Spieter spetter spater

Na onze lange autorit zijn we dus aangekomen in Cairns. Het hoofddoel: ons duik certificaat halen! We hebben de PADI cursus geboekt bij DiversDen en de komende 4 dagen worden volledig door hen ingericht. Ik probeerde het beknopt op te schrijven, maar helaas, het is weer een monsterblog geworden...

5 mei, dag van de vrijheid! Hier geen festivals, maar wel het begin van onze duikcursus 😊. We worden bij het hostel opgepikt en rijden naar Divers Den. We zijn met z’n vieren die les krijgen van Criso, een jongeman met een stevig Spaans accent. Maar na de eerste dag is het praktisch privéles. Eerst twee dagen theorie en oefenen in het zwembad. Criso trok een raar gezicht toen Fleur en ik aantekeningen maakten van de (saaie, maar stiekem ook heel snelle) theoretische filmpjes. Na de theorie leren we de duik-outfit in en uit elkaar te schroeven. Check, check, dubbel check. En dan is het tijd om onderwater te gaan. Het is even wennen om onderwater te ademen. Adem in, en uit. Volledig ondergedompeld schreeuwt m’n hele lijf dat ademen niet een van de opties hoort te zijn. Adem in, en uit. Belangrijkste regel is om nooit NOOIT je adem in te houden. Adem in, en uit. Zodra dat comfortabel is, is het tijd om veiligheid te oefenen. Mondstuk kwijtraken en terugvinden, zuurstof van buddy aftappen, duikbril watervrij snuiten, het aan en uittrekken van de duikset in het water en nood ademhalen uit een continue luchtstroom (niet aan te raden), etc. Een van de leukste dingen vond ik toen we de hele duikbril/snorkel situatie af moesten doen en een minuut wachten voordat we hem weer op mochten doen. Het was de meest mindfulle minuut sinds tijden. Ogen dicht en alleen maar focussen op m’n ademhaling. In uit in uit in uit in uit. Bij iedere ‘uit’ kietelen de bubbels langs m’n gezicht. In uit in uit in uit. Niet mijn neus gebruiken. In uit in uit in uit in uit. Een klopje, en dan op de tast weer de duikbril opdoen en watervrij maken. Check, het oké signaal dat ik het goed heb gedaan 😊. Het spannendst was toen we het diepe deel van het bad in gingen en de docent de luchtkraan dichtschroefde. Zodra je geen adem meer kon halen, gaf je het juiste signaal en werd de kraan weer open gedraaid. Dit was zodat we voelden hoe het is wanneer je niet genoeg lucht krijgt. Oeh, wat me nog te binnen schiet: tijdens het duiken is het belangrijk dat je je positie in het water kunt behouden met je ademhaling. Als menselijk lotussen hingen we daar dan, rechtop zittend met gekruiste benen. Niet aan het oppervlak en niet op de bodem. Bij iedere inademing een beetje naar boven. Met uitademen weer naar beneden. Ik merk dat ik er heel kalm van werd. De ademhaling en positie in het water was het enige om aandacht aan te geven. Het ritmische gebubbel wat met iedere uitademing gepaard gaat als enige geluid in het zwembad. Als 3 lotussen hingen we tussen het blauwe niks en nergens.

Na het spetteren op de tweede dag gaan we toch nog even terug het klaslokaatje in voor de laatste filmpjes. Het gaat dan vooral over het plannen van een duik. Hoelang kun je op een bepaalde diepte zijn, voordat de stikstof zich te veel opstapelt. Wat is het probleem bij X set van symptomen, en wat moet je doen? Zodra alle filmpjes zich hebben vertaald naar aantekeningen, is het tijd voor de toets. Vanwege de aantekeningen legde Criso de lat hoog. Geen 100% score, maar we gehaald!!

