Het laatste hoofdstuk

Iets wat je moet weten is dat ik niet zo goed kan onderhandelen. En direct naar de eindbaas: auto handelaars. Na de totale autodealerchaos hadden we 4 dealers uitgekozen en een inspectie gepland. De eerste was van Kendron cars. Toen we daar waren stapte Wayne 'the cowboy' op ons af, met zijn collega. Samen keken ze wat rond, en stelden hun vragen. Een van de grootste problemen van de auto is dat een vorige eigenaar het logboek is kwijtgeraakt ("kwijtgeraakt "?!). Al snel zei deze collega dat Kendron cars de auto dus niet kon aannemen, terwijl hij zich langzaam terug naar de schaduw verplaatst. Ondertussen zit de cowboy nog lekker in de auto. "Tidy old car you have here". "Hmmm yes good, good". Mompelt hij als een soort verloren auto-magiër. Hoeveel wil ik er voor? Deze keer noemde ik een iets redelijke bedrag om de discussie niet direct te eindigen. Nou, dat leek hem wel een mooi bedrag (had dus zelfs hoger gekund misschien?). Of ik hem later terug wilde bellen. Dus dat deden we. Maar oh, ik voelde me al zoveel lichter! Het zou al bijna het dubbele zijn van wat de andere dealers tot nu toe als suggestie gaven.
En zo bleef ik in contact met de cowboy. Maar, ik heb geleerd niet op één kangoeroe te wedden, dus de volgende dag gaan we nog langs Paul. De man die onverkoopbare auto's koopt. Wat zal hij te zeggen hebben? We doen hetzelfde dansje, kijken onder de kap, stapje naar achter, pedaaltje intrappen, en weer die stomme logboek vragen. Ondanks dat hij hetzelfde (lage) bedrag bied als de andere dealers lijkt ook hij zeker geïnteresseerd. Welk bedrag zou hij moeten geven om de auto on the spot te verkopen?? Oei... De cowboy zou morgen pas komen, en Paul leek niet bereid om hetzelfde te betalen. Er wordt wat heen en weer gediscussieerd, nood belletje naar de cowboy en dan geven we er een klap op. Handje contantje lopen we met een stapel briefpapier de deur uit. Twee keer zo veel als zijn eerste bod! Dag auto, dank je wel voor alle vrijheid die je me hebt gegeven. Dat je me meer dan 8200 km over asfalt en zandwegen gedragen, zonder te klagen.

Van de deal kom ik in een rollercoaster van gevoelens. Het ging sneller dan ik dacht. Er vallen een hoop zorgen van m’n schouders. Al dat regel gedoe, en ook de registratie die op maandag zal verlopen. Allemaal opgelost. Dan kunnen we nu van Brisbane genieten. Maar wel te voet 😉. Aan de andere kant zijn wat twijfels. Had ik op een andere manier toch meer kunnen vangen? Mogelijk, maar het heeft geen zin om daar te lang bij stil te staan. Dit is hoe het is gelopen, en ik ben er tevreden mee. Punt. Nu nog een oude sok vinden om de flappen in te verstoppen.

Onderweg naar Brisbane CBD schiet me iets te binnen. Zal de tollpas die nog in mijn tas zit, toll afschrijven tijdens de busrit? Het volgende doel: de pas moet kapot! Met blote handen breken lukt niet, dus dan de hulptroepen inschakelen. We vinden een groepje bouwvakkers, of ze toevallig een hamer hebben? Zonder enige aarzeling roept er een "or do you want to burn it, we have a torch!". Zo gezegd zo gedaan. Niemand gaat die tollpas nog gebruiken nadat hij in as is opgegaan. Én, ik heb een eigen brandvlek op een straat van Brisbane!

Na de verkoop gaan de dagen razendsnel. Er gebeuren een heleboel kleine dingen. Dingen die grappig zijn, schattig of een vreemde blik op ons gezicht brengt. Maar allemaal zó klein dat ze direct door de kieren van m’n geheugen vallen. Wat er achterblijft is een vaag gevoel. In dit geval een gevoel van samen dingen meemaken. Het is is alsof ik dan méér meemaak. Zelfs als we in stilte naast elkaar zitten in de trein, of kilometers lang in de auto alleen maar keken zonder een woord te spreken. We zien beiden andere dingen en wijzen die dan aan. Of we delen een associatie die wordt opgeroepen. Of we zeggen niks en delen het moment. Voor m’n gevoel ben ik wel snel uitgekeken op Brisbane. Misschien is dat niet helemaal eerlijk, omdat m’n blik al gericht is op de vlucht naar huis. Maar goed, wat ik wilde zeggen is dat Brisbane samen met Fleur bezoeken het wel een stuk interessanter maakt. Ze had al wat dingen uitgezocht die we konden doen, waar we direct mee begonnen zodra we Brisbane binnen reden. Namelijk het Opaal museum die verder niet suuuper bijzonder is. Wat we vooral hebben gedaan is iedere bereikbare markt afstruinen, met een heerlijke croissant of vers bakkie koffie in de hand. Collective market (2x), West end en de Milton market. We bezoeken verschillende musea, beklimmen de Brisbane city hall chlock tower en lopen meer dan tijdens het wandelen in de natuurparken.

