Zijn we weer!

En voor ik het wist, wilde ik weer iets over leegte schrijven. Het viel me op dat ik dat vaak doe. Maar wat is dat dan precies, die leegte?

In dit geval is die leegte 2 dingen: 
1: het contrast
2: de verwachting

Het contrast:
Als je dit leest, heb je vast ook de Nieuw Zeeland verhalen gelezen. Over het rondreizen, de avonturen, het continue op pad zijn met Robert. Dat is nogal een contrast met de rust die ik mezelf heb opgelegd: een vaste plek om te zijn, geen plannen, geen gave uitzichtpunten op de route en vooral het weer alleen zijn. Niet dat ik alleen ben, ook hier zijn mensen om me heen. Maar geen van hen om mijn ervaringen mee te ervaren. Dat is toch anders. Ze zijn er wel, maar hebben eigen dingen te doen. Dus ja, dit voelt wel even als een leegte waar ik in stap, iets alleens en zelfs een beetje eenzaam. 

De verwachting:
Ik denk dat het gevoel van leegte ook nog te maken heeft met een bepaalde verwachting of beeld van reizen. Alsof het altijd op volle snelheid moet zijn. Dingen meemaken, mensen ontmoeten, iedere dag een andere plek, een avontuur om je mee omver te blazen. Maar nee, dat is misschien leuk voor even, maar ik ben hier wel een tijdje. Ik heb ook ruimte nodig om mijn gedachten en indrukken op te schrijven. Om langzaam mijn penseel over het papier te strijken en zo het uitzicht in waterverf te vangen. Dat kan als leegte voelen, vooral wanneer ik dat vergelijk met het krampachtige dit-is-de-mooiste-tijd-van-je-leven beeld. Deze dagen dat ik niet verplaats gebruik ik dan ook om bewust die verwachtingen uit te dagen. Om die leegte als ruimte te zien. En ik moet zeggen, dat gaat al een heel stuk beter dan toen ik net in Melbourne aankwam, en als een soort kip zonder kop vanalles wilde doen.
Het reizen so far is fantastisch! Om me onder te dompelen in het dagelijks leven hier. Om de verschillen in cultuur te merken. De bomen en beestjes te bewonderen, om te zien hoe ik mijzelf vormgeef in een onbekende omgeving. Maar soms is het reizen ook lastig. Ik probeer dat ook in deze blogs te benoemen. Soms is het confronterend, soms is het eenzaam, en soms voelt het leeg. Tot ik me besef dat ik hier niet ben om mijn grenzen voorbij te rennen. Daar heb ik het vliegtuig al voor genomen. Wel wil ik mijn grenzen beter leren kennen. Dus ik blijf het herhalen: Alles wat ik wel en niet meemaak is goed; Ik wil niet reizen om te voldoen aan een instagram plaatje. 

Nou, de toon is gezet ;)
Joepie wat een week!

Op zondag (3/3) vroeg in de ochtend werd ik door Lorimer opgepikt van het vliegveld en reden we door naar huis. Op magische wijze wonen hij en Ryan nog steeds op dezelfde plek, maar dat is een verhaal voor een andere keer. Het was fijn om weer in het bekende huis te zijn. Ryan was thuis en Maisie kwam ook nog op bezoek. En zo was de Grange Road Gang weer compleet. We kletsen bij over wat iedereen had gedaan. Aten een late lunch bij de plaatselijke Indische tent en toen was het tijd om een poging tot slaap te doen. Tegen de tijd dat ik daadwerkelijk in slaap viel was ik al 38 uur wakker.... geen aanrader. Goed, dit klinkt wel een beetje droog, want in werkelijkheid was ik dus een wandelend emotioneel wrak. Na het afscheid met Robert voelde het alsof ik nóg verder van huis was. Alleen was, hoewel omringd door huisgenootjes. Gelukkig kon ik direct bij mijn lieve hulplijnen terecht! Dank jullie wel :)

De volgende dag vertrok ik bepakt en bezakt naar Lorimers ouders. En daar bleef ik de komende dagen. Probeerde wat bij te slapen (zonder succes), maakte langzaam wat plannen voor het vervolg van de reis en probeerde het gevoel van autonomie vast te houden. Een klein uitstapje naar een uitzichtpunt, een wandeling met Stanley, een uitje naar de waterval en een verjaardagspicknick langs het water. Het voelde gek hoe bekend het was om weer omringd te worden door stralend witte kaketoes en vrolijk springende wallabys. Ik verzamel de laatste kampeerspullen bij elkaar en dan is het tijd om weer te gaan. De dagen trokken langzaam voorbij. Je zou het leegte kunnen noemen, maar voor mij was het de rust die ik nodig had om weer het gevoel van vaste grond te krijgen.

Mijn volgende stop is Inverloch, waar ik een weekje WWOOF uit ga proberen. 
Ik ben daar vandaag (vrijdag 8/3) aangekomen na een korte rit uit Tyers. Ik reed door Mirboo North. Opzich een niet zo veel zeggende plaatsje, maar wat wel indruk maakte was het bos. Of liever gezegd, wat er van over was gebleven. Hele velden vol, die ooit een vol en groen bos geweest zullen zijn, waren nu gevuld met onthoofde stammen. Overal lagen splinters en dode takken. Sommige mensen fluisteren over een cycloon... En als je dit ziet, zou ik het bijna geloven. Het was een windhoos die er een zaagselfestijn van heeft gemaakt. 
In Inverloch wordt ik warm onthaald door Bron en Ray. Er is nog een Koreaans meisje die WWOOFt en zo zitten we met z'n alle aan de keukentafel. Al snel gaat gaat het gesprek over de keuze om vegetarisch, aldanwelniet veganistisch, te eten. Ik krijg een rondleiding door het huis en al snel valt de kunst aan de muren me op. AHA! dacht Bron, dus toen kreeg ik nog een speciale art-tour langs de Aboriginal kunst en het atelier van Ray, die zelf ook kunstenaar is. Goeie indrukken voor zo'n eerste dag. Ben benieuwd wat de rest van de week me gaat brengen!

Ohja, er was ook nog wat gezeik met mijn Tourist visum. Laten we het er op houden dat ik nu in het land ben, technisch gezien legaal.... alhoewel niet helemaal als toerist...