7/8
Het rif op! Het wordt een lange dag, maar ik had niet verwacht hoe lang en druk en vol en vermoeiend. 7:30 staan we voor het hostel, uitgecheckt en wel. Na het rondje om de anderen op te pikken worden we naar de boot gebracht: sea quest. Een geoliede machine blijkt al snel. Veel bemanningsleden,  met ieder een duidelijke taak. En een flink aantal duikers met verschillende invullingen van de dag. Gecertificeerde duikers, mensen die op een introductie duik gaan, snorkelaars, en een handjevol mensen (waaronder wij) die voor het certificaat gaan. We krijgen een nummer en worden naar de volgende persoon door gewezen. De verassings-Belg geeft een labeltje en stuurt ons weer verder. Exposuresuit in de juiste maat, en dan worden we onderschept door Criso die ons de juiste duiklessen geeft (een slag groter dan die we in het zwembad hadden), flippers, snorkelset en dan zijn we compleet. Eigenlijk is het wel heel fijn dat Criso alleen op ons tweeën hoeft te letten.
Het weer is een beetje in de war. In Cairns was het bewolkt en regenachtig. Maar eenmaal met de boot een stuk op zee was her juist weer prachtig zonnig. Alleen, het bleef wel een beetje winderig wat dan weer voor golven en deining zorgde. Gooi daar nog eens de boot bij, die soms besloot een speedboot te willen zijn. Niet ideaal als je gevoelig bent voor zeeziekte. Gelukkig voor fleur had ze geen last van de zeeziekte wanneer we aan het duiken waren. We herhalen dingen die we in her zwembad hebben geoefend. Duikbril met water vol laten lopen, regulator terugvinden, kramp oplossen, iemand trekken of duwen etc. En natuurlijk ook van het Great Barrier Reef genieten! Er waren heel veel verschillende koralen, en zo veel vissen dat ik lang niet alle soorten herken. Maarrrrrr wel Nemo en z'n vader gezien in de anemoon :). 

Terug bij de boot komen we weer in de malle molen van organisatie terecht. Ik voel me gehaast en opgejut. Snel snel spullen uit, tank wegzetten, korte douche en dan pas weer ademhalen. Na de lunch gaan we weer het water in op een andere plek van het Norman reef.
Ik moet bekennen dat ik me niet zo veel herinner van deze specifieke duik wanneer ik dit schrijf. Er gebeurde zoveel die dag dat het allemaal in elkaar overloopt. We hebben geoefend met wat andere skills, en gekeken naar vissen en koralen. Zeeslak, angelfish en pufferfish gezien, naast nog een hele hoop andere prachtige kleurrijke vissen. Bij deze duik zwommen we ook over een stuk dood koraal. bleek, hol en afgebrokkeld lag er een slagveld op de bodem. Het doet zeer om het verlies van de koralen daar te zien liggen. De pijnlijke realiteit van de natuur die we verliezen. Na de tweede duik is het weer hup hup en door. De tank wordt al snel van me overgenomen, en omdat fleur en ik overnachten op het rif, moeten we onze spullen verzamelen en klaar staan voor de transfer naar de andere boot. Dat ging ook wel op een interessante manier.
Nadat de boten naast elkaar waren gelegd stonden er 6 man op onze boot, en de gehele crew op de andere boot. Schoenen uit! Geef je tas maar! Ik zie hoe de spullen van hand tot hand worden doorgegeven naar de volgende boot, waar een nieuwe reeks handen de spullen laat verdwijnen. Diezelfde handen begeleiden me dan, van hand naar hand tot de overstap. 4 paar handen die me vasthouden. Twee van de ene boot. Twee van de andere. Om een strookje water van 30 cm over te stappen... en dan op de andere boot, begeleidt de stroomversnelling van handen ons naar links, de eetzaal in. Spullen verdwijnen in de gang naar rechts. Op de tafels staan gebakjes voor de verse vangst op de boot. Weer een briefing met info, en dan naar de aangewezen hut, GEEN DUTJE DOEN! want we moeten door maar het volgende overleg met Criso. Uitleg voor de derde en laatste duik van de dag.
De golven waar de Ocean quest hangt zijn een stuk ruwer. De eerste opdracht, decend with visual guide (dus niet het touw naar beneden vasthouden) is daardoor een stuk lastiger. Los van dat ik niet meer zonk, botste ik door de stroming dus ook steeds tegen het touw aan die ik niet hoorde te raken. Poging 2, meer gewicht. Dat ging goed. Fleur en ik zakken gestaag af. Stukje bij beetje. Regelmatig checken. Terug richting het touw wanneer de stroming ons weg deed drijven. Alles leek goed te gaan tot fleur ineens in paniek schoot. Ik wil hier niet in details gaan, maar ik ben blij dat Criso er was om in te grijpen en te zorgen dat iedereen weer adem kon halen aan het oppervlak.
Na wat adem en rust gaan we voor Poging 3. Zonder brokken dalen we af. Eerst wat herhaal oefeningen op de bodem. Duikbril af en zweven met handmatig het vest opblazen. Ook oefenen we met het kompas, maar dat was stiekem nog best een uitdaging. Het is me wel duidelijk dat je onder water snel je richting kwijt kunt raken. Volgend mij hebben we nog rond gezwommen en koraal gekeken, maar ik zag er zelf niet zo veel van. Na het af en opdoen van de duikbril, zat er geen anti-waas meer op en was de duikbril zó beslagen dat ik de signalen van Criso amper kon ontcijferen. Maar goed, iedereen heeft de duik overleefd en komen we weer veilig aan boord. Na onze logboeken bijgewerkt te hebben was er tijd om even bij te komen. Tenminste, als de golven je niet zeeziek maakten. Fleur kreeg het flink te pakken. Een beetje bleek samen op het dek naar de horizon zitten staren tot we voor het eten werden gehaald. Het ging niet echt beter, dus Fleur sloeg het laatste onderdeel van de dag over: sharks in the dark. (Ja... drukke dag he).
Ik gaf het wel een poging, maar toegegeven was dat niet zo handig. Achter op het platform werd er eten in het water gegooid om vissen, en dus ook haaien, te lokken. Met de onstuimige zee zaten de haaien dieper dan dat we konden zien (de nachtduikers hadden wel haaien). Met z’n vieren lage we als een rijtje sardientjes op het plateau. Met iedere golf werden we steeds een beetje meer menselijke milkshake. Geen haaien. Wel door een grote vis in ‘m gezicht geslagen. Oh, en als bonus door al het geschud en neer gekwakt worden, had de zeeziekte mij ook ingehaald.
We slapen nog verassend goed op het deinen van de golven. We waren dan ook wel flink moe na al die activiteiten.