Ik wil je meenemen met een van de dagen in Brisbane: 26 mei.
Wisseldag! Van de ene airbnb naar de andere. Alle spullen ingepakt. Of nou ja, de spullen die we konden dragen dan. Je kunt je vast voorstellen dat na 3 maanden uit m'n auto leven er stiekem wat zooi bij is gekomen. Nu was dat geen probleem, maar zonder auto en een 40 minuten wandeltocht voor de boeg is dat wel uiterst onhandig. Uiteindelijk lopen we gezamenlijk met 2 backpacks, 2 rugzakken (op de buik), een tasje met eten, een tasje met de camping brander + een rolkoffer. Handen vol dus... ondertussen hebben we half Richlands doorkruist. Ik moet wel een beetje lachen over de hoeveelheid bomen die nog in bloei staan. Het is midden in de herfst! Bijna winter zelfs!! Rode bloemen, paarse bottle brush en geurige gele gevaartes. Lekker ruikt het niet helaas. Stel je voor: een soort kleffe kaas geur uit een gaarkeuken die staat de broeien in de zomerzon.
Na onze wandeling komen we aan bij de volgende airbnb. En misschien denk je, wat een chique bedoening bij die airbnbs. Maar eerlijk gezegd is het een stuk goedkoper dan een hostel. Keuze makkelijk gemaakt dan. We droppen onze spullen en lopen dan snel verder naar het station. Even overwegen we om de sportfans uit de trein te volgen. Ik had stiekem nog wel een AFL wedstrijd willen zien, maar liep ze steeds mis. De fans van vandaag waren onderweg naar het stadion om de Broncos vanaf een scherm aan te moedigen. Dat was toch niet zo handig voor ons om te volgen. Maar goed, wij gaan dus toch naar markt nr 3. Helaas waren de meeste kraampjes al aan het opruimen (ruim een uur voor het einde van de markt! Sjongejonge). Dan toch maar weer naar de Collective market met een gericht doel voor een mooie ketting. We zijn er maar druk mee, al die marktjes. Maar voor nu is dat even klaar. We strijken neer in het park met een lekkere lunch. De zon en de live muziek strijken met een warme sfeer over het grasveld langs de rivier. Spelende kinderen, wijnende ouderen en alles daar tussen in. Hmmm een fijne plek tussen het gebruis van de stad. In het donker keren we weer terug met de trein. (Trein hier is trouwens erg goedkoop! Op een willekeurige dag kostte een rit van bijna een half uur maar 63 dollarcent!). In de schemering worden de vliegende honden wakker en vliegen traag over ons heen. Wij worden slaperig en sluiten de dag af met een serie kijken. Tevreden :)

28/5. De laatste dag samen.
En nu dan? Wat gaan we doen vandaag? Het was een dag vol lachen, een beetje huilen en terugblikken. We hadden geen duidelijk plan meer, dus hopten we van sim-kaart naar gratis choco naar koffie naar kerk naar stroopwafels (niet voor ons 😉) naar café met decadent gebakje. Iedere stop gevolgd met de vraag: oke, en nu dan? Uiteindelijk rondde we de dag af bij een Indiaas restaurant. We blikken terug op een maand samen reizen. Eentje waarin we nieuwe kanten van elkaar leerden kennen, kwetsbaar durfden te zijn, en gemak vonden in de stilte. We hebben gelachen tot we buikpijn hadden om dingen die ik me niet meer kan herinneren. Oh, dat broodje worst!😉. En nog zo veel meer! Ik ben heel dankbaar voor de tijd die we mochten delen. Dank je wel 😊.

Fleur stelde me de vraag wat ik meeneem van afgelopen maand. Het afgelopen halfjaar stond in het teken van meer ruimte zelf innemen. Nog nooit heb ik zó vaak de vraag gesteld: Wat wil ik? Deze maand was ik niet langer alleen, en was het juist ook oefenen om te voelen wat ik wil, en tegelijkertijd in contact met de ander staan. Elkaar daar in te respecteren. Ik kijk tevreden terug. Op deze maand hoe we samen de tijd hebben doorgebracht. Hoe makkelijk dat ging en de verdieping in onze vriendschap. En trots op de rest van de reis. Maar dat is een verhaal voor de aller aller laatste bloglog special.

