Wat ik mee terug neem

M’n tas is ingecheckt. De kaartjes die ik op de post wilde doen zitten nog in m’n tas. Met postzegel en al… De rolkoffer rolt ritmisch over de vliegveld-tegels. Gevuld met wat kleren, m’n laptop en snacks. Maar er is meer. Er zijn dingen die niet in een tas passen. Ze zijn groter, en o zo ongrijpbaar. De herinneringen van afgelopen half jaar zijn het voornaamste wat ik mee terug neem. Ontelbaar veel. Vast gelegd in een mooie schelp, een sieraad om m’n pols of een vage blik in de verte. Als ik terug denk aan het begin van de reis was dat nogal een achtbaan. Twijfels over waarom ik dit ging doen kwamen regelmatig om hoog. Het gemis van vrienden en familie deed me ook realiseren hoe belangrijk mijn sociale cirkel voor me is. Natuurlijk, ik ontmoette hier ook mensen, maar het was anders. De tijdelijkheid van de contacten zorgden voor mooie momenten. Een soort alles of niks, waardoor er snel openheid naar elkaar ontstond. Maar de tijdelijkheid zorgde er ook voor dat er geen investeren was. Schijnbare openheid. Genieten en loslaten. En ook al beloofden we contact te houden, betwijfel ik hoe dat zal standhouden over tijd. Ik koester mijn Nederlandse vriendschappen. Ook al hebben die afgelopen maanden wel een andere vorm gehad, kijk ik er naar uit om weer tijd met elkaar door te brengen.

Het sociale aspect zorgde ook voor angst en zorgen. Ik voelde me zó alleen. Eenzaam. Maar ironisch genoeg was dat vooral een uitdaging toen ik in Melbourne woonde. Zelfs met 3 leuke huisgenootjes waarmee we dingen ondernamen en collega’s op stage. Ik voelde me niet gekend door deze mensen. Zocht naar validatie om maar aardig gevonden te worden. En precies dát zat in de weg: de weerstand tegen het alleen zijn. Ik wilde niet alleen zijn, ik wilde een bruisend sociaal leven in Melbourne zoals ik dat kende uit Nederland. En ik voelde me verplicht om die “leuke international” te zijn, die dingen ondernam en spannende verhalen te vertellen had. Het duurde even voordat ik doorhad dat ik mezelf zo veel druk op legde. Maar tegen de tijd dat ik uit Melbourne vertrok om rond te reizen ging het al een stuk beter. Er was een rust. Dit is míjn reis die ik zelf mag invullen. Het idee dat mensen om me heen verwachtingen hebben over mijn reis kon ik loslaten. Daarnaast was ik voornamelijk alleen, maar nu was het een keuze en verdween de weerstand voor alleen-zijn als sneeuw voor de zon. Ik kan prima alleen zijn, maar blijkbaar wel als ik er voor kies.

Gepaard hier aan was er een angst voor de leegte. De uitgestrekte dagen die als een kleurloos tapijt voor me uitrolden. Controle! Ik heb een plan nodig! En ik had haast, om alles maar te doen. Maar, wat is alles? De dingen die mensen me aanraden om te doen en zien? Waarom? Veel van de aanraders kreeg ik van mensen onderweg. Die zie ik toch niet meer om te vertellen hoe fantastisch hun tip was. De leegte weefde zich door mijn dagen. En hoe langer de reis, hoe minder draad-van-leegte er over bleef. Daar voor in de plaats was er tijd. Tijd om te zitten kijken naar krabbetjes in de mangroves. Tijd om een vogel te schilderen. Tijd om een uitgebreid gesprek te hebben, zonder dat ik ergens heen moest. Nu ik er over denk, afgelopen 4 maanden ben ik bijna continue onderweg geweest, maar al die tijd hoefde ik nergens heen.