De laatste dag van de duik-mallemolen. De laatste duik voor ons brevet! Fleur is extra gespannen na het incident van gister. Na wat geruststellende woorden van Criso krijgen we de opdracht op om op onze diepte letten, elkaar in de gaten te houden, het zuurstofverbruik te monitoren. En vooral kalm blijven. Daar gaan we dan. We zakken af zonder referentie punt en geven het signaal om te stoppen op 15m diepte. Ik moest het stabiliseren op dezelfde hoogte nog even corrigeren en zakte per ongeluk af naar 17m. 18m is de absolute maximum, dus dat ging maar net goed. Vervolgens hebben wij de rest van de duik geleidt. zuurstof in de gaten gehouden, diepte checken, veiligheidsstop etc. Onderweg zwommen we door wolken van gekleurde visjes, meer zee slakken en nog veel meer waar ik de naam niet van weet. Een gigantische Maori Wrasse beweegt zich langs ons. Whoaaaww, wat een wereld! Eenmaal boven doen we de laatste stappen, en dan: WE HEBBEN HET GEHAALD! De hele boot feliciteert ons 😊
Die middag is direct ook onze eerste duik als gecertificeerde duikers. Nog wel met een gids in het rif dat we niet kennen. We zien een haai! Koralen en allerlei gekleurde vissen. Het voelt zo magisch om de onderwater wereld van dichtbij te mogen bewonderen. eind van de middag gaan we weer met de kleine boot terug, die stuiterend over de golven naar Cairns haast. Langzamerhand komt er weer land in zicht.

9/5
De volgende dag gaan we weer op stap, kamperen bij Babinda boulders. Of toch niet?! Het regent af en aan. Tropische regenbuien. Oei, niet echt fijn met het tentje. We lopen onze opties af, en besluiten de gok te wagen om vast naar mission beach te rijden. Maar niet voordat we Babinda hebben ontdekt. En wat een geluk hebben we! Op een van de zwemplekjes ontstaat commotie. Er zwemt wat in het water! Een krokodil roept iemand. Een lizzard roept een ander. Terwijl het kleine blopje steeds dichterbij komt blijft het nog even vaag. Ineens is het duidelijk, een Vogelbekdier! Hoe gaaf om zo spontaan dit zeldzame dier te mogen bewonderen 😊. Direct komt er een nieuwe vrolijkheid over me heen, en de zeebenen-op-land worden ook wat minder. Het houdt maar niet op met coole dieren die dag: Schildpadden in de rivier en een grote tropisch blauwe vlinder (ulysses) in de bomen. De Cossowary laat helaas nog even op zich wachten. Het kan ook niet allemaal tegelijkertijd 😉. Eind van de middag strijken we neer in Jackeroo treehouse hostel. Er hangt een heerlijke sfeer! Goeie tip die we kregen.

