Koude nachten en warme dagen

18/5
De volgende stop is Agnes water. Drie uurtjes rijden vanaf Yeppoon, dwars door de zonnige landschappen. Typisch Australische luchten boven ons (strak blauw met hier en daar een verloren wolkje). Na enige verwarring over de ingang hebben we Ecocamping 1770 eindelijk gevonden. Er hangt een fijne rust tussen de bomen. We zetten de tent op naast een plas met paarse lelies. Ik sta rustig onze spullen uit te pakken in de keuken als Fleur me vanaf een afstandje roept. Enige paniek schemert door in haar stem. En dan zie ik het, een majestueuze leguaan! Als een mix tussen krokodil en slang beweegt hij zich over het terrein. Al snel zien we er nog een! Vlug staan we toch wat gespannen op de picknicktafel terwijl ze langzaam voorbij slenteren. We besluiten in de middag bij Town of 1770 (Ja zo heet het echt) te wandelen. Een schijnt een migrerende blauwe tijger vlinder te zitten. En jahoor, als we het eerste pad inslaan, zien we direct de grote vleugels voorbij fladderen. Hoe magisch!! Er zitten heel veel verschillende soorten en kleuren vlinders in het Joseph banks conservation park. De zon kleurt langzaam steeds verder oranje. De schaduwen worden langer. We verplaatsen ons naar het Marina cafeetje verderop. Daar genieten we van een (alcoholvrij) biertje en vooral de zon die in de zee zakt. Dit is een van de weinige plekken langs de oostkust waar dat kan.

Oorspronkelijk wilden we ook in dit gebied lekker veel wandelen, maar we lopen tegen een probleempje aan: de paden. Hoe uitgestrekt de natuur in Australië ook is, er zijn maar beperkte wandelpaden. En het wordt dan ook snel duidelijk dat Australië een car-dependend land is. Een route vinden die langer dan 700m is, is al een uitdaging. We hoeven niet alleen naar een highlight om die af te vinken. Wandelingetjes van 3km zijn ook nog wel te vinden, maar meestal blijft het bij een heen-en-terug route. Dan mis ik wel de onmetelijke keuze aan wandelpaden in Europa. Maar goed, we lopen op een ochtend nog de red rock route langs verborgen baaitjes en gevallen kokosnoten, en laten het er voor nu even bij.

Terug op de camping is er een groot kampvuur. En er loopt een nogal opvallend figuur rond, die een groot stuk vlees staat te braden. Hij loopt in een grote badjas/handdoek poncho en heeft een volle bos dreadlocks. Na een fanatiek potje pingpong met Fleur raken we aan de praat met deze man. Stuart (aka kiwi) is wel een aparte vent, maar met z'n hart op de goeie plek. Toen we het eenmaal over surfen hadden begon hij te stralen. Surfen is zijn leven. De volgende dag mag ik op z'n surfboard oefenen en geeft hij was tips. En niet veel later sta ik zelf in het water en lukt het me steeds beter om een golf te pakken en te staan. (Ik heb nu een paar keer gesurft, maar steeds weer met een ander surfboard is het toch weer even wennen). Ik ontmoet de plaatselijke surfleraar in het water, en hij helpt me te spotten welke golven pakbaar zijn (er was niet een hele goeie surf). En tadaaaaa daar ging ik dan een aantal keer. Wat een heerlijk gevoel :)

Fleur bleef ondertussen chillen op het strand, maar kwam helaas niet echt toe aan het lezen van haar boek. Stuart zat er ook en heeft, heel typisch, een wierrookstokje in het zand gestoken. Het hele strand ruikt naar de wierrook wanneer ik het water uit kom.

Na zo’n relaxte dag besloten we nog een extra nachtje te blijven in deze rustige oase. Het dorpje Agnes waters stelt niet veel voor. Zo klein dat zelfs de Woolies hier weg blijft. Maar dat betekent dus wel dat het ritme van de surf de dag bepaalt in dit plaatsje. Volgens mij is dit ook het meest noordelijke surfstrand van Queensland. Vandaag was Stuart aan het werk dus wilde ik een board huren, maaarrrr dat ging niet helemaal zoals verwacht dus zat ik toch zonder surfboard. Ook prima! We stonden namelijk rustig op met yoga in het zonnetje. Ik voelde al wat spierpijn van het peddelen van gister. We lopen langs wat leuke hippie winkeltjes met glinsterende stenen en de mooiste oorbellen. Nog even een koffie bij de jongen met blauwe ogen halen, en dan naar het strand. We liggen op het strand als braadworstjes die je af en toe moet draaien. En dan in de middag komt Stuart toch langs met z’n surfboard! Zodra hij me ziet heeft hij me het gevaarte en wijst naar de golven. "Don't think, and just have fun". En daar ging ik, zelf de golven vinden deze keer. Het ging weer een stukje beter. Relaxter staan, en de golf helemaal uitrijden. En als ik het publiek op het strand mocht geloven deed ik het ook best goed 😉. Een mooie afsluiter voor nu!

Ik weet niet precies waar ik dit kwijt moet, maar geloof me als ik zeg dat er 6 kalkoenen in een eucalyptus boom zaten!