Ik mag vertrouwen hebben dat het goed komt. One way or another. Zo is het eigenlijk al gegaan voordat ik naar Australië vertrok. Toen maakte ik me zorgen over het vinden van een kamer. Een toevallige ontmoeting in Slovenië heeft me vervolgens een huis in de schoot geworpen. Alsof het de bedoeling was. Soms waren de lege dagen voor me overweldigend. Gewicht van de leegte dat op me drukte. Maar ook dan kwam het goed. Stap voor stap. Al moest ik daar soms aan herinnerd worden.

Ik ben best trots op hoe ik situaties van afgelopen half jaar heb gehandeld. Voornamelijk de stage. De hele reden waarom ik zó ver van huis ging. En toch zat het me niet lekker. Dit was niet het project waar ik hoopte meer vakinhoudelijke kennis op te doen. Daarentegen was het project een les in voor mezelf opkomen. Voor ik het wist liep ik het reis-deel tegemoet. Met steeds weer die vraag, wat wil ik? Het bracht me in de bergen, in de steden, op plekken waar alleen zijn bijna niet alleen genoeg was, het bracht me bij mensen thuis die me omhelzend in gastvrijheid en het bracht me vermoeidheid waardoor ik soms de wereld buiten sloot. Ik ervaar nu sterker dat ik m’n eigen keuzes mag maken. Iets wat ik graag mee terugneem.

Ik neem ook mee dat alleen zijn niet alles is. Ja, ik heb tijd alleen nodig, maar delen is meer. Ik heb het ongelofelijke geluk dat ik ervaringen hier mocht delen met mensen van thuis. Kerst en oud-en-nieuw vieren met het hele gezin, Nieuw-Zeeland ontdekken met Robert en Queensland met Fleur doorkruisen. Daar ben ik zó dankbaar voor. Valt bijna niet in woorden te leggen. Dat ze de tijd en de middelen hadden om de wereld hier te kunnen delen. Samen te verwonderen. Afgelopen half jaar heb ik iedere dag met verwondering gekeken naar de wereld om me heen. De idiote verkeerssituaties, de exotische bomen, overlading aan bloemen of schreeuwende vogels. Dat is wel weer even anders in Nederland. Ik heb wat stomme zinnen in m’n tas gestopt. Zinnen zoals:

•       Wist je, in Australië …
•       Bij ons in Melbourne …
•       Toen ik … was ging dat heel anders.
•       Oeh, dit doet me denken aan …

Gelukkig hebben die zinnen een beperkte houdbaarheid en zullen ze straks op zijn 😉

Het zal wel weer even wennen zijn in Nederland. Niet langer de totale vrijheid zoals dat daar was. Weer verantwoordelijkheden. Iets met het afronden van de master enzo ;) 
Wat ik het liefste meeneem is de rust. Geen haast. Dat ik tijd kan nemen, het liefst iedere dag, om gewoon even te ‘zijn’. Mezelf weer even die vraag te stellen: wat wil ik? Niet meer de hele dag door, maar wel van tijd tot tijd om even in te checken. Even te voelen waar ik behoefte aan heb, voordat ik me verlies in… ja waar verlies ik me in? Haast naar waar? Ongrijpbaar. Dit souvenir is het kleinst. Laat zich het makkelijkst verliezen tussen de kussens van een bank. In het gruis onderin je tas. Ik zal de rust in mijn pen stoppen. Dezelfde plek als waar ik hem heb gevonden. De tijd nemen om ervaringen te laten passeren. Te schrijven wat er in mijn hoofd speelt. Zinnen die de dag in een dans vangen. Gedachten reflecteren in de verse inkt. 

Dank jullie wel voor het volgen van de avonturen! Ik heb ontzettend genoten van de reis, de dingen die op mijn pad kwamen en om deze vervolgens in woorden proberen te vangen. Ik hoop dat ik (al is het maar een fractie) de ervaringen heb over kunnen brengen. Het lachen en soms ook het huilen. 
Tot snel :)

Liefs,
Jinke