vrijheid te hebben om plannen te verschuiven. Niet vast te zitten. Het surfen een dagje te kunnen verplaatsen, zonder dat er andere planningen in de knel komen.
Van het surfen komt uiteindelijk niks meer door die pols. Flink balen, maar ik kan het wel een plekje geven. Op een ander moment en op een andere plaats ga ik vast verder leren. Die wens loopt niet zomaar weg. 

Op woensdag 20/3 geef ik de stinkend-vochtige wetsuit weer terug en vertrek ik naar Canberra. Iedereen die ik heb ontmoet zegt dat deze stad heel saai is. Lijkt me perfect om dat zelf eens te ervaren. De rit heen zit ik heerlijk in mijn vel: met mijn favoriete playlist op zoefff ik over in mist gehulde bergen. Net op het moment dat ik tegen mezelf zeg dat ik dit de Misty Mountains zou noemen zie ik een zijweg: Misty Mountain Road. Hahaha wat een toeval! Hardop lachend zit ik in de auto. Genieten 😊. Ik heb besloten om niet in een hostel te gaan in Canberra, ondanks lichte gevoelens van eenzaamheid. In Canberra zijn een aantal musea die ik wil bezoeken, en dat doe ik liever alleen. Ik heb het vermoeden dat ik me in het hostel dan toch al snel verplicht voel om sociaal te zijn, terwijl ik daar eigenlijk ook geen behoefte aan heb.

Op de camping heb ik wel aardige buren, die me uitnodigen voor een kopje thee na een koude nacht (6 graden!) in mijn slaapzakje. Had ik misschien toch maar in een hostel gezeten 😉. Gelukkig komt de zon langzaam op en wordt het een zonnige dag. Ik bezoek National Gallery of Australia omdat ze daar een grote collectie aan Aboriginal kunst hebben. Ik ben benieuwd om iets meer over de cultuur te leren. Gestipte en gelijnde schilderijen die het dagelijks leven vorm geven. Al is het soms wel een beetje zoeken naar de figuren en verhalen, in een volledig bestipt doek. Na een heerlijke lunch ga ik naar de Portrait Gallery. Dat leek me wel interessant omdat Australië een identiteitscrisis heeft. En portretten gaan juist vaak over identiteit, herkenning en essentie. Van foto’s en schilderijen, tot gevilte poppen en andere materie: Overal zijn portretten. Allemaal Australisch, en allemaal anders. Interessant: is de letterlijke verbeelding van iemand, hetzelfde als zijn identiteit? Nee, natuurlijk niet. Maar wat is dat dan wel? Wat maakt je tot wie je bent? Is dat wel te vangen? Portretten, zeker als het geen foto is, geven de vrijheid aan de artiest om de interpretatie/essentie van de ander vast te leggen. Hoe zie je jezelf, en hoe zien anderen jou?

Ik verleng mijn verblijf op de camping. Bezoek nog het National Museum of Australia. Ja, die is anders dan de gallery. Na een brandoefening kan iedereen weer naar binnen en krijg ik eindelijk weer wat informatie over de impact van de kolonisatie op de mensen en Indigenous culturen. Het is interessant hoe ze een stem geven aan Native Australiërs en nabestaanden. Het blijft ontzettend aangrijpend wat voor onrecht er is aangedaan. En nog steeds eigenlijk, dat er geen ruimte is voor erkenning....

Canberra is een groene stad. Bezoek wat bossen, de botanische tuinen, de Fyshwick Foodmarket met live muziek en ik wandel veel. Eén keer ging dat een beetje mis. Mijn slimme wandelapp vertelde dat er een pad was, maar het bleek wel erg suggestief... Met een takje voor me uit wapperend worstelde ik me door de bush. Probeer de mega spinnen te ontwijken (volgens mij herkende ik een white-tail!). Even serieus, de spinnen hier zijn next-level: Meerdere takjes gebroken op de stugge spinnenwebben. Spiderman moet wel een Australische spin zijn, met zo'n stevig web dat je er aan kunt hangen. 
Tijdens het wandelen was er ook een magisch moment, waarbij een enorme groep van oranje vlinders om me heen fladderden. Opgeschrokken van mijn aanwezigheid vormden ze een fragiele wolk van lichtheid. Als een kleine wervel vulden ze de lucht. Ik geniet van dit soort momentjes en realiseer me weer dat ik niet alles moet willen vangen met een camera. Ik mag genieten zonder er "bewijs" van te hebben. Ik hoef ook niet alles te herinneren. Aanwezig zijn en genieten is voldoende. Soms betrap ik mezelf erop dat ik coole foto's naar vrienden wil sturen. Validatie krijgen over hoe tof het wel niet is wat ik doe (I know.... ironisch eigenlijk). En dat gevoel van bevestiging zoeken wordt al steeds minder. Nu stuur ik foto's omdat ik wil delen; niet omdat ik wil ontvangen. Ik mag genieten voor mezelf. En dát is extra genieten :).

Conclusie over Canberra: het is de meest Europese stad die ik tot nu toe heb gezien. Veel fietsers (en goeie fietspaden), wegen die logischer zijn en daardoor betere doorstroming van verkeer. Een genot om door heen te rijden vergeleken met Melbourne! Er is veel groen en parkjes, gebouwen zijn van steen en geen kilometerslange suburbia voordat je in een zogenaamd centrum terecht komt. Prima dus! Maar ik snap ook dat mensen het saai vinden. Behalve de musea en het parlement etc. is er een groot winkelcentrum. Ik heb nog geen bruisende wijk kunnen ontdekken. Of ik heb die gemist. Maar dat is oké want ik ga toch weer met m’n tentje naar het bos. (voor eventjes dan, aankomende week staat ook Sydney op het menu).

Huntsman die zat te chillen op de WC

Een gevoel van trots gaat door me heen: Zoveel angsten en barrières die ik al heb overwonnen om hier te komen. Iedere dag voelt het makkelijker. Compleet op mezelf aangewezen wordt ik uitgedaagd om mezelf continue vragen te stellen EN te beantwoorden. Ruimte in te nemen. Iets waar ik in Nederland soms wel mee worstelde. Dit is nu al een heel waardevol souvenir :)