10/5
Een vreemde dag. Vroeg opgestaan om de cassowarys te zien op het strand. Maar door het slechte weer zijn ze vast thuis gebleven. Helaas. Toen hebben we een blubberige wandeling gemaakt naar Bicton hill top. In de wolken konden we vanaf de top af en toe stukjes van de zee zien. Het was vooral fijn om weer even te wandelen, al was het tussen de druppels door. Toen wisten we nog niet dat we niet veel later dezelfde wandeling nog een keer zouden doen! Fleur was helaas haar rijbewijs kwijtgeraakt. We zochten overal waar we waren geweest na de wandeling. De Tavern, Hij lag ook niet op het strand waar een man een kokosnoot voor ons opende, zodat we de kokosmelk konden drinken en het vruchtvlees eten. Zelfs naar het politiebureau gegaan, maar alas… dan maar terug naar het hostel. In de keuken spreekt een van de staff ons aan. Oh nee, zouden ze wat te zeggen hebben over de waslijnen die door de hele kamer hangen. Gelukkig zei ze niks over het ondergoed wat de 4 lege bedden bezet, in plaats daarvan het blijde nieuws dar Fleurs rijbewijs was gevonden! Hoe die dan bij het hostel terecht is gekomen blijft een mysterie. In de middag zijn we wat aan het chillen. Ik wilde net beginnen aan het schrijven van de blog toen ik een gesprekje verderop opving.

“wait, you are looking to buy a car? I am going to sell mine!”

En voor ik het wist reed ik met een onbekende meid in m’n auto richting mission beach. Ohja, hoe heet je eigenlijk? Ze klonk geïnteresseerd in de auto! We zien komende tijd nog wel hoe het loopt want er zijn wat haken en ogen natuurlijk, maar het is fijn dat er een geïnteresseerde is. Afgelopen dagen maakte ik me daar af en toe zorgen over. Hoe ga ik dat ooit doen, m’n auto verkopen?! Net zo spannend als het kopen toentertijd. Maar dat zij al geïnteresseerd is, geeft direct al een briesje over mijn schouders.
Maar de dag is nog niet voorbij. Jut en juul gingen namelijk op stap. Oke, voor je informatie, de keuken gaat om 9 uur dicht, en wij wilden naar de live muziek bij de bar aan het eind van de straat (15 min. Lopen). Omdat we nog geen honger hadden voordat we naar de bar vertrokken, hadden we vast een bietjessalade gemaakt en in de koelkast gezet. Dan hoefden we alleen maar om 9 uur terug te zijn. Makkelijk toch? Dus wij onderweg (toch wel stukje langer dan 15 min.) naar de bar. Wat een leuke plek! Vrolijke muurschilderingen, mensen van alle leeftijden zitten binnen en buiten. Toeristen en locals mengen door elkaar, en er wordt gedanst op de muziek van de gitarist en zijn gezang! We proosten op de verrassingen van vandaag en genieten van de zwoele avond. Je raad het al, de tijd vloog voorbij. We halen het nóóit om voor 9 uur ons eten uit de keuken te halen. Dan een pizza bij de bar. Oh neeeee, de keuken is al gesloten! En ja hoor, zo lopen we in het donker in de regen terug naar het hostel. Wonder boven wonder weet het meisje van de auto ons eten buiten de keuken neer te zetten, zelfs al was het al na 9. Goed, dan hebben we tenminste wat te eten wanneer we terug zijn. Je zou bijna denken dat we het zó leuk vonden om in het donker te wandelen, dat we expres 40 minuten extra hebben gewandeld. Hahaha lekker handig. Wat een heerlijke chaotische dag! Ontzettend van genoten 😊

Als twee chocolade liefhebbers gaan we de volgende dag naar Charley’s chocolate factory! Chris (niet Charley helaas) laat ons het hele proces zien, van zaadje, naar plant, de vruchten en vervolgens het verwerken tot er een heerlijke chocoladereep is. Met een razendsnelle proeverij genieten we van heerlijk pure chocola. Verrassend genoeg is de smaak anders (zoeter) dan die bittere pure chocola uit de winkel. Als een strenge jury hebben we besloten dat de 70% pure chocola met gevriesdroogde Davidson plum de lekkerste is!

“Cocoa bean. sounds like a vegetable to me.” – hostel genootje

“Today, I will explain to you why cocoa is a fruit” – Chris, Charley’s chocolate factory

Tevreden stappen we in de auto, onderweg naar Townsville [dorp dorp?]. Onderweg neem ik nog een heerlijke duik in de Cardwell Spa pools. Het water is bijna onnatuurlijk blauw en door de ligging van de stenen vormt er een natuurlijk bubbelbad. De zon laat zich weer zien, en de meest kleurrijke vlinders vliegen langs. Wat een paradijsje! Verderop proberen we nog naar Jourama Falls te wandelen, maar een zwerm aan muggen houdt ons tegen.

We laten de regen achter ons, en zakken weer zuidelijk richting naar de zon. Ik merk hoe fijn het is om samen met Fleur te reizen. De ervaringen van afgelopen dagen te mogen delen. Ze heeft weer nieuwe ideeën over wat we kunnen doen of meemaken, en brengt haar eigen fijne energie mee. Om in het water thema van deze blog te blijven: de tijd glipt door m’n vingers. En dat is een goed teken 😉