Say Cheese!

Zoals gehoopt lieten we de regen achter ons. Al was het niet altijd zonnig, bleef het wel droog en zijn de temperaturen comfortabel zomerachtig. alhoewel, als we de plaatselijke bevolking mogen geloven is het bijna tijd voor een winterdekbed.

Vanaf Townsville rijden we richting Eungella national park, waar we op camping Neem Hal zullen staan. Het was een lange rit, en we zaten er beiden niet helemaal lekker in vandaag. Emoties kosten energie. In Bowen eten we een gebakje, om de goeie moed er in te houden. Begin van de middag kwamen we dan bij de camping. Er hangt direct al een rustgevende sfeer (ondanks het verloren hondje). Die ontspanning konden we wel gebruiken. Het was een dag vol emoties, maar stond voor mij ook in het teken van contact met elkaar maken, om juist door moeilijke gevoelens heen te navigeren. Het lastigste van deze hele reis is om ver weg te zijn, op de momenten dat ik ter plekke een knuffel zou willen geven. De afstand lijkt dan extra groot.

We zijn naar deze camping gegaan om te kunnen wandelen in deze bergen. Nadat we een mooie bergtop hadden gekozen gaan we oppad. Maaaaarrr de wandeling wordt al snel een avontuur als we obstakels op de weg vinden. Letterlijk, want we kunnen met de auto niet bij de parkeerplaats komen vanwege de river crossings die ik niet met de auto aandurf (kuit-diep, en een stevige stroming). Dus, een extra 2.5 km om überhaupt naar de parkeerplaats te lopen. Eenmaal begonnen aan het pad missen we de afslag richting de bergtop. Niet gek, want wanneer we teruglopen en de juiste afslag nemen, blijkt het pad wel erg suggestief. Het is niet eens een pad te noemen. Oke, dan lopen we wel een andere wandeling: naar wheel op fire! Er is geen vuur bij betrokken, maar wel een prachtig wandelpad langs een onstuimige rivier met verschillende cascades. Omdat we vroeg waren begonnen is er nog niemand op het pad, en piepen de eerste zonnestralen fris op het pad. Het is er prachtig! Tropisch. Iets wat ik eigenlijk niet direct bij Australië zou bedenken. Het avontuur is nog niet afgelopen want we moeten nog een grote rivier passeren! Handen en voeten over de rotsen tot het echt niet langer kan. En dan staan we tot halverwege de bovenbenen op de glibberige rotsen in de water. Fleur is daarna op haar blote voeten helemaal verbonden met de natuur. Dat wilde ik natuurlijk overtreffen 😉, dus uiteraard heb ik een verbintenis gesloten met twee bloedzuigers. Deze wandeling werden we beloond met prachtige vlinders en hagedis die maar in een klein leefgebied voorkomt (Eulamplus amplus). [Over verassende dieren gesproken: ik heb het Fleur pas later verteld, maar er zat dus een kleine slang in de keuken op de eerste avond...]
Omdat de wandeling een stuk korter was dan we hadden gepland, zijn we daarna nog verder gereden voor een extra wandeling langs de bergklif. Het regenwoud was alleen zó dicht dat we niks van het uitzicht over het dal zagen. Wat we wel zagen was een hele hoop modder, krioelende bomen (in de zin van, bomen die om elkaar heen wikkelen), en zelfs een zwerm vleermuizen die de kaketoes probeerden te overstemmen. 18km later komen we weer aan op de camping. Een goeie dag!

['s nachts is het super donker. perfect om de melkweg te zien!

We besloten nog een extra nachtje te blijven. Dat betekent meer tijd in deze rustige omgeving, en ook een tijdelijke opening van Jinke’s kapperszaak. De meeste wandelingen hadden we al wel gehad, dus was het de logische keuze om naar het plaatselijke café te gaan. Met zeeën van tijd op zak besloten we er heen te wandelen, ipv 5 minuutjes met de auto. 2 uur lang wandelen we over een verlaten spoorlijn. Als kwajongens op een verveelde zondagmiddag balanceren we over de rails, maken ongein en kijken of er nog lekkere vruchten in de passerende tuinen groeit. Bezweet op de broeierige dag komen we eindelijk aan in het café. Het is opvallend dat we van buitenaf komen, op een plek waar iedereen elkaar lijkt te kennen. Nadat we wifi getapt hebben lopen we weer terug. Vrolijk bezwaaid door passerende auto’s. Ze zullen wel denken! Eenmaal terug volgt er een fijne en confronterende meditatie sessie langs de rivier, voordat we doorrijden naar het hotel. Meer wifi voor meer belletjes. Deze dagen voel ik me af en toe een call centre. Op een goeie manier hoor! Ohja, en deze dag was er veel connectie met de plaatselijke honden, maar dat laat ik even voor wat het is.