21/5
Na een onrustige nacht (Niet eens de nachtelijke temperaturen van 13°C) pakken we onze spullen in. Tappen nog een keertje het gelige camping water en stappen dan in de auto, voor de laatste lange reisdag. Nog even naar de hippie shop voor die ene jurk, die ik tòch niet kon laten hangen. Onderweg passeren we creatieve brievenbussen: magnetrons, een wasmachine, zelf geknutselde metalen honden, kleurrijke situaties. Ik denk dat de postbezorger wel eens een verstopte brievenbus overslaat. De muziek gaat van energiek, naar steeds wat rustiger, tot de stilte. Ogen open houden, want we kunnen niet beiden in slaap vallen. We babbelen nog het een en ander over de toekomst. We staan beiden op een punt om na te denken over wat we verder willen in het leven. Met de nodige twijfels uiteraard. Iets wat me geruststelt is dat ik onderweg veel mensen heb ontmoet, maar waarvan bijna niemand eigenlijk precies weet wat ‘ie wil. Het is oké om het antwoord niet te hebben. En het antwoord mag ook veranderen over de tijd.  

In de middag komen we aan op een rustige maar rokerige camping bij de Glass mountains. Overal om ons heen verschijnen vuurtjes wanneer de avond intreed, en hangt er een dik gordijn tussen de tenten. We zijn beiden een beetje onrustig met onze eigen redenen. Het verkopen van de auto komt nu toch dichterbij. Dus we begonnen vast met een aantal dealers te contacteren. Nog een heel gedoe, want er zaten ook een aantal scammers tussen. Mailtjes, foto’s, formulieren en belletjes. Tot ik een belletje terug kreeg. “Ja, we willen je auto. Hoeveel wil je er voor?” Oh help, wat is een semi onredelijk hoog bedrag? Beter te hoog dan te laag! Ik roep iets, hij moet even denken... wordt vervolgd.
Ik vind m’n rust terug wanneer we langs het meertje staan. De hemel verliest haar laatste roze gloed, tot de weerspiegeling op het water niks meer heeft om te spiegelen. Een stilte daalt neer tussen de plonsjes van de vissen. Ik neem zo veel mogelijk geluiden in me op als ik kan. Alsof je een adem inhoudt via je oren. Dit moment zou ik nog even vast willen houden.

22/5
De volle maan komt tevoorschijn. Werpt korte schaduwen in een wereld van zwart en wit. De wolkeloze hemel belooft een koude nacht. Nog een laatste keer het brandertje aan. Het zachte geruis van de vlam wordt na een tijdje overstemt door het geborrel van het kokende water. Koude vingers omarmen de pan, bij gebrek aan een tweede kopje. Ik sluit even mijn ogen. Adem het buitenleven in. Het is de laatste nacht kamperen. Morgen vertrekken we naar Brisbane. Mijn ogen staan gericht op het verkopen van de auto. Het is maar goed dat de geur van kamille uit de pan opstijgt.
Vandaag gaf de hele auto heisa me genoeg spanning. Knopen in m’n buik. Nog voordat ik de slaapzak uit was gerold, hadden twee dealers me al gebeld. En het was nog niet eens 8 uur! Ik probeer een overzicht te houden wie al gebeld hebben, welke een afspraak hebben, en of er al wat is geboden. Maar eerlijk, het is een uitdaging. Namen zoals cars for cash, car shed, cars4us, cars brisbane, brisbane autogroup, sell your car, we want your car, more cars, cars please, car cars carzz……
We wandelden naar de top van Ngungun. Prachtige steile kliffen, met uitzicht op de andere bergen die als rijpe pukkels uit het landschap oprijzen. Heel instagrammable 😉. Een snelwandelaar loopt 3x naar de top, in de tijd dat wij 1x heen en terug zijn geweest. Maar het is niet erg. Het wandelen haalt m'n aandacht af van de auto. Al stoppen we soms wel om even te ontcijferen wie me nu weer gebeld heeft. De onrust blijft hangen wanneer ik nog een belletje verwacht die maar niet komt. We lopen nog een wandeling rondom Tribrogargan (doet me denken aan de blauwbilgorgel). Ik kom langzaam een beetje tot rust met de fijne gesprekken en het uitzicht op de machtig steile berg. Bijna terug lopen we twee Nederlanders tegen het lijf. We doen de goeie daad van de dag: zij heeft haar enkel bezeerd en de auto staat heeeelemaal aan de andere kant van het natuurgebied. Geen probleem! Ik zet hem af  bij de auto en samen rijden we terug om Fleur en z'n vriendin op te halen. We hopen dat deze actie genoeg positieve karma meebrengt, want die balans hebben we nodig: vlak voor het wandelen vonden we een kraampje met ananas (pines) voor 1 dollar! En ook dragonfruit!! Die wilden we nog proberen. Alleen zelfs met al onze munten bij elkaar komen we bij 1.35 dollar... nou ja goed, hopelijk balanceren deze gebeurtenissen elkaar uit ;)
Na een oplader-pauze keren we terug naar de camping. De dragonfruit is heerlijk! Niet te zoet en een prettige textuur (9/10 would recommend). En zo stappen we de avond in. Met de volle maan boven ons.

Deze laatste nacht kamperen voelt wel als een einde van de vrijheid van buiten slapen. De ruimte die het geeft om te slapen wanneer de zon onder gaat, en opstaan met het licht. Fleur zit naast me allerlei leuke ideeën te verzamelen van dingen die we kunnen doen in Brisbane. Maar goed ook, want het verkopen van de auto is natuurlijk niet het enige, ook al vraagt dat nu wel het meest van m’n aandacht. We kruipen vroeg de tent in, om de warmte vast te houden. Morgen is het zo ver, na een laatste wandeling tussen de glazen bergen stappen we weer het stadse leven in Brisbane in. En dan gaat de autoverkoop in actie. Spannend!