Na Fleurs vertrek in de nacht word ik alleen wakker. Nog twee dagen waarin ik mezelf weer moet vermaken. Tas herpakken, nog een keertje schilderen en boulderen. En dan is het morgenochtend toch echt tijd om te gaan. Niet alleen een nieuw hoofdstuk, maar een heel nieuw boek staat in Nederland op me te wachten. Spannend? Ja zeker! 

Edit: de terugvlucht.

Het gaat me niet gebeuren dat ik te laat kom! Dus om 5 uur ging de wekker. Een uur later zat ik in de trein en weer een uur later was ik zo goed als ingecheckt. Mooi! M'n vlucht gaat pas om 10 uur. Maar onderweg in de trein zag ik het al... of eigenlijk zag ik het niet. Helemaal niks was er te zien. Brisbane gehuld in een dikke grijze mist. Die vlucht van 10 uur werd al snel 10:45. Dan maar een rondje door de terminal lopen. 10:20, oh het lijkt beter te worden. Dus ik loop toch maar weer naar de gate. 12 uur pas?!! Dat is 2 uur vertraging! Precies de 2 uur overstaptijd die ik in Melbourne nodig zou hebben. Snel wandel ik naar de service balie, waar al een rij gestreste vertraagde reizigers staan te wachten. Eenmaal aan de buurt zetten ze me op de eerst volgende vlucht naar Melbourne. Om 11:15. Oke... oef, dat betekent dat ik 3 kwartier heb om door de domestic terminal te lopen, naar buiten te gaan, naar de internationale terminal, door security, door border control, dan door ellenlange gangen met duty free voordat ik eindelijk bij een gate aankom. Nou ja, het is niet anders. Dit is nu de beste optie. Ik probeer rustig te blijven ademen. Mezelf er aan te herinneren dat ik in het ergste geval pas later in NL ben. Valt mee toch? Toch?!
De tijd tikt verder. 11:15 en we zijn nog niet eens aan het boarden. Tegen de tijd dat ik in het vliegtuig zit is de hypothetische overstaptijd 6 minuten. Blijven ademen.
Er zit te veel spanning in me om te gaan slapen of een filmpje te kijken. Met een strakke blik focus ik me op de geschatte aankomst tijd. Om 14:25 vliegt m'n tweede vlucht weg. Geschatte aankomst: 14:20.
14:05
13:45
13:30
Wow! Er is hoop!!
Geen idee hoe de piloot het deed, misschien had het iets te maken met de stevige turbulentie, maar met deze tijd maken we een kans. Ja "we" want er zitten nog 3 anderen in het vliegtuig die dezelfde overstap moeten halen.
Na geruststellende woorden van de stewardessen is er een oplossing. Een van de crew zal ons begeleiden naar onze vlucht. En zo rennen we: 4 stramme reizigers achter een verassend snelle dame aan. door de domestic terminal, naar buiten, naar de internationale terminal, door security, door border control, dan door ellenlange gangen met duty free voordat we eindelijk bij de gate aankomen. Daar staat een volgend persoon ons op te wachten. Met de lift, gangen door en aaahhh daar zijn we!! Als laatsten. We zitten amper als de veiligheidsvoorstelling al begint. Wat een timing!

De rest van de reis gaat voorspoedig. 9 uur naar Hong Kong vliegen. De stoel naast me blijft leeg wat extra ruimte geeft. Kijk eindelijk Poor things en de Chernobyl serie met af en toe een dutje. Het enige jammere is wel dat ik blijkbaar vegan had opgegeven, dus dat Ben en Jerry ijsje ging aan me voorbij. Op hong Kong heb ik anderhalf uur overstap tijd. Precies goed om zonder haast door de security te gaan, met de metro naar de juiste gate, even naar de WC en dan boarden. 14 uur te gaan, waarvan ik gelukkig het merendeel slapend doorbreng. En dan komen we aan in het grijze Amsterdam. 

Met een muziekje op mijn oren en het ontvangstcomité aan de andere kant van de glazen wand is het nog even wachten op m'n tas. Nog even wachten. Nog wat langer. tot de band leeg is... Heel leuk dat ik die gehaaste overstap in Melbourne heb gehaald, maar m'n tas kon niet zo hard rennen. Pas 2 dagen later komt 'ie ook aan in Nederland.


Boeken die ik heb gelezen (en locatie waar het boek vandaan komt/geruild is)

• Haven, Emma Donohogue - Nijmegen
• Cobble hill, Cecily von Ziegesar - Glen Huntley
• The Eye of the Sheep, Sofie Laguna - Glen Huntley
• Is that a fish in your ear?, David Bellos - Glen Huntley
• The Alchemist, Paolo Coellho - Tyers
• Tide, John Kinsela - Bellingen
• Child of Tibet, Soname Yangchen - Mission beach 

Deze reis werd mede mogelijk gemaakt door Google Maps. Zonder had ik de weg niet terug gevonden.