Ingepakt en wel rijden we door naar Yeppoon. Met Paul de Leeuw door de speakers en een cheesecake achter de kiezen vliegen we weer over de weg. Onderweg ziet Fleur ook eindelijk een levende kangoeroe! Wel zo leuk na alle aangereden exemplaren. Het Beach House Hostel waar we belanden voelt heel huiselijk. En er is een oven! Na al deze weken koken op het camping pitje (en in de hostels vaak ook geen oven), mis ik iets wat gebakken is. Natuurlijk maken we dan pizza! Filmpje er bij en een glaasje gemberwijn (Sorry fleur 😉) en ik ben helemaal tevreden op m’n laatste dag als 23 jarige. Ik kijk terug op een turbulent, maar ook prachtig afgelopen jaar. Er is een hoop gebeurt: mijn omgeving is een aantal keer veranderd, en heb zelf ook verschillende stappen gezet. En tijdens die stappen heb ik onder andere fantastische mensen ontmoet en vriendschappen verdiept. Daar ben ik dankbaar voor 😊. Ik kijk vooruit naar een spannend jaar, waar weer een aantal (grote) veranderingen voor de boeg liggen. In ben benieuwd wat er zich aankomend levensjaar zal ontvouwen!

Stipt 12 uur ’s nachts (en een comfortabele 16 uur in nl):
"lang zal- lang- leeeven- gloooriiiaaaa- zal ze lev"
Met een canon van vertraagde whatsapp stemmen, word ik wakker gezongen door m’n familie. Ik moet er wel een beetje van lachen. Het is een goed begin van m’n verjaardag. Maar het voelt ook een beetje vreemd zo op afstand.

Het is fijn om met Fleur m’n verjaardag door te brengen. Een heerlijk zelfgebakken cheesecake (waar andere hostelgasten ook blij van worden 😉) met zelfs een kaarsje om uit te blazen! De rest van de dag verloopt fijn. We wandelen, of nouja klimmen, naar de top van de Baga berg en genieten daar een tijdje van de wind en het uitzicht. In de avond gaan we uiteten bij The Ally: een schattig steegje met muurschilderingen, een hemel aan kerstlampjes en lampionnen. Ik bedenk me nu dat ik er even een foto had moeten maken. En het eten was o zo heerlijk dat we het razendsnel op hadden. En zo sluiten we voldaan de avond af op de bank met een serie.

Meestal vier ik m’n verjaardag wel met vrienden en familie. Het hoeft niet groots. Ik word ook wel een beetje verlegen als er te veel aandacht is. Maar ik vind het vooral een mooi moment om samen te komen met de mensen om me heen. Te mijmeren bij een kampvuurtje en te genieten van het leven. Dit is wel even anders. Ik word wel heel blij van de berichtjes om vreemde tijdstippen hahaha. En dit is ook de eerste keer dat m’n verjaardag in de zomer valt. Herfst eigenlijk, maar ik zou deze temperaturen als zomer classificeren.

En dan is het al weer de laatste dag in Yeppoon. Ik voel me deze dag wat onrustig. Het meisje van de auto wilt de auto toch niet, dus het is tijd voor een nieuwe strategie. En dat zal waarschijnlijk een autodealer worden. En zo begon onze dag dus ook, om even een indicatie te krijgen bij een dealer. Daarna had ik wel behoefte om de onrust van me af te schudden tijdens een lekkere wandeling, maar daar kwam niks van. In plaats daarvan volgden we de bordjes naar een pottenbakkerij. Een verstopt paradijsje blijkt al snel. Prachtige serviezen, maar het leukste was de pottenbakker die vooral lekker leek te knutselen. ze hadden een speciale 7-meter lange japanse oven. Eentje die unieke potten bakt, die zo uit een archeologische opgraving lijken te komen.

Het is een vreemde realisatie hoe snel de tijd gaat. De tussenstops tussen hier en Brisbane hebben we uitgestippeld. Het daalt steeds meer in dat dit avontuur tot een einde gaat komen. Maar nu mag ik nog even van hier genieten. Zoals deze week waren zowel de camping als het hostel hele fijne plekken. Er hing een soort huiselijkheid. Ik ben benieuwd hoe de komende plekken gaan zijn. En stiekem hoop ik dat we nog wat meer kangoeroes tegen gaan komen.